«ΚΑΘΕ ΕΡΓΟ είναι μια όψη του Θεού»

Ακουμπώντας στα Lieder της ελληνικής ευαισθησίας
Με τον , Παύλο Αγιαννίδη ,

«ΚΑΘΕ ΕΡΓΟ είναι μια όψη του Θεού» έγραφε ο Γιάννης Χρήστου, όταν πια είχε ήδη κερδίσει την εκτίμηση του μουσικού κόσμου και πάλευε με την πίστη και τη μουσική του. «Αν είναι μια όψη του Θεού», προσέθετε, «να αφεθείς να συμβεί μέσα σου»- δίνοντας ουσιαστικά την πιο απλή και πιο πλήρη συμβουλή για τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίζει κάποιος τη μουσική και την τέχνη εν γένει. «Είναι και ανάπτυξη! Είναι και απόγνωση!».

Αντίστοιχη ήταν και η στάση του

Οι Χρήστου και Μητρόπουλος απλώνουν τηνευρωπαϊκή- φόρμα του Lied στον καμβά της ελληνικής ευαισθησίας

ασκητή του διεθνούς μουσικού χώρου, του μαέστρου, πιανίστα και συνθέτη Δημήτρη Μητρόπουλου και απέναντι στη μουσική, το έργο, την πίστη. Η πίστη στην «ανάπτυξη» και την «απόγνωση» (αλλά και την ευαισθησία) είναι που ενώνουν και τον Χρήστου και τον Μητρόπουλο και με τον Μάνο Χατζιδάκι. Που συνυπάρχουν, όλοι, με έργα τους σε μια ελληνική μουσική έκδοσησε πείσμα των «απολίτιστων» καιρών που δεν ευνοούν την (ας την πούμε) λόγια ελληνική μουσική. Δύο χρόνια μετά το Νομπέλ του Τ.Σ. Ελιοτ, το 1950, παρέδιδε ο Χρήστου τα «Εξι τραγούδια» του πάνω σε ποιήματά του, γραμμένα αρχικά για μέτζο και πιάνο. Στην παρούσα έκδοση αποδίδει ο βαρύτονος Σπύρος Σακκάςφίλος του Χρήστου, του Χατζιδάκι και του Ξενάκη μεταξύ άλλων - με τον συνθέτη Γιώργο Κουρουπό- επίσης φίλο των δύο πρώτων- στο πιάνο. «Με μοναδικό οδηγό την ποίηση, την λέξη, το σημαίνον και το σημαινόμενο, ο Χρήστου εμπιστεύεται τη βαθύτερη μουσική του ευαισθησία, για να φτάσει στην ουσία», αναφέρει ο Γιώργος Κουρουπός στην έκδοση της Υafka Records. Κάτι που τον συνδέει με τα δέκα «επινοήματα», τις «10 Ιnventions» του Δημήτρη Μητρόπουλου, γραμμένες 26 χρόνια πριν με βάση την ποίηση του Κ.Π. Καβάφη, με τον οποίον ο μαέστρος είχε αλληλογραφία. Στον Μητρόπουλο συγκινεί, κατά τον Γιώργο Κουρουπό, «ο συνδυασμός της μεγαλύτερης τολμηρότητας, ως προς τη μελοποίηση, με την αυστηρότερη ασκητικότητα, ως προς την μορφή».

Οπως και τα τραγούδια με άξονα τις «Βάκχες» του Ευριπίδη και την υπογραφή του Μάνου Χατζιδάκι (1962), με τα οποία κατά τον Κώστα Γεωργουσόπουλο ο συνθέτης «ανέστρεψε με σεβασμό και μέτρο την παράδοση της μελοποίησης των χορικών» στο αρχαίο δράμα.

Τα έργα τους αποτελούν, πέρα απ΄ όλα τα άλλα, ελληνικές εκφάνσεις ενός είδους που αναπτύχθηκε στην Κεντρική κυρίως Ευρώπη, ιδιαίτερα την εποχή του ρομαντισμού: του Lied.
 του  Παύλου  Αγιαννίδη ,