Πέμπτη

Η Ορχήστρα των Χρωμάτων τιμά τον Άστορ Πιατσόλα


Από παλαιότερη συναυλία της Ορχήστρας που ίδρυσε ο Μάνος Χατζιδάκις

Ενενήντα χρόνια συμπληρώθηκαν στις 4 Μαρτίου από τη γέννηση του Άστορ Πιατσόλα και η Ορχήστρα των Χρωμάτων τιμά την επέτειο με μια συναυλία, το πρόγραμμα της οποίας αποτελείται αποκλειστικά από έργα του Αργεντινού συνθέτη και μπαντονεονίστα. Η συναυλία, την οποία θα διευθύνει ο Μίλτος Λογιάδης, θα δοθεί στις 4 Απριλίου στο θέατρο Κάππα (Κυψέλης 2, Αθήνα).

Θα συμμετάσχουν επίσης ο Χρήστος Ζερμπίνος στο ακορντεόν, η Νατάλια Σολεδάδ Πετσάλις στο τραγούδι και ο Ρόμαν Γκόμες στην κιθάρα.


Για τη ζωή και την καριέρα του Άστορ Πιατσόλα έχουν, ασφαλώς, γραφεί πολλά: οι Ιταλοί γονείς του, η γέννησή του στην Αργεντινή, τα παιδικά του χρόνια στη Νέα Υόρκη όπου γνώρισε ταυτόχρονα την τζαζ αλλά και τον Μπαχ, η πρώτη του γνωριμία με το μπαντονεόν χάρη στη νοσταλγία του πατέρα του, η επιστροφή στην Αργεντινή όπου ακόμη βασίλευε το παραδοσιακό τάνγκο.


Ο ίδιος κατάφερε να φέρει την επανάσταση μεταμορφώνοντάς το σ' ένα νέο είδος που ονομάστηκε νέο τάνγκο (nuevo tango), ενσωματώνοντας στοιχεία από την τζαζ και την κλασική μουσική. Ωστόσο, η εισαγωγή του νέου αυτού είδους έκανε τον Πιατσόλα αμφιλεγόμενη φιγούρα στη χώρα του τόσο από μουσική όσο και από πολιτική, μπορεί να πει κανείς, άποψη.


Η φράση «στην Αργεντινή όλα μπορούν ν΄αλλάξουν εκτός από το τάνγκο» είναι ενδεικτική της αντίδρασης που συνάντησε. Όμως, η μουσική του έγινε αποδεκτή στην Ευρώπη, την Βόρειο Αμερική αλλά και από ορισμένα φιλελεύθερα στοιχεία της αργεντίνικης κοινωνίας τα οποία προωθούσαν ευρύτερες κοινωνικο-πολιτικές αλλαγές παράλληλα με τη μουσική επανάσταση του Πιατσόλα.

Newsroom ΔΟΛ

Ο Αλέξανδρος Μυράτ «μετακομίζει» στην Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης


Ο Αλέξανδρος Μυράτ
Ο Αλέξανδρος Μυράτ
Ο Αλέξανδρος Μυράτ θα είναι στο εξής ο νέος διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης, ύστερα από σχετική απόφαση του υπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού Παύλου Γερουλάνου. Ο κ. Μυράτ διαδέχεται στο «τιμόνι» του συνόλου τον Μύρωνα Μιχαηλίδη, ο οποίος προσφάτως τοποθετήθηκε καλλιτεχνικός διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Μόνιμος αρχιμουσικός της Καμεράτα - Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής και από το 2008 μόνιμος προσκεκλημένος μαέστρος της Φιλαρμονικής της Τάργκου - Μούρες της Τρανσυλβανίας, ο Α. Μυράτ γεννήθηκε στο Βόλο.


Σπούδασε στο Παρίσι και το 1970 έκανε την πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση με την Εθνική Ορχήστρα του Μόντε Κάρλο.


Το 1991 -έχοντας στο μεταξύ διευθύνει διάφορες ορχήστρες στο εξωτερικό- ανέλαβε την Καμεράτα - Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής με την οποία ανέπτυξε πολλαπλή δραστηριότητα: πρώτες εκτελέσεις έργων Ελλήνων και ξένων συνθετών, παραγγελίες νέων έργων, μετακλήσεις σημαντικών σολίστ, οργάνωση συναυλιών στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ηχογραφήσεις κ. ά.

Ένταξη της Ορχήστρας των Χρωμάτων στα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ προτείνει ο Τ.Χυτήρης


Ο κ. Χυτήρης παραδέχθηκε ότι η Ορχήστρα των Χρωμάτων υφίσταται «διαχρονική ταλαιπωρία», σημειώνοντας ότι τα συσσωρευμένα ελλείμματα ξεπερνούν τα 2 εκατ. ευρώ
Ο κ. Χυτήρης παραδέχθηκε ότι η Ορχήστρα των Χρωμάτων υφίσταται «διαχρονική ταλαιπωρία», σημειώνοντας ότι τα συσσωρευμένα ελλείμματα ξεπερνούν τα 2 εκατ. ευρώ   
Την ένταξη της Ορχήστρας των Χρωμάτων στα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ, πρόκρινε ως μόνη λύση επιβίωσης και απρόσκοπτης συνέχισης λειτουργίας της ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού, Τηλέμαχος Χυτήρης, απαντώντας στη Βουλή σε σχετική ερώτηση της βουλευτού του ΚΚΕ, Βέρας Νικολαΐδου.

Ο υπουργός υπογράμμισε ότι η ένταξη αυτή σε καμία περίπτωση δεν συνιστά αφομοίωση της Ορχήστρας των Χρωμάτων, η οποία θα διατηρήσει τη φυσιογνωμία, το καλλιτεχνικό της πρόγραμμα και τον καλλιτεχνικό διευθυντή.


Από την πλευρά της, η κ. Νικολαΐδου έκανε λόγο για «διαχρονική απαξίωση και εγκατάλειψη του πνευματικού παιδιού και ορχηστρικού οράματος του Μάνου Χατζηδάκι», με αποτέλεσμα να παραμένουν σήμερα, επί επτάμιση μήνες, απλήρωτοι οι μουσικοί της και να μην έχει ένα σταθερό χώρο λειτουργίας, όπως είπε.


Ο κ. Χυτήρης αναγνώρισε την «διαχρονική ταλαιπωρία της ορχήστρας», σημειώνοντας ότι τα συσσωρευμένα ελλείμματα ξεπερνούν τα 2 εκατομμύρια ευρώ.


Τόνισε ότι ζητούμενο δεν είναι μόνον στις ώρες της οικονομικής κρίσης να λυθεί το ζήτημα του ελλείμματος, αλλά να εξασφαλιστούν σταθερές συνθήκες λειτουργίας και απόδοσης της Ορχήστρας στο μέλλον.


Η κ. Νικολαΐδου σημείωσε ότι το μεγάλο πρόβλημα για την Ορχήστρα ξεκίνησε από τον χαρακτηρισμός της, από το 1994, σε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου με πρόεδρο τον εκάστοτε υπουργό Πολιτισμού με μοναδικά έσοδα την κρατική επιχορήγηση, η οποία δεν δίνεται, κάτι που, όπως δήλωσε, οδήγησε στην σημερινή κατάσταση.


Διαφωνώντας με τυχόν συγχώνευση της Ορχήστρας, η βουλευτής συνέχισε ότι αντιθέτως χρήματα υπάρχουν και καταβάλλονται «για αποχαυνωτικά θεάματα τύπου Eurovision».


Ο προϋπολογισμός του υπουργείου Πολιτισμού είναι πολύ μικρός, αλλά πράγματι πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στον Πολιτισμό, συμφώνησε ο Τηλέμαχος Χυτήρης.


Για το θέμα της Eurovision δήλωσε ότι ο ίδιος είχε προτείνει να μην υπάρξει συμμετοχή της χώρας, αλλά αυτή προέκυψε ως συμβατική υποχρέωση των ευρωπαϊκών δημόσιων τηλεοράσεων και ως εκ τούτου αποφασίστηκε να γίνει "χωρίς τις φιέστες και τις σπατάλες του παρελθόντος"


Επανέλαβε ότι μόνον αν συναινέσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων, θα γίνει η ένταξη στα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ, ενώ τόνισε ότι αυτό διευκολύνεται και από το γεγονός ότι από τους 40 μουσικούς της Ορχήστρας, οι 20 είναι ήδη στη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ.

Διάλεξη του ψυχίατρου-ψυχαναλυτή Ματθαίου Γιωσαφάτ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών


Ο ψυχίατρος και ψυχαναλυτής Ματθαίος Γιωσαφάτ
Διάλεξη με τίτλο «Τα στάδια ψυχικής ανάπτυξης του ενήλικου ατόμου και το νόημα της ζωής» θα δώσει στις 5 Απριλίου ο ψυχίατρος, ψυχαναλυτής, ομαδικός αναλυτής και Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ομαδικής Ανάλυσης και Οικογενειακής Θεραπείας, Ματθαίος Γιωσαφάτ, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Η διάλεξη θα λάβει χώρα στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Megaron Plus.

«Η ψυχανάλυση πρώτη κατέδειξε την τεράστια σημασία της παιδικής ηλικίας για την κατοπινή εξέλιξη του ανθρώπου, γεγονός που αποδέχονται σχεδόν όλες οι συναφείς επιστήμες σήμερα. Οι εμπειρίες της πρώτης παιδικής ηλικίας μαζί με τις γονιδιακές καταβολές καθορίζουν όχι μόνο την προσωπικότητα, αλλά σε μεγάλο βαθμό και την πορεία του ατόμου αργότερα» σημειώνει ο ίδιος.

«Ο άνθρωπος όμως περνάει και διάφορα άλλα στάδια κατά τη διάρκεια της ζωής του – που σε μεγάλο βαθμό επηρεάζονται συνειδητά αλλά κυρίως ασυνείδητα από τις πρώτες εμπειρίες του, ιδιαίτερα κατά τον πρώτο χρόνο της ζωής» προσθέτει.


Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ αναφέρει ότι ο κύκλος ζωής του ανθρώπου διαιρείται σε τέσσερις μεγάλες περιόδους με ενδιάμεσα μεταβατικά στάδια. «Αυτές οι περίοδοι έχουν απόλυτη σχεδόν σχέση με την χρονολογική ηλικία του ανθρώπου και δεν εξαρτώνται τόσο πολύ από τη διανοητική ή ψυχική ωριμότητά του. Η ωριμότητα θα καθορίσει τον τρόπο που το άτομο θα αντιμετωπίσει τις κρίσεις αυτές (εύκολα ή δύσκολα, λειτουργικά ή δυσλειτουργικά)» αναφέρει.


Στη διάλεξή του ο Ματθαίος Γιωσαφάτ θα προσπαθήσει να περιγράψει πώς συνδέονται αυτές οι φάσεις με το επάγγελμα και κυρίως με την οικογενειακή ζωή του ανθρώπου. Πώς περνάμε αυτές τις φάσεις; Ποια είναι τα κύρια καθήκοντα και επιδιώξεις σε κάθε περίοδο; Τι ρόλο παίζουν οι εξωτερικοί παράγοντες (κοινωνικές συνθήκες, οικονομία, πολιτική κατάσταση, ιστορική περίοδος); Πώς επιδρά η σημερινή οικονομική κρίση, αλλά και η κρίση αξιών στη νεολαία και σε όλους μας;


Στην εκδήλωση του Megaron Plus, στις 5 Απριλίου, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να συνομιλήσει με τον ψυχίατρο και ψυχαναλυτή και να θέσει τα δικά του ερωτήματα.


Η διάλεξη πραγματοποιείται σε συνεργασία με την Ελληνική Εταιρεία Ομαδικής Ανάλυσης και Οικογενειακής Θεραπείας.


Η είσοδος ελεύθερη με δελτία προτεραιότητας. Η διανομή των δελτίων αρχίζει στις 17:30 το απόγευμα την ημέρα της διάλεξης.


Newsroom ΔΟΛ

Τρίτη

Σαράντα χρόνια Queen!

Σαράντα χρόνια Queen! Ούτε τα μέλη του συγκροτήματος δεν περίμεναν τέτοια επιτυχία!   Επακυκλοφορίες, εκθέσεις και ταινίες είναι λίγοι μόνο από τους τρόπους που οι fans του συγκροτήματος θα γιορτάσουν τα 40 χρόνια από την δημιουργία του συγκροτήματος.

Πρόκειται για ένα συγκρότημα, στο οποίο η δόξα και η αναγνώριση δεν ήρθαν εύκολα.

Χρειάστηκε να κουραστούν πολύ, για να κερδίσουν κάποιες συμπάθειες, αφού η παρουσία τους ήταν θεότρελη και ιδιαιτέρως εκκεντρική, αλλά τελικά τα κατάφεραν.

Το Σάββατο ολοκληρώθηκε η έκθεση «Storm troopers in Stilettos» στο Λονδίνο, που ήταν αφιερωμένη στο συγκρότημα, ενώ αρχίζουν και τα γυρίσματα της  ταινίας – βιογραφία του Φρέντι Μέρκιουρι, τον οποίο υποδύεται ο κωμικός Σάσα Μπαρόν Κόεν.

Ακούστε  από τα πιο γνωστά τραγούδια του συγκροτήματος στα βίντεο που ακολουθούν…

«Έφυγε» ο Ιάκωβος Καμπανέλλης


Την τελευταία του πνοή άφησε σε ηλικία 89 ετών ο Ιάκωβος Καμπανέλης. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, η κηδεία του θα γίνει το μεσημέρι της Πέμπτης από το νεκροταφείο του Κόκκινου Μύλου.


Ο μεγάλος θεατρικός συγγραφέας νοσηλευόταν εδώ και περίπου 2 μήνες στην εντατική νοσοκομείου της Αθήνας, καθώς το χρόνιο πρόβλημα νεφρικής ανεπάρκειας που αντιμετώπιζε είχε επιδεινωθεί. 




Λίγα λόγια για την ζωή και το έργο του


 Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης -που υπέγραψε μερικά από τα πιο επιτυχημένα σενάρια του ελληνικού κινηματογράφου και σφράγισε την σύγχρονη πολιτική ιστορία με το βιβλίο «Μαουτχάουζεν- γεννήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 1922 στη Νάξο.


Το 1935 η οικογένειά του μετακομίζει στην Νίκαια. Στην Κατοχή παίρνει μέρος στην αντίσταση, συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς (1943) και οδηγείται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν απ’ όπου απελευθερώνεται το 1945.


Όταν γυρίζει στην Ελλάδα «μαγεύεται» από τις παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης. Το ταλέντο του ανακαλύπτει ο Αδαμάντιος Λεμός, ενώ το πρώτο του έργο ήταν «Ο Χορός Πάνω Στα Στάχυα» που παρουσιάστηκε τη θερινή θεατρική περίοδο 1950στο Θέατρο «Διονύσια» της Καλλιθέας.


Μεταξύ των έργων του είναι: «Έβδομη μέρα της δημιουργίας», «Η Αυλή των Θαυμάτων», «Βίβα Ασπασία», « Το μεγάλο μας τσίρκο», «Ο εχθρός λαός», «Πρόσωπα για Βιολί και Ορχήστρα», «Ο Αόρατος Θίασος» και «Ο Δρόμος Περνά Από Μέσα».


Στα σενάριά του που άφησαν εποχή στον ελληνικό κινηματογράφο περιλαμβάνονται τα «Στέλλα», «Ο Δράκος», «Η Αρπαγή Της Περσεφόνης», «Το Κανόνι Και Το Αηδόνι» και «Κορίτσια Στον Ήλιο».


Έργα του μεταφράστηκαν και παίχτηκαν στην Αγγλία, την Αυστρία, την Γερμανία, την Ουγγαρία, την Ρουμανία, την Βουλγαρία και την Σουηδία.


Ο Καμπανέλλης ασχολήθηκε και με την δημοσιογραφία, στις εφημερίδες «Ελευθερία» (1963 - 1965), «Ανένδοτος» (1965 - 1966) και «Τα Νέα.


Ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Τάνια Σαββοπούλου.

Δευτέρα

Η θανάσιμη μοναξιά του καλλιτέχνη

Ο ΑΛΕΞΗΣ ΜΙΝΩΤΗΣ ήταν μόνος όταν τη νύχτα της 11ης προς τη 12η Νοεμβρίου 1990 χτυπήθηκε από το θάνατο. Η ομότεχνη σύζυγός του Κατίνα Παξινού είχε πεθάνει πριν από 17 χρόνια, το 1973.
Φώναξε, αλλά καθώς είχε κλειδώσει από μέσα, αυτοί που με κάποια καθυστέρηση τον άκουσαν, δεν ήταν σε θέση να τον βοηθήσουν. Κύλησε έτσι χρόνος πολύτιμος. Οταν κατάφεραν να μπουν, ήταν πλέον αργά, είχε περιπέσει σε κώμα - κατέληξε στο νοσοκομείο.
Βέβαια, ο μεγάλος θεατράνθρωπος είχε φτάσει σε ηλικία που τα περιθώρια της αντοχής ενός οργανισμού είναι περιορισμένα - ήταν 90 χρόνων. Υπήρχε όμως πιθανότητα το τέλος του να βραδύνει και, εν πάση περιπτώσει, να μην είναι τόσο οδυνηρό. Αλλωστε, παρά την ηλικία του ήταν δρων καλλιτέχνης. Τον προηγούμενο χειμώνα εμφανιζόταν στο Εθνικό Θέατρο με τη «Θυσία του Αβραάμ», σε δική του σκηνοθεσία και με πρωταγωνιστή τον ίδιο. «Ολόκληρη ζωή δουλεύεις άθελά σου για το θάνατο, που ακυρώνεις ξανά και ξανά με ζωντανές πράξεις», είχε γράψει.
Δεν είναι η μοναδική περίπτωση καλλιτέχνη που φεύγει από τη ζωή μ' αυτό τον τρόπο. Είναι κι άλλοι - και μάλιστα κάτω από χειρότερες συνθήκες. Οχι μόνο καλλιτέχνες αλλά και απλοί συνάνθρωποί μας. Αν στεκόμαστε στους καλλιτέχνες, είναι επειδή τους αναγνωρίζεται μια αυξημένη ευαισθησία που, μετουσιωμένη σε έργο, μας αφορά όλους.
Πριν από λίγες ημέρες πέθανε ο τραγουδοποιός Μανώλης Ρασούλης, για να βρεθεί στο διαμέρισμα, που έμενε μόνος, μέρες αργότερα. Και ήταν 66 χρόνων - νέος για τους καιρούς μας. «Να μου βάλουν στην ταφόπετρα, όταν τα τινάξω: "Εφυγε πλήρης ιδεών"», είχε ζητήσει σε συνέντευξή του, προτιμώντας το από το «πλήρης ημερών». Είναι όμως βέβαιο ότι δεν θα ήθελε ένα τέλος σαν αυτό που του έλαχε.
Τρία χρόνια πριν, το 2008, είχε φύγει από τη ζωή, κάτω από πιο επώδυνες συνθήκες, ο τραγουδιστής Γιώργος Ζωγράφος - στα 72 του. Είναι ο τραγουδιστής που είχε συνδέσει τη ζωή και τη φωνή του με τις μπουάτ της Πλάκας και τα πιο αντιπροσωπευτικά τραγούδια του λεγόμενου Νέου Κύματος, που ακούγονται ακόμα. Τα τελευταία όμως χρόνια είχε αποσυρθεί, περιμένοντας μια τιμητική σύνταξη, που δεν του δόθηκε. Το πτώμα του βρέθηκε 15 ημέρες αργότερα.
Στα «αζήτητα» και η Κατερίνα Γώγου, που βρέθηκε κι αυτή μέρες αργότερα, σ' ένα άθλιο διαμέρισμα, μόνη και απροστάτευτη, στα 53 της. Ηθοποιός σε δεύτερους αλλά χαρακτηριστικούς ρόλους σε θέατρο και ταινίες, που παίζονται και ξαναπαίζονται από την τηλεόραση, διακρίθηκε επίσης και ως ποιήτρια με βιβλία που διαβάστηκαν και αγαπήθηκαν πολύ, ειδικότερα από νέους του λεγόμενου περιθωρίου και του αντιεξουσιαστικού χώρου. Ταλαιπωρημένη από παιδί, πέρασε τα βιώματά της και στα ποιήματά της:
«Πάρε με ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ μου / η εν πολλαίς αμαρτίαις / περιπεσούσα γυνή / προσπίπτω / στα φοβερά μπούτια σου / πάρε με απ' το γήινο κόσμο!» γράφει στη συλλογή της «Ιδιώνυμο».
Η Σαπφώ Νοταρά, η σπουδαία καρατερίστα με τη χαρακτηριστική βραχνή φωνή και τις κινηματογραφικές ατάκες, που έχουν μείνει, πέθανε το 1985 στα 78 της σ' ένα διαμερισματάκι. Και καθώς η ίδια ήταν ανέστια και πένης, το πλήρωνε ανώνυμος θαυμαστής της. Η τελευταία της εμφάνιση ήταν θεατρική, η «Πορνογραφία» του Μάνου Χατζιδάκι. Βρέθηκε έπειτα από δυο ημέρες, όταν γνωστοί της από τη γύρω περιοχή την αναζήτησαν.
Καθισμένος στην πολυθρόνα του σπιτιού του, με μια έκφραση απορίας και έκπληξης στα μάτια, βρέθηκε το 1984, στα 72 του, ο ηθοποιός Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, που ζούσε κι αυτός μόνος. Ποιος λέει ότι δεν θα ζούσε περισσότερο, αν είχε κάποιον να του συμπαρασταθεί; Είναι από τους ηθοποιούς που βλέπουμε και ξαναβλέπουμε στις ταινίες που έπαιζε, σε ρόλους συνήθως ενός συμπαθέστατου και αξιαγάπητου γκρινιάρη, που σκόρπιζε την ευφορία.
Στην ίδια μοίρα ανήκουν, όπως προαναφέρθηκε, και απλοί συνάνθρωποί μας. Η μοίρα όμως ενός καλλιτέχνη, και μάλιστα αυτού που ζει μόνος, είναι οδυνηρή, ιδιαίτερα όταν περάσει στα αζήτητα - όταν χάσει την επαφή του με το κοινό και με όλα όσα τον συντηρούσαν. Και υπάρχουν περιπτώσεις που μόνο όταν φύγει απ' τη ζωή γίνεται γνωστό ότι ζούσε.
Βέβαια, η μοναξιά του ανθρώπου της τέχνης, σε πολλές περιπτώσεις, είναι συνειδητή επιλογή, ώστε να είναι θέση να αποδώσει απερίσπαστος από οικογενειακές έγνοιες. Ομως, σίγουρα, άλλο η μοναξιά που επιλέγεις κι άλλο η μοναξιά που σ' επιλέγει για να σε αφανίσει.

Οι χαμένοι, διάσημοι δίσκοι του ροκ

Η ανακοίνωση της κυκλοφορίας του αυθεντικού «Smile» των Μπιτς Μπόις πριν από λίγες εβδομάδες από τα μέσα ενημέρωσης ήταν λιτή: «Θα βγει στην αγορά το καλοκαίρι, είμαστε όλοι έτοιμοι» ήταν η φράση του υπεύθυνου δημοσίων σχέσεων της ΕΜΙ, Μπιλ Γκάνιον, για ένα δίσκο που είχε πάρει διαστάσεις μύθου στη ροκ σκηνή.
Ηταν οι ηχογραφήσεις που πραγματοποίησε το συγκρότημα ανάμεσα στο 1966 και το 1967 ακολουθώντας την επιτυχία του ιστορικού «Pet Sounds». Και ο Μπράιαν Γουίλσον, ο πολυτάλαντος εγκέφαλος των Μπιτς Μπόις, τις είχε αποκαλέσει ως «μια εφηβική συμφωνία προς τον Θεό».
Ο δίσκος, που ήταν ένα κράμα ψυχεδέλειας και ορχηστρικής μουσικής, δεν ολοκληρώθηκε ποτε. Ο Γουίλσον βυθίστηκε στην κατάχρηση LSD που τον οδήγησε στην παράνοια και είχε εγκαταλείψει το στούντιο. Για χρόνια ισχυριζόταν ότι είχε κάψει όλες τις ταινίες που έκρυβαν τις ηχογραφήσεις. Ενώ το 2004, όταν κατάφερε να επιστρέψει στη μουσική σκηνή, είχε κυκλοφορήσει ένα δίσκο με τον φορτισμένο τίτλο «Smile», όπου είχε ουσιαστικά επαναηχογραφήσει κάποια από εκείνα τα ιστορικά τραγούδια. Τελικά, 44 χρόνια μετά, παρέδωσε τις παλιές ηχογραφήσεις στη δισκογραφική του που θα κυκλοφορήσουν ως διπλός δίσκος σε cd και βινύλιο.
Ομως το «Smile» δεν είναι ο μόνος δίσκος που παρέμενε για τόσα χρόνια άγνωστος. Η ιστορία του σύγχρονου τραγουδιού είναι γεμάτη από χαμένα άλμπουμ, που βρίσκονται ακόμα στις αποθήκες των δισκογραφικών εταιρειών, ή απλώς τα συγκροτήματα τους απέρριψαν και προχώρησαν σε νέες κατευθύνσεις. Ουσιαστικά είναι ακυκλοφόρητες δουλειές διασήμων πια ροκ σταρ όπως οι Ρόλινγκ Στόουνς, ο Ντίλαν, ο Νιλ Γιανγκ ή οι Μπιτλς που έχουν γίνει πια μύθος.
Ετσι στον κατάλογο των φημισμένων δίσκων που δεν κυκλοφόρησαν ποτέ, φιγουράρουν κάποιοι τίτλοι που απλώς άλλαξαν στην πορεία. Για παράδειγμα, το «Necrophilia» των Ρόλινγκ Στόουνς είναι ένας δίσκος που κυκλοφόρησε σε μερικές δεκάδες αντίτυπα, ανεπίσημα. Θα κυκλοφορούσε το 1971 ως συμπλήρωμα στην πρώτη συλλογή επιτυχιών τους, το «Hot Rocks 1964-1971». Και ουσιαστικά ήταν οι πρώτες ηχογραφήσεις κομματιών που έγραψαν ιστορία, όπως το «Pay Your Dues» που μεταμορφώθηκε στον πολιτικό ύμνο του «Street Fighting Man» και κάποιες διασκευές όπως το «Let The Good Times Roll». Αλλα αυτό που κάνει τον δίσκο ξεχωριστό είναι ότι τον ηχογράφησαν μόνο ο Τζάγκερ και ο Ρίτσαρντς με τη βοήθεια άγνωστων μουσικών του στούντιο.
Πάντως το άλμπουμ δεν περιέχει ακυκλοφόρητα τραγούδια των Ρόλινγκ Στόουνς. Οπως και ένας άλλος διάσημος ακυκλοφόρητος δίσκος, το «The Ties That Bind» του Μπρους Σπρίνγκστιν, που ηχογραφήθηκε το 1979 δεν είναι παρά κάποια τραγούδια του φημισμένου «The River» σε πρωτόλεια μορφή. Αμέσως μετα από την ηχογράφηση, ο Σπρίνγκστιν άλλαξε γνώμη, σχεδίασε ένα διπλό δίσκο, πολύ πιο μελαγχολικό, πρόσθεσε και άλλα τραγούδια, άλλαξε τις ενορχηστρώσεις των παλιών και κυκλοφόρησε το «The River».
Το ίδιο συνέβη και με ένα άλλο άλμπουμ που δεν είχε κυκλοφορήσει ποτέ, το «Techno Pop» των Κράφτβερκ. Οι γερμανοί πρωτοπόροι της ηλεκτρονικής σκηνής είχαν μπει στο στούντιο για τέσσερα χρόνια, από το 1982 έως το 1986, δουλεύοντας με την τότε ψηφιακή τεχνολογία για ένα δίσκο που θα έδειχνε το μέλλον. Τελικά το 1986 κυκλοφόρησε το «Elec-tric Cafe» λίγο πριν το συγκρότημα διαλυθεί. Οι φήμες όμως έλεγαν ότι υπήρχε και άλλο υλικό, χαμένες ηχογραφήσεις που δεν κυκλοφόρησαν ποτέ. Η κρυψίνοια των μελών του συγκροτήματος περιέπλεκε την ιστορία. Ο μύθος ξεθώριασε το 2009, όταν επανακυκλοφόρησαν τον δίσκο του 1986 με τον κανονικό του τίτλο «Techno Pop», μαζί με πρωτοεμφανιζόμενα στον κατάλογό τους κομμάτια. Είναι οι παλιές τους ηχογραφήσεις, αλλά τις έχουν ξαναδουλέψει και μεταμορφώσει τόσο πολύ, ώστε δεν έχουν καμία σχέση με το υλικό της δεκαετίας του '80.
Υπάρχουν όμως και δίσκοι που συνεχίζουν να διατηρούν το μυστήριό τους, παρά τις δεκαετίες που πέρασαν. Οπως το «Homegrown» του Νιλ Γιανγκ, που ηχογραφήθηκε το 1974, αλλά το απέρριψε ο ίδιος ο τραγουδοποιός και προτίμησε να κυκλοφορήσει το «Tonight's the Night». Σύμφωνα με την ιστορία πίσω από το δίσκο, ο Γιανγκ, μόλις τον ετοίμασε, κάλεσε τους φίλους του για να τον ακούσουν. Ομως η κάντρι του «Homegrown» τους άφησε αδιάφορους. Αντίθετα, ενθουσιάστηκαν με τα πιο ροκ εν ρολ τραγούδια που είχε γράψει δύο χρόνια πριν και δεν τα είχε κυκλοφορήσει ποτέ. Ετσι ο Γιανγκ, βασιζόμενος στη δική τους γνώμη, εγκατέλειψε την κάντρι, έβγαλε το παλιότερο «Tonight's the Night» και χρησιμοποίησε στους επόμενους δίσκους του κάποια από τα τραγούδια του «Homegrown», παραλλαγμένα και με περισσότερη ροκ διάθεση, ενώ τα υπόλοιπα τα πρόσφερε σε άλλους μουσικούς.
Την ίδια τύχη είχε και το «You Can't Fight Lightning» του Ρίνγκο Σταρ. Αν είχε κυκλοφορήσει, θα ήταν ουσιαστικά ο «νέος» δίσκος των Μπιτλς το 1981! Μετά την παταγώδη αποτυχία των τριών προσωπικών του δίσκων στα τέλη του '70, ο ντράμερ στράφηκε για βοήθεια στους παλιούς του συντρόφους. Οι άλλοι τρεις Μπιτλς αποδέχθηκαν την πρόσκληση, ηχογράφησαν τα κομμάτια τους, αλλά στη μέση της ηχογράφησης του δίσκου, ο Λένον δολοφονήθηκε στην Νέα Υόρκη. Ο Ρίνγκο θεώρησε ότι θα ήταν ιεροσυλία να συμπεριλάβει τα δυο τραγούδια που του είχε προσφέρει εκείνος. Οσο για τον Τζορτζ Χάρισον, απέσυρε κάποια από τα δικά του κομμάτια, γράφοντας μια ωδή στον νεκρό τους φίλο, που τελικά κατέληξε στον δικό του δίσκο, «Somewhere In England». Ετσι ο Ρίνγκο άλλαξε όλο το άλμπουμ, πρόσθεσε κάποιες διασκευές και το ολοκλήρωσε με την συνεργασία του Πολ Μακ Κάρτνεϊ και του Ρόνι Γουντ των Ρόλινγκ Στόουνς. Τιτλοφορήθηκε «Stop and Smell the Roses» και ήταν πολύ διαφορετικό από τις αρχικές ηχογραφήσεις, που δεν κυκλοφόρησαν ποτέ.
Αλλά ο διασημότερος δίσκος που παραμένει εκτός κυκλοφορίας είναι η συνεργασία του Μπομπ Ντίλαν με τον Τζόνι Κας, στο στούντιο του Νάσβιλ το 1969, όταν ο Ντίλαν ηχογραφούσε το ένατο δίσκο του, το «Nashville Skyline». Είναι το φημισμένο «The Dy-lan/Cash Sessions» όπου οι δυο τροβαδούροι εξερεύνησαν την αμερικανική μουσική παράδοση και μέσα σε δυο μέρες ηχογράφησαν 15 τραγούδια, με ένα συγκρότημα πίσω τους όπου ο Καρλ Πέρκινς παίζει κιθάρα. Υπάρχουν τραγούδια του Ντίλαν μεταμορφωμένα σε κοφτά ροκαμπίλι, διασκευές επιτυχιών της δεκαετίας του '50, παραδοσιακά κάντρι και ύμνοι γκόσπελ. Κυκλοφορούν διάφορες παράνομες ηχογραφήσεις του δίσκου, αλλά στην ουσία επίσημη κυκλοφορία δεν υπήρξε. Σύμφωνα με τις φήμες, η ηχογράφηση ήταν εξαιρετικά κακή, η φωνή του Κας μοιάζει να κυριαρχεί σε όλα τα τραγούδια, ο Ντίλαν δεν ακούγεται παρά μόνο σαν ψίθυρος, ενώ το μπάσο ισοπεδώνει όλα τα κομμάτια. Ετσι, αν κυκλοφορήσει ποτέ, θα είναι μόνο για ιστορικούς λόγους. 7

Πορτρέτα στον καµβά


«No more heroes?» (φωτογραφία) είναι ο τίτλος της έκθεσης ζωγραφικής του Νίκολας Μουρ, του βρετανού καλλιτέχνη που ζει και εργάζεται στη Σύρο. Ο οποίος παρουσιάζει µια σειρά πορτρέτων, όπου η ζωγραφική αίσθηση δηµιουργείται από τη χρήση ετερόκλητων υλικών, όπως χάντρες, µικροσκοπικά παιχνίδια, χαρτί, γιαπωνέζικα origami, τάµατα και εκτυπώσεις σε συνδυασµό µε τη χαρακτική. Η θεµατολογία του πηγάζει από τη µυθολογία, τα κόµικς που διαβάζει από παιδί και το φιλικό του περιβάλλον. Στον «Μαρτίνο» (Πινδάρου 24, Κολωνάκι, τηλ. 210-3609.449). Εως 9 Απριλίου.

* Μια σειρά έργων µικρών και µεγάλων διαστάσεων καθώς και ζωγραφικών κατασκευών µε ποπ διάθεση πα-ρουσιάζει ο ∆ηµήτρης Κοροβέσης στην έκθεση ζωγραφικής - γλυπτικής «Ενσωµάτωση». Στην γκαλερί «Αδάµ» (Ν. Βάµβα 5, τηλ. 210-3601.779) έως 9 Απριλίου.

50.000 ψήφισαν «Δάκρυα της Γάζας»

Το κοινό του 13ου Φεστιβάλ Ντοκιµαντέρ  Θεσσαλονίκης, περισσότερο από ποτέ,  (πάνω από 50.000) ψήφισε και βράβευσε  την ταινία «Τα δάκρυα της Γάζας», απ’ όπου  και η φωτογραφία

Το 13ο Φεστιβάλ Ντοκιµαντέρ άρχισε µ’ ένα «Γλυκό καναρίνι» (My sweet canary) κι έκλεισε µε «Τα δάκρυα της Γάζας» (βραβείο κοινού) και µια «Ατέλειωτη θλίψη» (βραβείο ∆ιεθνούς Αµνηστίας).

Λίγες ώρες αφότουένας νέος πόλεµοςείχε αρχίσει – η εισβολή των δυνάµεων της ∆ύσης στη Λιβύη του Καντάφι–, στο Φεστιβάλ Ντοκιµαντέρ Θεσσαλονίκηςτο κοινό ψήφιζεκαι βράβευε «Ταδάκρυα τηςΓάζας» (έναντοκιµαντέρ για τιςσυνέπειες της ισραηλινής εισβολής το 2008).

Αντί της βραβευµένης ταινίας,λόγω προβληµάτων στην κόπιακατά την επίσηµηεκδοχή, µετά την υποτονική τελετή λήξης και την απονοµή βραβείων,τιµητικών αλλάόχι και χρηµατικών λόγωτης οικονοµικής δυσπραγίας του Φεστιβάλ, τοβράδυ του Σαββάτουπροβλήθηκε η ταινία του ΓάλλουΝταβίντ Αντρέ για τη θανατική καταδίκη. Αντί του ζόφου που προκαλεί ο πόλεµος, τοΦεστιβάλ προτίµησε να «µιλήσει» για έναν «έννοµο» ζόφο θανάτου εν καιρώ ειρήνηςστην Πολιτεία Οκλαχόµα των ΗΠΑ, όπουεξακολουθεί να εφαρµόζεται η εσχάτη των ποινών.

Το Φεστιβάλ ολοκληρώθηκεχθες µε επαναληπτικές προβολές.Συνεχίζεται όµωςµε τις περιφερειακές προβολές, πρώτα στην Αλεξανδρούπολη(από το Σάββατο) και έπειτα σε 18 πόλεις της Ελλάδας: Ηράκλειο, Χανιά, Καστοριά, Κιλκίς, Βόλο κ.λπ.

Η δε 14η διοργάνωση ορίστηκε για τις 9 - 18 Μαρτίου 2012.

Τα βραβεία

Καλύτερης ξένηςκαι ελληνικής ταινίας άνω των 45’: «∆άκρυα της Γάζας» σε σκηνοθεσία Βίµπεκε Λέκεµπεργκ (Νορβηγία)και «Το µωρό µου φτάνει» των ΑλέξηΠόνσε και Βιβής Ζωγράφου.

Καλύτερης ξένης καιελληνικής ταινίας κάτω των 45’: «Ηάλλη πόλη» (γυρισµένη στη∆ηµητσάνα και τηντουρκική πόλη Μπιργκί) της Τουρκάλας Νεφίν Ντιντς και «Satsang,συντροφιά µε την αλήθεια» (για την καθηµερινότητα των γιόγκι) των Μαριάννας Αστρακά και Γιώργου Φωτιάδη.

Βραβεία Fipresci (∆ιεθνούς Ενωσης Κριτικών): «Μόνο οι λέξεις συνεχίζουν» της Καλλιόπης Λεγάκη και «Ξενοδοχείο: ο Παράδεισος» από τη Βουλγαρία, σε σκηνοθεσία Σοφίας Τζαβέλλα.

Τα µόνα χρηµατικά έπαθλα που δόθηκαν αφορούσαν τα βραβεία της ΕΤ3: Στην ταινία «Ενα µέλλον χωρίς πετρέλαιο» της Λετισιά Μορό (Γαλλία, 3.000 ευρώ και προβολή από το κανάλι) και «The Return» από τη Νορβηγία, σε σκηνοθεσία Τόνε Αντερσεν («ΒραβείοDoc on Air» γιατο καλύτερο project τουPitching Forum, 7.000

ευρώ).
Ηταν το πιο φτωχό σε προϋπολογισµό (µόλις ένα εκατ. ευρώ) αλλά το πιο πλούσιο σε ταινίες και προσέλευση θεατών (πάνω από 50.000) Φεστιβάλ Ντοκιµαντέρ

< Η ∆ΙΚΑΣΤΙΚΗ ∆ΙΑΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΑ ∆ΙΚΑΙΩΜΑΤΑΤΟΥΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Ο Νίκος  Καζαντζάκης  στην αυλή  της βίλας  «Μανωλίτα»,  στην Αντίµπ της  Γαλλίας, το 1948.  ∆εξιά εικόνα  από το Αρχείο  Καζαντζάκη που  διατηρεί – και  µε δικαστική  απόφαση πλέον  – ο Πάτροκλος  Σταύρου, θετός  γιος τής συζύγου  του συγγραφέα,  Ελένης

Σε ποιον «ανήκουν» τελικά τα πνευµατικά δικαιώµατα του παγκόσµιας ακτινοβολίας έργου του Νίκου Καζαντζάκη; Ο Αρειος Πάγος έδωσε απάντηση, δικαιώνοντας τον θετό γιο της Ελένης Καζαντζάκη, Πάτροκλο Σταύρου, ο οποίος διατηρεί και τις Εκδόσεις Καζαντζάκη.

Εκλεισε έτσι ένα κεφάλαιο µε κόντρες που έχουν γράψει ιστορία χρόνια τώρα, ενώ στο µεταξύ τα έργα πουλάνε πάνω από 25.000

αντίτυπα ετησίως.

Τα τελευταία χρόνιατης ζωής του, οΝίκος Καζαντζάκης τα πέρασε στηγαλλική πόλη Αντίµπ. Την αρχαία ελληνική αποικία Αντίπολη, µια καλοδιατηρηµένη λουτρόπολη της Γαλλικής Ριβιέρας, ανάµεσα στη Νίκαια και τις Κάννες.

Εκεί έγραψε και την ιδιόχειρη διαθήκη του, στις 12 Απριλίου 1956: «Καταλείπω την κινητήν και ακίνητονπεριουσίαν µου και άπαντα τα δικαιώµατά µου εκ της εκδόσεως των έργων µου, τόσον εν Ελλάδι όσον και εν τη αλλοδαπή, ειςτην σύζυγόν µου Ελένην το γένος Κωνσταντίνου Σαµίου. Η σύζυγός µου θα είναι ελευθέρα να διαχειρίζεται κατά βούλησιν ταάνω περιουσιακά στοιχεία µου, διαπραγµατευόµενη τας εκδόσεις και µεταφράσεις και διασκευάς του έργου µου µετους εκδότας, τους cineastes κ.λπ.

Παραγγέλλω όµως ειςαυτήν όπως µεριµνήση να περιέλθουν τα βιβλία µου και ό,τι άλλο ήθελε κρίνει προσωπικά µου ενθύµια, όπως χειρόγραφα, εικόνες, το χρυσό µου δαχτυλίδι, το stylo µου, bibelots κ.λπ. εις το ενδεχοµένως ιδρυθησόµενον εν Ηρακλείω Κρήτης, και, ει δυνατόν, εντός της πατρικής µου οικίας “ΣΠΙΤΙ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ”, καλλωπίζουσα και προικοδοτούσα αυτό.

Μετά τον θάνατον της συζύγου µου η εναποµένουσα περιουσία µου να περιέλθει εις τους φυσικούς µου κληρονόµους».

Ο Καζαντζάκηςπέθανε ενάµισηχρόνο µετά τη σύνταξη της διαθήκης. Ωστόσο, η τελευταία φράση της οδήγησε, σχεδόν πενήντα χρόνια µετά, σε επτάχρονη δικαστική διαµάχη για τα πνευµατικά δικαιώµατα του έργου του. Ενός έργου που, ακόµη και σήµερα, είναι ό,τι πιο αναγνωρίσιµο διαθέτει διεθνώς η ελληνική πρόζα.

Η διαµάχη πυροδοτήθηκε αµέσως µετά τον θάνατο της Ελένης Καζαντζάκη, στις 18Φεβρουαρίου 2004 –ήταν 101 ετών. Φυσικοί κληρονόµοι του Νίκου Καζαντζάκηδεν ήταν άλλοι από τους κατιόντες, παιδιά και εγγόνιατης αδελφής του Αναστασίας Σακλαµπάνη. Ποιος δεν είναι φυσικός κληρονόµος; Μα ο Πάτροκλος Σταύρου, θετός γιος της ΕλένηςΚαζαντζάκη, ο οποίος διαχειριζόταν ήδηαπό το 1971 τις Εκδόσεις Καζαντζάκη για λογαριασµό της Ελένης και συνέχισε να τις διαχειρίζεται και µετά τον θάνατό της.

Ο κύπριος φιλόλογος και πολιτικός, στενός συνεργάτης – υφυπουργός παρά τω Προέδρω – του Μακαρίου, είχε συνδεθεί φιλικά µε την Ελένη, ηοποία επισκεπτόταν συστηµατικά την Κύπροαπό τα χρόνια της χούντας. Μάλιστα το 1973 η Ελένη βάφτισε στη Λευκωσία την κόρη του Πάτροκλου Σταύρου, δίνοντάς της το όνοµα του Καζαντζάκη – η Νίκη Σταύρουδουλεύει σήµερα στιςΕκδόσεις Καζαντζάκη – και το µυστήριο τέλεσε ο ίδιος ο Μακάριος, παρόντος του Οδυσσέα Ελύτη. Η Ελένη κατέληξε να υιοθετήσει τον Πάτροκλο Σταύρουτο 1982 και 13 χρόνιααργότερα τουµεταβίβασετις Εκδόσεις µε γονική παροχή.

Από τις τρεις γραµµές κληρονόµων της Αναστασίας Σακλαµπάνη, στην περιπέτεια της διεκδίκησης των πνευµατικών δικαιωµάτων µπήκε η µία. Πρόκειται γιατις δύο κόρες του Σοφοκλή Σακλαµπάνη, γιου τηςΑναστασίας, οι οποίες µάλιστα ζουν στο εξωτερικό: η Θεοδώρα, σύζυγος του γνωστού κριτικού λογοτεχνίας και ιδρυτή του περιοδικού «L’ Atelier du Roman» ΛάκηΠρογκίδη, ζει στο Παρίσι. Η Αναστασία, σύζυγος Νικολάου Τσουχνικά, ζει στο Μόναχο.
Με απόφαση του Αρείου Πάγου, µόνος δικαιούχος των πνευµατικών δικαιωµάτων είναι ο Πάτροκλος Σταύρου