Τρίτη

Η Ρίτα Αντωνοπούλου στο Small Cafe


18 Μαΐου 2011, 21:30
Ενα ιδιαίτερο ρεσιτάλ για φωνή και κιθάρα με τίτλο 'Ένας κόσμος για δύο', παρουσιάζει η Ρίτα Αντωνοπούλου.

Στο πρόγραμμα η Ρίτα Αντωνοπούλου παρουσιάζει τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου συνυπάρχουν με τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, του Σταμάτη Κραουνάκη, του Γιώργου Ανδρέου, του Μίκη Θεοδωράκη, του Σταύρου Ξαρχάκου, του Νίκου Ζούδιαρη κ.α., ενώ δε λείπουν και απρόσμενα περάσματα σε τραγούδια διεθνών δημιουργών από διάφορα μέρη του κόσμου καθώς και τραγούδια από τον καινούργιο, πολυσυλλεκτικό δίσκο της με τίτλο 'Μια πόλη για δύο'. Μια σπουδαία ερμηνεύτρια αποφασίζει αυτό το χειμώνα να μοιραστεί τη συγκίνηση και την αλήθεια των τραγουδιών σε ένα γοητευτικό, προσωπικό ρεσιτάλ. Μαζί της στο πιάνο ο Λευτέρης Πουλιός.

To Εθνικό Μπαλέτο Ισπανίας στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών


11 - 15 Μαΐου 2011 Ο καταξιωμένος Ισπανός χορογράφος Nacho Duato παρουσιάζει τρία έργα ρεπερτορίου που υμνούν με ευαισθησία τις ανεξάντλητες δυνατότητες έκφρασης του ασκημένου σώματος του χορευτή.
Με το έργο Gnawa μεταφερόμαστε στο κομμάτι εκείνο της Μεσογείου όπου η Ισπανία συναντά το Μαρόκο. Ο τίτλος παραπέμπει σε λαούς της βορειοδυτικής Αφρικής, ενώ ολόκληρο το έργο είναι χτισμένο πάνω σε ρυθμικούς βηματισμούς, έντονες κινήσεις της λεκάνης και ελευθερία στον κορμό.
Το O Domina Nostra, βασισμένο στο ομώνυμο μουσικό κομμάτι του Χένρυκ Γκουρέτσκι, ξεδιπλώνεται γύρω από την πρωταγωνιστική φιγούρα της Παρθένου Μαρίας, την οποία περιβάλλει χορός δέκα ανδρών. Εμπνευσμένος από τη σκούρα εικόνα της Παναγίας στο ναό του λόφου Γιάσνα Γκούρα, ο Ντουάτο παρουσιάζει εδώ τη γυναικεία φιγούρα ως τον κρίκο μεταξύ θεϊκού και γήινου, ή αθανασίας και θνητότητας, ένα σύμβολο ανεξαρτησίας και, συγχρόνως, πίστης, ευλάβειας και αιωνιότητας.
Τέλος, το έργο White Darkness, σε μουσική Καρλ Τζένκινς, το οποίο μάλιστα συμπεριλαμβάνεται από το 2006 και στο ρεπερτόριο του Μπαλέτου της Όπερας του Παρισιού, αποτελεί έναν ανοιχτό συλλογισμό του Ντουάτο γύρω από το σύγχρονο και επίμαχο θέμα των ναρκωτικών.

Gnawa
Χορογραφία: Nacho Duato
Μουσική: H. Hakmoun / A. Rudolph; J.A. Arteche / J. Paxariño; R. Abou-Khalil, Velez, Kusur and Sarkissian

O Domina Nostra
Χορογραφία: Nacho Duato
Μουσική: Henryk Gόrecki

White Darkness
Χορογραφία: Nacho Duato
Μουσική: Karl Jenkins

Καλλιτεχνικός διευθυντής: Hervé Palito

O Ρομέο Καστελλούτσι στο Μέγαρο Μουσικής(ΠΑΛΙ ΑΗΔΙΕΣ ΘΑ ΜΑΣ ΔΕΙΞΕΙ)


22 - 25 Ιουνίου 2011
O Ρομέο Καστελλούτσι επισκέπτεται τη χώρα μας για δεύτερη φορά, μετά την  την  Θεία Κωμωδία πριν από δύο χρόνια. Φέτος φιλοξενείται και πάλι στο Φεστιβάλ Αθηνών, με την παράσταση On the Concept of the Face, regarding the Son of God, όπου εξετάζει τη σχέση του ανθρώπου με την εικόνα του Θεού και ανατρέχει σε ορισμένες από τις γνωστότερες απεικονίσεις Του.

Όπως χαρακτηριστικά λέει ο ίδιος ο Καστελλούτσι: «Αυτή είναι η αρχή. Θέλω να συναντήσω τον Ιησού στην μακρά απουσία Του. Το πρόσωπο του Ιησού δεν είναι εκεί. Μπορώ να δω μόνο ζωγραφιές και αγάλματα. Ξέρω περισσότερους από χιλιάδες ζωγράφους από το παρελθόν που ξόδεψαν τη μισή ζωή τους προσπαθώντας να αναπαραγάγουν τον ανείπωτο, το σχεδόν αόρατο μορφασμό της θλίψης που φαινόταν στα χείλη του».
Συντελεστές:
Σύλληψη και σκηνοθεσία Romeo Castellucci, πρωτότυπη μουσική Scott Gibbons
ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ Gianni Plazzi, Sergio Scarlatella, Dario Boldrini, Silvia Costa, Silvano Voltolina
Παραγωγή Societas Raffaello Sanzio
Συμπαραγωγή φορέων μεταξύ των οποίων και το Φεστιβάλ Αθηνών
Y.Γ . ΕΤΥΧΕ ΝΑ ΔΩ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΩΜΩΔΕΙΑΣ ΠΡΙΝ 2 ΧΡΟΝΙΑ, ΚΑΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΕΜΕΤΙΚΗ!!!
Ο ΚΑΣΤΕΛΛΟΥΤΣΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΕΟΣ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΑΕΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΚΑΙ ΠΡΟΩΘΕΙ ΤΗΝ ΑΘΕΪΑ.
ΑΝΗΚΕΙ ΟΠΩΣ ΕΧΩ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ.
ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΦΕΥΓΑΤΟΣ......ΑΛΛΑ ΕΑΝ ΕΧΕΙΣ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΟΤΙ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΠΙΣΤΑ ΤΗΝ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ.

Σάββατο

Η αυστριακή βουλή έκοψε το Μαουτχάουζεν του Θεοδωράκη



Έκπληξη και πολλά ερωτήματα προκαλεί η απόφαση της προέδρου της αυστριακής Βουλής, Μπάρμπαρα Πράμερ, να ματαιώσει την προγραμματισμένη παρουσίαση του έργου Μαουτχάουζεν του Έλληνα συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, στη χθεσινή τελετή μνήμης των θυμάτων του Ναζισμού στην αυστριακή Εθνοσυνέλευση, με την ευκαιρία της 66ης επετείου της απελευθέρωσης του πρώην ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν.
Όπως μετέδωσε η δημόσια Αυστριακή Ραδιοφωνία (και το Αυστριακό Πρακτορείο Ειδήσεων ΑΡΑ), αναφερόμενη στην τελετή μνήμης η πρόεδρος της αυστριακής Βουλής αιτιολόγησε την απόφασή της επικαλούμενη τις «επανειλημμένες αντισημιτικές δηλώσεις του Μίκη Θεοδωράκη τα προηγούμενα χρόνια, με τις οποίες ο ίδιος άφησε άσχημες εντυπώσεις». Τελικά, το Μαουτχάουζεν αντικαταστάθηκε από άλλα μουσικά έργα.
Απόφαση-προσβολή
Δημοσιογραφικοί κύκλοι στη Βιέννη, έκαναν το απόγευμα λόγο για απόφαση-προσβολή στο πρόσωπο του Μίκη Θεοδωράκη του οποίου το όνομα, όπως σημείωναν, ταυτίστηκε, με τον, χωρίς εθνικές ή άλλες διακρίσεις, αγώνα του ανθρώπου για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας.

Ο ίδιοι επισήμαναν επιπλέον, πως με τη ματαίωση της παρουσίασης του συγκεκριμένου έργου, προσβάλλεται και η μνήμη του Έλληνα συγγραφέα, ποιητή και Ακαδημαϊκού, Ιάκωβου Καμπανέλλη, ο οποίος πέθανε πρόσφατα και είναι αυτός που έγραψε τα ποιήματα του Μαουτχάουζεν. Ο Καμπανέλλης υπήρξε κρατούμενος στο ομώνυμο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Η Ημέρα Μνήμης, που τιμήθηκε την Πέμπτη από την αυστριακή Εθνοσυνέλευση παρουσία του ομοσπονδιακού προέδρου της Αυστρίας, Χάιντς Φίσερ, καθιερώθηκε και γιορτάζεται από το 1997 και μετά, κάθε χρόνο την 5η Μαΐου, επέτειο απελευθέρωσης του πρώην ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης του Μαουτχάουζεν όπου στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου πάνω από 122.000 κρατούμενοι, ανάμεσά τους και 3.700 Έλληνες, θανατώθηκαν από τους Ναζιστές.
Στο ελληνικό μνημείο

Η πρόεδρος της αυστριακής Βουλής, Μπάρμπαρα Πράμερ πρόκειται να ηγηθεί της αυστριακής αντιπροσωπείας με συμμετοχή μελών της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, στις τελετές μνήμης που θα πραγματοποιηθούν την ερχόμενη Κυριακή 8 Μαΐου στις πρώην εγκαταστάσεις του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Μαουτχάουζεν, έξω από το ομώνυμο χωριό, 170 χιλιόμετρα δυτικά της Βιέννης.

Στις τελετές αναμένονται δεκάδες αντιπροσωπείες με πολλές χιλιάδες συμμετέχοντες από όλες τις χώρες της Ευρώπης, των οποίων πολίτες μαρτύρησαν στο στρατόπεδο, ανάμεσά τους και ελληνική η οποία θα τιμήσει με τρισάγιο, ομιλίες, καταθέσεις στεφάνων και παρουσίαση του έργου Μαουτχάουζεν από το μουσικό σχήμα της Βιέννης «Οι Έλληνες», τη μνήμη των 3.700 Ελλήνων που υπήρξαν εκεί θύματα της ναζιστικής θηριωδίας στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Στην τελετή στο ελληνικό μνημείο του Μαουτχάουζεν, με την ευκαιρία συμπλήρωσης 66 χρόνων από την απελευθέρωση του στρατοπέδου συγκέντρωσης, θα παραβρεθούν εκπρόσωποι της ελληνικής πολιτείας - με επικεφαλής τον πρέσβη της Ελλάδας στην Αυστρία Παναγιώτη Ζωγράφο - των ελληνικών μαζικών φορέων και πολλά μέλη της Ομογένειας από ολόκληρη την Αυστρία.
Πρώτη φορά το 1988
Ο Μίκης Θεοδωράκης, έχοντας δίπλα του τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, είχε παρουσιάσει για πρώτη φορά το μελοποιημένο το 1966, μνημειώδες έργο του Μαουτχάουζεν σε ποίηση Καμπανέλλη στον τόπο του μαρτυρίου στο Μαουτχάουζεν το Μάιο του 1988, σε μια ιστορική συναυλία του με την Μαρία Φαραντούρη, την Ελινόαρ Μοάβ-Βιντιάδη και την Ανατολικογερμανίδα Γκίζελα Μάι, παρουσία του τότε καγκελάριου της Αυστρίας Φραντς Βρανίτσκι και δεκάδων χιλιάδων προσκυνητών από όλη την Ευρώπη.

Το συγκλονιστικό του μυθιστόρημα-χρονικό Μαουτχάουζεν, το οποίο βασίζεται στις εμπειρίες του από την τραγική ζωή στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης, Μαουτχάουζεν, όπου ο ίδιος έμεινε κρατούμενος από το καλοκαίρι του 1943 μέχρι το τέλος του πολέμου, έγραψε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης το 1965, για να κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα σε τριάντα εκδόσεις στα ελληνικά και σε δεκάδες ξένες γλώσσες.

Θρυλικά κοστούµια από τσόφλια και καπάκια µπίρας



Δύο χαρακτηριστικά προσωπεία κρατά  στα χέρια του ο Διονύσης Ξαξίρης που  εργάζεται στο βεστιάριο του Εθνικού  Θεάτρου. Πεπιεσµένο χαρτί και λάτεξ  «πάντρεψε» ο Βασίλης Φωτόπουλος για  να φτιάξει το προσωπείο που φορούσε  ο Νικήτας Τσακίρογλου ως Κράτος στον  Προµηθέα Δεσµώτη που σκηνοθέτησε  ο Αλέξης Μινωτής το 1979 (δεξιά). Το  µικρότερο προσωπείο, τι οποίο το φόρεσε  ο Νίκος Κούρκουλος ως Οιδίποδας  Τύραννος το 1982 στην παράσταση που  σκηνοθέτησε ο Μίνως Βολανάκης, είναι  φτιαγµένο από πεπιεσµένο χαρτί και  φύλλα διά χειρός Διονύση Φωτόπουλου
Κρύβεται κάτω από τα πόδια των θεατών της Κεντρικής Σκηνής. Είναι το βεστιάριο - θησαυρός του Εθνικού Θεάτρου
που πρόκειται να κηρυχθεί µνηµείο για να σωθεί από τον πανδαµάτορα χρόνο
Τσόφλια από φιστίκια, ασηµόχαρτα και χαρτόνια µεταµορφώνονται σε βασιλικά κοσµήµατα. Κοµµάτια από λάστιχα αυτοκινήτων µετατρέπονται σε στέµµατα. Καπάκια από µπίρα και πλαστικά σουβέρ στολίζουν µεγαλόπρεπα ενδύµατα. Κιµονό γεµάτα σχέδια από µουσαµά. Στο πλευρό τους µια µικρή χαρτονένια ταυτότητα αποκαλύπτει πώς έντυσαν τον Ξέρξη, τον Ορέστη, τη Μήδεια, τον Προµηθέα. Και φορέθηκαν από τα µεγαλύτερα ονόµατα του ελληνικού θεάτρου όπως Αλέξης Μινωτής, Κατίνα Παξινού, Μάνος Κατράκης, Νίκος Κούρκουλος... Είναι το ιστορικό βεστιάριο του Εθνικού Θεάτρου. Ενας θησαυρός 3.000 κοστουµιών και 1.000 αξεσουάρ, που χρονολογείται από τη δεκαετία του '30, από συστάσεως δηλαδή του Εθνικού. Ενα µεγάλο κοµµάτι της ιστορίας του θεάτρου γραµµένη µέσα από χρυσοκλωστές και πούλιες, µεταξωτά πλισέ και χειροποίητα απλικέ, ευρηµατικότητα και φαντασία που µένει κρυµµένο στο υπόγειο κάτω από τα πόδια των θεατών της κεντρικής σκηνής. Εργα τέχνης που µένουν όµως ξεχασµένα και ασυντήρητα στη φθορά του χρόνου, κρεµασµένα σε συρµάτινες κρεµάστρες και τυλιγµένα σε νάιλον σακούλες.

Παρατηρώντας κανείςτα κοστούµια αυτά, µπροστά του παίρνουν σάρκα καιοστά όχι µόνο οι µεγάλοι πρωταγωνιστές που τα φόρεσαν, αλλά ολόκληρες γενιές καλλιτεχνών που φιλοτέχνησαν την κάθε λεπτοµέρεια: Γιώργος Βακαλό, Αντώνης Φωκάς,ΣπύροςΒασιλείου, Γιάννης Τσαρούχης,Νίκος Εγγονόπουλος, Κλεόβουλος Κλώνης, Γιάννης Στεφανέλλης, Νίκος Χατζηκυριάκος - Γκίκας, Γιάννης Μόραλης,∆ηµήτρης Μυταράς, Γιώργος Πάτσας, Βασίλης Φωτόπουλος, ∆ιονύσης Φωτόπουλος, Αλέκος Φασιανός, Γιάννης Μετζικώφ...

«Ανθρωποι που έσκυψαν µε µεράκι και αγάπη πάνω από ευτελή – πολλές φορές – υλικά και δηµιούργησαν αριστουργήµατα µε την πολύτιµη αρωγή των ραπτριών του Εθνικού Θεάτρου», δίνουν στα «ΝΕΑ» το στίγµα η υπεύθυνη του βεστιαρίου Εύη Χλουβεράκη και ο συνεργάτης της ∆ιονύσης Ξαξίρης, που φροντίζουν εδώ και 14 χρόνια τα κοστούµια από τις 888 παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου.

Η σωτηρία του ιστορικού βεστιαρίου δεν είναι µακριά. Είναι θέµα χρόνου τα πολύτιµα κοστούµια να κηρυχθούν µνηµείο από το υπουργείο Πολιτισµού, το οποίο και θα εξασφαλίσει χρήµατα από το ΕΣΠΑ, ώστε να προχωρήσει η συντήρηση και η ηλεκτρονική αρχειοθέτησή τους.

«Η κήρυξη του βεστιαρίου σε µνηµείο σηµαίνει ότι αναλαµβάνουµε επισήµως την υποχρέωση να το παραδώσουµε στις επόµενες γενιές. Η δε χρηµατοδότησή του από το ΕΣΠΑ καλύπτει το κενό στη χρηµατοδότηση δραστηριοτήτων του Εθνικού Θεάτρου πέρα από την παραγωγή θεατρικών παραστάσεων, µας παρέχει τη δυνατότητα να αποκαταστήσουµε και να συντηρήσουµε τα κοστούµια και τα αξεσουάρ χρησιµοποιώντας σύγχρονες µεθόδους, να δηµιουργήσουµε τις κατάλληλες συνθήκες στους χώρους φύλαξής τους, να διευρύνουµε την εξειδίκευση του προσωπικού µας. Η στήριξη του υπουργείου Πολιτισµού και Τουρισµού ήταν καταλυτική», λέει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Γιάννης Χουβαρδάς.

Πέμπτη

ΚΟΣΜΟΣΥΡΡΟΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΧΘΕΣ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΣΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΒΕΓΓΟΥ Είπαν αντίο στον «Θανάση τους»



Ενα βουβό ποτάµι κόσµου απλωνόταν χθες στον πεζόδροµο του Θησείου και κατέληγε στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας για να αποχαιρετήσει τον αγαπηµένο κωµικό Θανάση Βέγγο
Λαοθάλασσα χθες στον πεζόδροµο της Αποστόλου Παύλου στο Θησείο. Για τον Θανάση Βέγγο. Μουδιασµένοι παρατηρούσαν οι θαµώνες των καφέ. Σαστισµένοι και οι τουρίστες.
Σε ένα βουβό ποτάµι κόσµου – απλοί,λαϊκοί άνθρωποι, θαυµαστές του, κι ανάµεσά τους πολλοί νέοι – είχε µετατραπεί ο πεζόδροµος, από το ύψος της οδού Αγίας Μαρίνας έως τον σταθµό του Ηλεκτρικού. Και αυτό παρ’ ότι η κηδεία του έγινε µέσα σε ένα σχεδόν 24ωρο από τον θάνατό του και η οικογένειά του γνωστοποίησε µόνον τον τόπο της κηδείας αλλά όχι και τον τόπο της ταφής του επιθυµώντας να κρατήσει αυστηρά ιδιωτική την τελετή.
Αγόρια µε κόκκινα µάτια. Και κορίτσια, που περίµενες υπό άλλες συνθήκες να σπαράζουν για τον Σάκη Ρουβά, να σκουπίζουν τα δάκρυά τους για τον χαµό του Θανάση Βέγγου.
«Μου αρέσει πολύ ο κινηµατογράφος κι έβλεπα τις ταινίες του στην τηλεόραση. Μου κρατούσε συντροφιά µε τις ταινίες του», διηγείται η νεαρή Γεωργία µέσα σε αναφιλητά κατηφορίζοντας την Αποστόλου Παύλου µετά τη νεκρώσιµη ακολουθία (προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύµου) και το λαϊκό προσκύνηµα που ακολούθησε. «Ηταν η παρέα µου. Οταν ήµουν στεναχωρηµένη, µου έφτιαχνε τη διάθεση. Με έκανενα γελάω. Πώς να τον ξεχάσω;
Και να θέλω, δεν µπορώ, τη µέρα της γιορτής του έχω γενέθλια».
Χιλιάδες ήταν εκείνοι που τα παράτησαν όλα και βρέθηκαν αρκετά νωρίτερα από τις 14.00 στην Αγία Μαρίνα. Η στάση του Ηλεκτρικού στο Θησείο έµοιαζε µε εκείνη του Μετρό στο Σύνταγµα σε ώρα αιχµής. «Λες να µας αφήσουν να προσκυνήσουµε; Να του αφήσουµε τα λουλούδια;», αναρωτιόταν µια κυρία κρατώντας µια αγκαλιά γαρίφαλα, ανηφορίζοντας µε τη φίλη της τον πεζόδροµο προς την εκκλησία.
Το αδιαχώρητο µέσα κι έξω από την Αγία Μαρίνα. Κάποιοι προνοητικοί χτύπησαν πόρτες κοντινών σπιτιών και βρέθηκαν στις γύρω ταράτσες. Αλλοι κρέµονταν στα κάγκελα του περιβάλλοντος το Αστεροσκοπείο χώρου. Ο κόσµος προσπαθούσενα κάνει ησυχία. ∆εν κρατήθηκε όµως και ξέσπασε σε παρατεταµένο χειροκρότηµα όταν το φέρετρο βγήκε από την εκκλησία.
Η αγαπηµένη σύζυγός του, Μίνα, ήταν εµφανώς καταβεβληµένη. Με λαχτάρα πετάχτηκε από την καρέκλα όπου ξαπόσταινε για να χαϊδέψει για τελευταία φορά «τον Θανάση της» την ώρα που κάποιοι έριχναν – και από µακριά – λουλούδια.
Οι κάµερες των καναλιών σε παράταξη. Κάποιοι ρωτούσαν πού θα γινόταν η ταφή. Τα συνεργεία έφυγαν για το Α’ Νεκροταφείο. Μάταια. Η ταφή θα γίνει σε πολύ στενό οικογενειακό κύκλο ύστερα από επιθυµία του Θανάση Βέγγου.


«Σαν τον Καζαντζίδη...»

Αρκετοί ταξίδεψαν αυθηµερόν από διάφορα µέρη την Ελλάδας.
«Από τη Λάρισα ήρθα για τον καλό µας άνθρωπο», µου είπε πεταχτά ένας 55άρης που βιαζόταν να προλάβει το τρένο της επιστροφής. Πρόσεξα έναν νέο, γύρω στα 25, µε κόκκινα τα γαλανά µάτια του. Είχε κρεµασµένη µια αθλητική τσάντα στον ώµο και κατέβαινε την Αγίας Μαρίνης σκουπίζοντας τα δάκρυά του. «Τον γνώριζες;» παίρνω το θάρροςκαι τον ρωτώ. «Οχι. Αλλά ήταν σπουδαίος. Ο,τι ο Καζαντζίδης για το τραγούδι», µου απάντησε ο Θάνος από την Ακράτα, ενώ στρέφει το βλέµµα του στο γκρι αυτοκίνητο µε τη σορό του Θανάση Βέγγου που ανηφόριζε την Αποστόλου Παύλου...