Δευτέρα

Αυστριακό μουσείο επιστρέφει πίνακα του Κλιμτ που είχε κλαπεί από τους Ναζί

Επιστρέφεται στον νόμιμο κληρονόμο του ο πίνακας του Γκούσταφ Κλιμτ “Litzlbergam Attersee” που είχαν κλέψει οι Ναζί από την εβραία πρώην ιδιοκτήτριά του η οποία πέθανε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Φωτογραφία αρχείου Φωτογραφία αρχείου Την επιστροφή του έργου διαστάσεων 110 εκ. επί 110 εκ., η αξία του οποίου υπολογίζεται σε 20 με 30 εκατομμύρια ευρώ ανακοίνωσε σήμερα το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Σάλτσμπουργκ.

Ο Κλιμτ είχε φιλοτεχνήσει το έργο το 1915 και ανήκε στην Αυστριακή Αμάλιε Ρέντλιχ που εκτοπίστηκε το 1941. Εμπειρογννώμονες επιβεβαίωσαν ότι ο πίνακας είναι προϊόν λεηλασίας και θα επιστραφεί στον Καναδό Ζορζ Γιόρις, εγγονό και μοναδικό κληρονόμο της Ρέντλιχ.

Πέθανε η ηθοποιός Μαρί-Φρανς Πιζιέ

 
Η γαλλίδα ηθοποιός Μαρί-Φρανς Πιζιέ, βρέθηκε νεκρή στην πισίνα της εξοχικής της κατοικίας, τη νύχτα του Σαββάτου προς Κυριακή στο Σεν-Σιρ-σιρ-Μερ στο Βαρ, σε ηλικία 66 ετών.
Oι περιστάσεις του θανάτου της παραμένουν απροσδιόριστες. Η εισαγγελία της Τουρόν, που ξεκίνησε "'έρευνα για τα αίτια του θανάτου" διευκρινίζοντας ότι δεν πρόκειται για "ποινική έρευνα", ανακοίνωσε ότι θα διενεργηθεί νεκροψία στη Μασαλία, σε ημερομηνία που δεν προσδιορίστηκε.

Συχνά παρουσιαζόμενη ως δευτεραγωνίστρια με μεγάλη γκάμα, η Μαρί-Φρανς Πιζιέ ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της το 1961. Eντοπίστηκε από τον Φρανσουά Τριφό χάρη σε μια οικογενειακή φωτογραφία στους δρόμους της Νίκαιας, όταν έπαιζε σε έναν ερασιτεχνικό θεατρικό θίασο.


Ο σκηνοθέτης έψαχνε μία έφηβη για να κάνει διάλογο με τον Ζαν-Πιερ Λεό ως Αντουάν Ντουανέλ στο "Αντουάν και Κολέτ", ένα από τα σκετς του "Έρωτας στα 20".


Το 1979, την ξαναβρίσκουμε στο ρόλο της Κολέτ στο "Η αγάπη το βάζει στα πόδια", την τελευταία περιπέτεια του Ντουανέλ, την οποία συνέγραψε η ηθοποιός.


Στη συνέχεια εμφανίστηκε σε ταινίες των Ρομπ-Γκριγιέ, Λουίς Μπουνιουέλ, Ζακ Ριβέτ και κυρίως του νεαρού Αντρέ Τεσινέ. Χάρη στον τελευταίο, θα πάρει δύο φορές το γαλλικό κινηματογραφικό βραβείο Σεζάρ καλύτερου δεύτερου ρόλου για το "Souvenirs d'en France" το 1976 και Barocco το 1977.


To 1976 κερδίζει άλλο ένα Σεζάρ για το ρόλο της στην ταινία "Cousin, cousine" του Ζαν-Σαρλ Τατσελά.

Πέθανε ο ποιητής Γκονζάλο Ρόχας

Την τελευταία του πνοή άφησε στα 93 του χρόνια ο Χιλιανός ποιητής Γκονζάλο Ρόχας, ένας από τους σπουδαιότερος σύγχρονους ποιητές της Λατινικής Αμερικής.
Πέθανε στο Σαντιάγκο, ενώ βρισκόταν σε κρίσιμη κατάσταση ύστερα από εγκεφαλικό που υπέστη τον Φεβρουάριο.
Απέσπασε πολυάριθμα λογοτεχνικά βραβεία, μεταξύ των οποίων το βραβείο Θερβάντες που του απονεμήθηκε το 2003. Ο Ρόχας άφησε πίσω του ένα τεράστιο έργο, ενώ τα ποίηματά του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες. Μεταξύ των σπουδαιότερων έργων του είναι τα: "Η Δυστυχία του ανθρώπου" και "Κόντρα στον Θάνατο".
Η ποίησή του διακρίνεται για την αγάπη που είχε στη Χιλή και το λαό της, ενώ η παιδική του ηλικία ήταν γεμάτη από τις αναμνήσεις των ορυχείων του κάρβουνου και της σκληρής ζωής των εργατών. Πηγή έμπνευσής του αποτέλεσαν οι κλασικοί ποιητές, καθώς και οι Γάλλοι Βαλερί, Μποντλέρ και Ρεμπό.
Το 1973 εξορίστηκε για μερικά χρόνια από το καθεστώς του δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ.

Ο Ιησούς στην οθόνη (και η «κατάρα» του)

1.O τζιµ Καβίζελ στα «Πάθη  του Χριστού»  2.ο τζέφρι Χάντερ στον  «Βασιλιά των Βασιλέων»  3. ο ρόµπερτ Πάουελ στον  «ίησού από τη ναζαρέτ»  4. ο Μαξ Φον Σίντοφ στην  «Πιο όµορφη ιστορία του  κόσµου»  5.ο Γουίλεµ νταφόε στον  «τελευταίο Πειρασµό»  6. ο αλέξης Γκόλφης στο «ο  Χριστός ξανασταυρώνεται»
«Υποπτα» ατυχήµατα, ασθένειες, τραυµατισµοί, καριέρες στον κατήφορο. Ο ρόλος του Θεανθρώπου σπάνια υπήρξε «τυχερός» για τους ηθοποιούς που τον ερµήνευσαν στη µικρή και τη µεγάλη οθόνη
Η Ρωµαιοκαθολική Εκκλησία δεν είδε µε καλό µάτι το σινεµά – αντιθέτως το «στόλισε» ως αιρετικό λίγο µετά την προβολή της πρώτης ταινίας των αδελφών Λιµιέρ. Και, για να είµαι ειλικρινής, δεν νοµίζω ότι το έκανε από ενστικτώδη συντηρητισµό: η Εκκλησία είδε πολύ νωρίς πως το σινεµά ήταν ικανό να αποτελέσει από µόνο του ένα ιδιότυπο «θρήσκευµα». Είχε, δηλαδή, απόλυτο δίκιο! Ξάφνου, εφευρίσκεται ο όρος «σταρ» – οι πρωταγωνιστές του βωβού κινηµατογράφου (που σαρώνει) βρίσκονται, έστω σηµειολογικά, στους ουρανούς. Και το Χόλιγουντ γίνεται ο νέος τόπος προσκυνήµατος, αφού ως τέτοιος λατρεύεται από εκατοµµύρια ανθρώπους που ελπίζουν σε µια θέση στον κινηµατογραφικό ήλιο. Οµως και η ίδια η Εβδοµη Τέχνη γνώριζε πως για να κατακτήσει πραγµατικά τον κόσµο χρειαζόταν και τη σιωπηλή στήριξη του κλήρου. Ετσι, άρχισαν να στήνονται οι πρώτες ταινίες θρησκευτικού περιεχοµένου (ο πρώτος Χριστός στο σινεµά εµφανίζεται το 1897!). Σινεµά άλλωστε σηµαίνει (και) θέαµα: η Βίβλος προσφέρεται – και δεν χρειάζεται να δώσεις δεκάρα για πνευµατικά δικαιώµατα. Και αν η τελευταία παρατήρηση σας µοιάζει µε ύβρι, πιθανότατα δεν είστε µόνος: λίγοι ηθοποιοί ενσάρκωσαν τον Ιησού στη µεγάλη (και µικρή) οθόνη, βγάζοντάς την καθαρή. Ισως Κάποιος να ενοχλήθηκε. Ορίστε µερικά από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγµατα.

Τζιμ Καβιζελ
Ταινία: «Τα Πάθη Του Χριστού» (2004), του Μελ Γκίµπσον
Το να σε χτυπήσει µία φορά κεραυνός είναι ατυχία, συµφωνούµε. ∆εύτερη όµως;Γίνεται να παίξεις τον Χριστό τόσο άσχηµα ώστε να εκνευρίσεις ακόµα και τον ίδιο; Αυτή τη δικαιολογία σκαρφίστηκε πάντως ο – προφανώς αστειευόµενος – πρωταγωνιστής της ιδιόµορφης, αυστηρώς καθολικής, παραγωγής του Γκίµπσον που, µαζί µε τον κεντρικό της ήρωα, ανασταίνει νεκρές γλώσσες (οι ηθοποιοί µιλούν Ρωµαϊκά και Αραµαϊκά) και νεκρά κινηµατογραφικά είδη: σκεφτείτε πως σε µια εποχή κατά την οποία το θρησκευτικό έπος θεωρούνταν «νεκρό» εµπορικά, το φιλµ γνώρισε σαρωτική επιτυχία και σήµερα αποτελεί την πιο πετυχηµένη ανεξάρτητη – και µάλιστα, µη αγγλόφωνη – παραγωγή όλων των εποχών, µε εισπράξεις που ξεπερνούν τα εξακόσια εκατοµµύρια δολάρια. Παρ' όλα αυτά, λέτε ο Τζιµ Καβίζελ (ο οποίος, µεταξύ των άλλων, έβγαλε τον ώµο του στον σταυρό και υπέφερε από υποθερµία και πνευµονία κατά τη διάρκεια των γυρισµάτων) να είχε δίκιο;

ΡΌΜΠΕΡΤ παόυελ
Ταινία - σειρά: «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» (1977), του Φράνκο Τζεφιρέλι
Ο Χριστόςπολλώνγενεών, ο πιοπιστός στα συγγράµµατα, από τονπιο ταλαντούχο, µα και αφοσιωµένο πιστό της Καθολικής Εκκλησίας, τον Φράνκο Τζεφιρέλι που επέλεξε τον Πάουελ για τα όµορφα γαλανά του µάτια – τα οποία και, κατ' εντολήν του σκηνοθέτη, σπανίως ανοιγόκλεινε. Ο Πάουελ ζει σήµερα στην Αγγλία, κάνοντας εκφωνήσεις στη ραδιοφωνική συχνότητα του BBC4, γιατί η κινηµατογραφική καριέρα του ουδέποτε ευδοκίµησε: ο ρόλος του Ιησού τού την κατέστρεψε γιατί, πολύ απλά, κανένας παραγωγός δεν µπορούσε να τον φανταστεί σε κάποιον διαφορετικό ρόλο.

αλεξης ΓΚΌΛΦΗς
Σειρά: «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» (1975), του Βασίλη Γεωργιάδη
ΟπωςκαιµετονΡόµπερτ Πάουελ, έτσι και µε τον Γκόλφη: η καριέρα του πήρετην κάτω βόλτα µετάτην ολοκλήρωση της σειράς, αφού δεν µπορούσε να βρει δουλειά – δηλαδή ρόλο. ∆υστυχώς, το τέλος του ήταν τραγικό. Τον Αύγουστο του 2007 το πτώµα ενός άστεγου µεταφέρεται από την Πλατεία Κολιάτσουστο νεκροτοµείο, όπου και θα παραµείνει για δύο ολόκληρους µήνες. Κανείς δεν βρίσκεται να αναγνωρίσει τον χαρισµατικό ηθοποιό που πριν από τρεις δεκαετίες µάγευε το τηλεοπτικό κοινό.

Μαξ Φον ΣΊΝΤΟΦ
Ταινία: «Η πιο όµορφη ιστορία του κόσµου» (1965), του Τζορτζ Στίβενς
Η φωτεινή εξαίρεση. Εδώ ο Μαξ Φον Σίντοφ δίνει µία από τις πιο πολυσύνθετες ερµηνείες της καριέρας του ως Χριστός. Ενας Χριστός εγκρατής και παράξενα απόκοσµος. Λίγα χρόνια µετά, στο σετ του «Εξορκιστή», ο σκηνοθέτης Γουίλιαµ Φρίτκιν συζητά τον οµώνυµορόλο µε τον Σίντοφ και ο τελευταίος του αποκαλύπτει πως δεν πιστεύει στον ∆ιάβολο. «Μα, πώςέπαιξες τονΧριστό;»τον ρωτά ο σκηνοθέτης. «Νεαρέ µου, τον έπαιξα ως άντρα, όχι ωςΘεό» απαντά ο σουηδός πρωταγωνιστής. Ισως και γι' αυτό να τη γλίτωσε – η καριέρα του δεν εξέπνευσε ποτέ!

Κλοντ Χίτερ
Ταινία: «Μπεν Χουρ» (1959), του Γουίλιαµ Γουάιλερ
Οι παραγωγοί του «Μπεν Χουρ» είχαν να αντιµετωπίσουν ένα µεγάλο πρόβληµα: ποιος ηθοποιός θα µπορούσε να φανεί πειστικός; Πώς ο θεατής θα µπορούσε να πειστεί πως, ναι, αυτός ο Χριστός θα µπορούσε να υποβάλει ακόµα και τον Τσάρλτον Ιστον; Η λύση βρίσκεται στο πρόσωπο του Κλοντ Χίτερ, ηθοποιού σε σαπουνόπερες, απόφαση που η παραγωγή «προµοτάρει» µε εντυπωσιακά δελτία Τύπου. Λογαριάζουν όµως χωρίςτον σκηνοθέτη Γουίλιαµ Γουάιλερ που θα αποφασίσει να φιλµάρει µόνο το πίσω µέρος του κεφαλιού του!

ΤΖΕΦΡΊ Χαντερ
Ταινία: «Ο Βασιλεύς των Βασιλέων» (1961), του Νίκολας Ρέι
Γνωστός κυρίως από τη συµµετοχή του σε κλασικά γουέστερν (ανάµεσά τους και «Η αιχµάλωτη της ερήµου» του Τζον Φορντ), ο Τζέφρι Χάντερ θα αναγκαστεί να γυρίσει τη σκηνή της σταύρωσης δύοφορές. Ο λόγος; Το... τριχωτό τουστήθος που θα ενοχλήσει το κοινό µιας δοκιµαστικής προβολής. Η ταινία θα γνωρίσει επιτυχία, η καριέρα του ίδιου όµως ανεξήγητα (;) θα πάρει την κατιούσα. Θα ακολουθήσουν εµφανίσεις στην τηλεόραση και σε φτηνιάρικες ιταλικές παραγωγές µέχρι τον αιφνίδιο θάνατό του, το 1969, σε ηλικία 42 ετών. Ενα εγκεφαλικό επεισόδιο θα προκαλέσει την πτώση του και τον θανάσιµο τραυµατισµό του από αιχµηρό αντικείµενο. Το κεφάλι του θα σπάσει και µια µέρα αργότερα θα πεθάνει από εγκεφαλική αιµορραγία. Τροµακτικό, έτσι;

ΓΟΥΊΛΕΜ ΝΤΑΦΟΕ
Ταινία: «Ο τελευταίος πειρασµός» (1988), του Μάρτιν Σκορσέζε
Θεάνθρωπος: σύνθετη λέξη από το Θεός και το Ανθρωπος, καλό είναι οι πιστοί να µην το ξεχνούν. Ο δε Χριστός του Νίκου Καζαντζάκη συγκρούεται διαρκώς µε τηνατελή ανθρώπινη φύση τουκαι, υπερνικώντας την, γίνεται ένας Μεσσίας µε τον οποίο µπορεί να ταυτιστεί και ο πλέον «αµαρτωλός» – λογικό να γοητεύσει τον Μάρτιν Σκορσέζε που θαεπιλέξει για τον πρώτο ρόλο τον σπουδαίο Γουίλεµ Νταφόε. ∆υστυχώς, µια ξαφνική αλλεργία θα τον αφήσει τυφλό απότο ένα µάτι κατά τη διάρκεια του µεγαλύτερου µέρους των γυρισµάτων. Ακόµη χειρότερα, κανείς δεν θα προσέξει την ερµηνεία του: οι σκοταδιστικού τύπου – και εντελώς αντιχριστιανικές – αντιδράσεις σε Αµερική και Ευρώπη θα κυριαρχήσουν. Στη χώρα µας, κινηµατογράφοι θα πυρποληθούν και θεατέςθα κακοποιηθούν από τους πιστούς µιας θρησκείας που κήρυξε την αδελφοσύνη όσο λίγες.



ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΜΕΣΑ ΑΙΜΑ !!

ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΜΕΣΑ ΑΙΜΑ !!


ΘΕΡΜΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ:
Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΠΑΣΧΕΙ ΑΠΟ ΟΞΕΙΑ ΛΕΥΧΑΙΜΙΑ ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΙΜΑ. ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΑΤΕ ΣΤΟ ΠΛΗΣΙΕΣΤΕΡΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑΣ ΚΑΙ ΔΩΣΤΕ ΑΙΜΑ ΜΕ ΕΝΤΟΛΗ ΝΑ ΣΤΑΛΕΙ ΣΤO ΑΧΕΠΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΝΑΒΑΚΗ ΠΟΥ ΝΟΣΗΛΕΥΕΤΑΙ ΣΤO 424 ΣΤΡATIΩΤΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΚΑΝΑΒΑΚΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ


http://act-blogers.blogspot.com/

Κυριακή

Πέθανε ο σκηνοθέτης Σίντνεϊ Λιούμετ Σε ηλικία 86 ετών, από λέμφωμα


Σε ηλικία 86 ετών πέθανε το Σάββατο από λέμφωμα στο διαμέρισμα του στο Μανχάταν ο σκηνοθέτης Σίντνεϊ Λιούμετ.
Ο Λιούμετ είχε γεννηθεί στις 25 Ιουνίου 1924 στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ και είχε προταθεί τέσσερις φορές για το βραβείο Όσκαρ και, αν και ποτέ δεν κατάφερε να κερδίσει κάποιο. Βραβεύθηκε εντούτοις από την Ακαδημία το 2005 με το Academy Award for Lifetime Achievement για την προσφορά του στον κινηματογράφο.
Ανάμεσα στις ταινίες του συγκαταλέγονται το Σέρπικο με μουσική Μίκη Θεοδωράκη, η Σκυλίσια μέρα, η Ετυμηγορία και το Δίκτυο.

Συνολικά, σε διάρκεια έξι δεκαετιών ο Λιούμετ είχε σκηνοθετήσει 50 ταινίες, οι πιο δημοφιλείς από τις οποίες διαδραματίζονται στον αστικό ιστό της Νέας Υόρκης.

Σέρπικο
Η Ετυμηγορία
Σκυλίσια μέρα

Οι κανίβαλοι των Βαλκανίων

Οι αναφορές  του Εµίρ  Κουστουρίτσα  στην οικονοµική  κρίση κάνουν  τη No Smoking  Orchestra του να  ξαπλώσει κάτω,  προσποιούµενοι  ότι βαριούνται τις  πολιτικολογίες  του βραβευµένου  σκηνοθέτη.  «∆εν έχουν  τελειώσει ούτε  το γυµνάσιο, δεν  έχω µε ποιον  να µιλήσω στις  περιοδείες», λέει  και η αίθουσα  του Μεγάρου  Μουσικής  Αθηνών δονείται  από τα γέλια

Του ∆ηµήτρη Ν. Μανιάτη

Φανταστείτε εικόνα: ο Spiderman τραγουδιστής δίχως µάσκα πηδάει απ’ τη σκηνή. Σκαρφαλώνει στα καθίσµατα της κατάµεστης αίθουσας και προχωράει πατώντας πάνω σε ώµους, µανίκια, παντελόνια, φορέµατα.

Ο Spiderman είναι ο Dr Nele Karajliζ, o σκηνοθέτης Εµίρ Κουστουρίτσα σολάρει στην κιθάρα, ο βιολιστής-καµαρότος είναι ο Dejan Sparavalo, ο δεύτερος κιθαρίστας φοράει καπέλο και µπέρτα α λα Ματζίκα Ντε Σπελ, στο ακορντεόν ο Zoki Milosevic, σαξόφωνο ο Nesa Petrovic, κρουστά, ντραµς και η απαραίτητη τούµπα (χάλκινο πνευστό) που αλλάζει χέρια. Ο Εµίρ Κουστουρίτσα, ο δηµιουργός των «Underground», «Καιρός των Τσιγγάνων», «Arizona Dream», δεν έκανε την περασµένη Τρίτη την πλάκα του µε τη µουσική κολεκτίβα Emir Kusturica & The No Smoking Orchestra. Θύµισε και υπογράµµισε πώς είναι ο βαλκανικός διονυσιασµός σε ένα δίωρο σόου µε µπόλικη πρόζα, τσιγγάνικους ήχους, αυθεντικό ροκ (α λα σερβικά) και ενδυµατολογικά παράδοξα.

Ο ύµνος της Σοβιετικής Ενωσης για αρχή και ένα ένα τα µέλη της µπάντας παίρνουν θέση στη σκηνή της αίθουσας «Χρήστος Λαµπράκης» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.

«Θα µεταδώσουµε ενέργεια στη χώρα που αντιτάχθηκε στους βοµβαρδισµούς της Σερβίας απ’ το ΝΑΤΟ», λέει ο Κουστουρίτσα για να µην ξεχνιόµαστε και το κοινό ξεπερνάει την πρώτη αµηχανία, βοηθούν και οι πολλοί Σέρβοι των Αθηνών, ενώ η τρέλα της κανιβαλικής ορχήστρας απλώνεται παντού.

«Geia sou, Atena», λέει ο αεικίνητος Dr Nele και εκεί που νοµίζεις πως θα ξεχειλώσει κάθε έννοια σκηνικής παρουσίας, αναδιπλώνεται µε όλη την µπάντα και επιβεβαιώνει τη µουσική τους επάρκεια και δεξιοτεχνία.

Κατεβαίνουν στο κοινό, ένα κοινό µεικτό. Πρώτα 25άρηδες που σερφάρουν στο Internet, γνωρίζονται στο facebook, έχουν σπουδάσει στην Αγγλία ή εδώ και οικειοποιούνται τη νέα τάση – δεν είναι τυχαία η επιτυχία του Κωστή Μαραβέγια ή τα sold out των Gogol Bordello στην Ελλάδα. Μια νέα τάση που θέλει εξωστρέφεια, βαλκανικούς ήχους, τσιγγάνικους ρυθµούς, µπόλικη πρόζα, χορό και βέβαια ένα ροκ και πανκ στο µίξερ.

Στην κατάµεστη αίθουσα είναι βέβαια και οι µεγαλύτεροι – και οι κοσµικοί – που νοµίζω πως δεν έχουν καταλάβει ακριβώς τι γίνεται.

Οι µουσικοί κατεβαίνουν µε θράσος στο κοινό, σηκώνουν πάνω τον κόσµο – µπόλικος ιδρώτας. Kαµιά εικοσαριά θεατές ανεβαίνουν στη σκηνή για να χορέψουν µε την µπάντα. «Sonia!». Ο Nele φωνάζει. Η ψηλή Σέρβα απ’ το κοινό τραγουδάει µαζί του (όχι, δεν είναι µέρος του live) και στο «Romeo and Juliet» µία ακόµη (πανέµορφη και Ελληνίδα!), ενώ αµέσως µετά µε λεµόνι στο στόµα ο δαιµονικός τραγουδιστής υποδύεται τον… Ρόκι Μπαλµπόα!


«My name is Demis Roussos»


Θέλετε κι άλλα; Η κιθάρα που σολάρει έχει πάνω της φορεµένα φωτάκια και στο σκοτάδι µοιάζεινα φλέγεται σαν περιστρεφόµενο σύµβολο της ραδιενέργειας.


Το δοξάρι κρατιέται απ’ τα στόµατα δύο µουσικών και οι χορδές του βιολιού σύρονται πάνω του δεξιοτεχνικά. Η ώραπερνάει γρήγορα.

Παρουσίαση τηςµπάντας και… «My name is Demis Roussos» απ’ τον τραγουδιστή!

«Efkaristo, Atena, efkaristo,Ellada», το χειροκρότηµα είναι γιατον Κουστουρίτσα που υποσχέθηκε ενέργεια και µας τη µετέδωσε.

Λίγο µετά, στακαµαρίνια (εκεί κοντά και η κυρία Μαριάννα Λάτση), ένας πιτσιρικάς µε χάρτη Ενιαίας Γιουγκοσλαβίαςπρος υπογραφή και ο σέρβος σταρ Ζέλικο Οµπράντοβιτς σε κουβεντούλα µε τον Εµίρ. «Φοβήθηκα τον µεγάλο χώρο, αλλά επιβιώσαµε και το κοινό είχε ενέργεια», µου λέει ο τραγουδιστής Nele που τώρα πίνει νερό ήσυχος και δεν θυµίζει τον κανίβαλο Spiderman του δίωρου live. Ενέργεια; Ξαναπές το!