Τρίτη

ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΟΠΟΛΙ Το µπαλέτο παίζει µπάλα


Πολιτικά σχόλια και ύµνος στην εξέδρα  των οπαδών της µπάλας από 
τη νορβηγική  οµάδα του Jo Stromgren και την παράσταση  «Α Dance Τribute
 to the Αrt of Football»  στο Τεχνόπολις
Τα πάντα είναι χορός, ακόµα και το ποδόσφαιρο λένε µεταξύ άλλων χορογραφηµένων απόψεων οι σύγχρονοι ευρωπαίοι και έλληνες χορογράφοι στο 8ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού της Αθήνας
Ο σύγχρονος χορός έχει απαλλαγεί από την ακαδηµαϊκή του πειθαρχία. Από τις προκαθορισµένες κινήσεις, από τους κανόνες της κλασικής αντιµετώπισης του σώµατος που χορεύει µε χάρη, µέτρο και ρυθµό. Ο χορός δεν κλείνεται µόνο στην παράδοση του µπαλέτου των αρχών του 20ού αιώνα, αλλά εκφράζει σύγχρονες καταστάσεις κι ενδιαφέρει σύγχρονους θεατές. Με αυτήν την προσέγγιση ξεκινά την Πέµπτη το 8ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού της Αθήνας στον χώρο «Τεχνόπολις» και παρουσιάζει τρεις σηµαντικές χορευτικές οµάδες από την Ευρώπη, καθώς και δύο ελληνικές παραγωγές.

Ο µεσογειακός Νότος, η κεντροευρωπαϊκή αντίληψη και η υπερβόρεια δηµιουργία συναντώνται αυτόν τον µήνα στο Γκάζι. Οι νορβηγοί χορευτές της οµάδας Γιο Στρόµγκρεν εµπνέονται από την επικαιρότητα των σπορ και κάνουν το δικό τους χορευτικό αφιέρωµα στο ποδόσφαιρο. Η παράσταση «Α Dance Τribute to the Αrt of Football» ασχολείται µε τα φαινόµενα του ποδοσφαίρου, του πιο σπουδαίου αθλήµατος στον κόσµο, λέει ο χορογράφος Γιο Στρόµγκρεν. Ο οποίος ερευνά τη σωµατική γλώσσα του αθλήµατος και εξυψώνει την καλαίσθητη πλευρά του φανατισµού που το χαρακτηρίζει. Η εξέδρα των οπαδών, δηλαδή, γίνεται στοιχείο της χορογραφίας. «Κατά κάποιον τρόπο η παράσταση δίνει µια κλωτσιά στην περηφάνια και την προκατάληψη που χαρακτηρίζει µια οµάδα η οποία προπονείται στο ποδόσφαιρο και µια τάξη µπαλέτου υψηλού επιπέδου», προσθέτει ο χορογράφος. Και εξηγεί ότι καλλιτεχνική φιλοδοξία της οµάδας αποτελούσε πάντα η παρουσίαση θεµάτων που προκαλούν το κοινό να σκεφτεί. Ο Αντώνης Φωνιαδάκης, ο έλληνας χορευτής που ξεχώρισε στα Μπαλέτα της Λωζάνης του 20ού αιώνα του Μορίς Μπεζάρ, εµφανίζεται σε αυτήν την 8η διοργάνωση χορού µε την οµάδα χορού Αpotosoma, υπογράφοντας τη χορογραφία «Do us Αpart». Μια δηµιουργία για το Βallet Junior της Γενεύης που έχει τον χαρακτήρα περφόρµανς. Στη νέα δουλειά του Φωνιαδάκη οι φωνές των Μέρεντιθ Μονκ, Ντιαµάντα Γκαλάς και Μαρίνα Ρόζενφελντ σχηµατίζουν ένα ηχητικό τοπίο από πανκ, γκοθ και ροκ στοιχεία, µέσα στο οποίο µια οµάδα νέων ανθρώπων εναντιώνεται στον κοµφορµισµό, τον καθωσπρεπισµό και την τάξη.

Το Folkwang Τanzstudio (FΤS) από τη Γερµανία έχει παρελθόν στον χορό εδώ και 80 χρόνια. Ιδρύθηκε το 1928 από τον Κουρτ Γιος, ενώ τη φυσιογνωµία της οµάδας διαµόρφωσαν µε την ιδιαίτερη γλώσσα τους χορογράφοι όπως οι Πίνα Μπάους, Σουζάν Λίνκε, Ράινχιλντ Χόφµαν, Ουρς Ντίντριχ, Μαρκ Σικτζάρεκ, Χενριέτα Χορν. Το σόλο της τελευταίας «Schimmer» («Λαµπύρισµα») είναι το νέο έργο του FΤS που παρουσιάζεται στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού της Αθήνας, καθώς και το « FrauenΒallett» («Μπαλέτο Κυριών») της Σουζάν Λίνκε.

Πρώτη παρουσίαση στην Ελλάδα κάνει και η ισπανική οµάδα χορού Gelabert Αzzopardi Companyia de Dance από τη Βαρκελώνη. Με τη νέα παραγωγή δύο έργων, τα «Sense Fi» και «Conquassabit», χορογραφηµένα από τον Σεσκ Γέλαµπερτ. Πρόκειται για δύο έργα, διαφορετικής αντίληψης το καθένα τόσο στην ιδέα τους όσο και στη µουσική και τη σωµατική τους γλώσσα.

Και η σύγχρονη ελληνική δηµιουργία δίνει τη δική της παρουσία στη διεθνή αυτή διοργάνωση, µε τη νέα δουλειά του χοροθεάτρου Οκτάνα του Κωνσταντίνου Ρήγου «Ντυµένοι-Γυµνοί» και µε την οµάδα Αερίτες και την παράσταση «d. ΟΡΑ!»
8ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού της Αθήνας, 1-18 Ιουλίου, στον χώρο «Τεχνόπολις» (Γκάζι, Πειραιώς 100), στις 21.30.
Είσοδος 15 και 10 ευρώ. 210-3612.920

ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ Η «Κάρµεν» βγαίνει στον δρόµο

«Δεν υπάρχει Κάρµεν χωρίς Χοσέ. Ο ένας είναι η καταδίκη του άλλου»
 λέει ο σκηνοθέτης της πειραµατικής «Κάρµεν» Στάθης Λιβαθινός. Η Μαρία 
Ναυπλιώτου - Κάρµεν και ο Μελέτης Ηλίας - Χοσέ  (στη φωτογραφία) θα 
προσπαθήσουν να το αποδείξουν σε µια  αυλή του Μεταξουργείου
Μια όπερα αλλιώτικη, που συνδυάζει Μπιζέ και Μεριµέ, ανεβάζει σε µια αυλή ο Στάθης Λιβαθινός, µε πρωταγωνίστρια στον επώνυµο ρόλο τη Μαρία Ναυπλιώτου
Και τώρα όπερα! Ο Στάθης Λιβαθινός και η οµάδα του τολµούν για πρώτη φορά να προσεγγίσουν το θέµα «Κάρµεν».

Αλλά µέσα τόσο από το λιµπρέτο της δηµοφιλούς – πασίγνωστης – όπερας (1865) του Ζορζ Μπιζέ όσο και από τη λιγότερο γνωστή νουβέλα (1845) του Προσπέρ Μεριµέ, που αποτέλεσε και την πηγή έµπνευσης για τους συγγραφείς του λιµπρέτου, τον Ανρί Μεϊλάκ και τον Λουντοβίκ Αλεβί. Στον επώνυµο ρόλο, η Μαρία Ναυπλιώτου.

Ενα από τα ιδιαίτερα της παράστασης που έχει πειραµατικό χαρακτήρα και η δραµατουργική της επεξεργασία αποτελεί προϊόν συνεργασίας του σκηνοθέτη και των έξι ηθοποιών είναι ότι θα παιχτεί για λίγες µόνο βραδιές, µε τη συνοδεία ζωντανής τζαζ µουσικής, σε έναν εναλλακτικό υπαίθριο χώρο:

στην εσωτερική αυλή ενός παλιού νεοκλασικού κτιρίου στο Μεταξουργείο.

Ο Στάθης Λιβαθινός στην πρώτη του αυτή επαφή µε την όπερα αποπειράται να προσεγγίσει (µε τη συνεργασία στη σκηνοθεσία της Μαρίας Σαββίδου) την τραγική ιστορία της Κάρµεν. Μαζί του στο εγχείρηµα αυτό, η Ελένη Μανωλοπούλου για τα σκηνικά και τα κοστούµια, ο Αλέκος Αναστασίου για τους φωτισµούς, ο µουσικός Κώστας Μαγγίνας για την τζαζ µουσική διασκευή και την ενορχήστρωση της µουσικής του Μπιζέ, ο ποιητής και µεταφραστής Στρατής Πασχάλης για την προσαρµογή των στίχων και τη δραµατολογική επεξεργασία και πέντε – συν η βοηθός, έξι – ταλαντούχοι ηθοποιοί µε τους οποίους έχει συνεργαστεί – µε µερικούς συνεργάζεται εδώ και χρόνια. Πρόκειται, εκτός της Μαρίας Ναυπλιώτου και της Μαρίας Σαββίδου, για τους Μελέτη Ηλία (Χοσέ), Χρήστο Σουγάρη (Θουνίγα, Γκαρθία), Ευθύµη Παπά (Τορεαντόρ), Πηνελόπη Μαρκοπούλου (Μικαέλα). Στην παράσταση παίζουν ζωντανά µουσική οι Κώστας Μαγγίνας (κιθάρες), Νίκος Καπηλίδης (ντραµς) και Μάξιµος Δράκος (αρµόνιο).

Πώς έφτασε στην όπερα ο Στάθης Λιβαθινός;

«Η όπερα µε συνοδεύει από τα παιδικά µου χρόνια γιατί λατρεύω την κλασική µουσική. Δεν είχε τύχει κανένας να µε σκεφτεί και να µου προτείνει να κάνω όπερα. Και αφού υπήρχε η Γιολάντα Μαρκοπούλου (σ.σ.: βοηθός του στον “Ηλίθιο” και δηµιουργός της εταιρείας Πολυπλάνητη που έχει δραστηριοποιηθεί από το 2007 µε θεατρικές παραγωγές), ένας πολύ κοντινός µου άνθρωπος που µπορούσε να µπει στην τρέλα αυτή και να µας στηρίξει, πήρα την απόφαση να κάνουµε την παραγωγή µόνοι µας.

Στην αρχή σκέφτηκα να κάνω την παράσταση µε νέους τραγουδιστές της όπερας που να θέλουνε να παίξουνε κιόλας. Γιατί αυτό που µε ενδιέφερε ήταν µια δραµατική σπουδή πάνω στο θέµα της “Κάρµεν”. Μετά σκέφτηκα πως έχω πολύ κοντινή σχέση µε εξαιρετικούς ηθοποιούς που θα προτιµούσα αυτούς να δω να τραγουδούν παρά τραγουδιστές της όπερας να παίζουν.

Η διάθεσή µου πάντως να συνεργαστώ µε ανθρώπους της όπερας είναι πάρα πολύ µεγάλη. Ξέρω πως υπάρχουν πολλά πολύ ταλαντούχα παιδιά που τα περισσότερα δεν έχουν χώρο να εργαστούν και να εκφραστούν.

Αλλά προτίµησα τελικά να δοκιµάσουµε πρώτα τον δραµατικό καµβά της “Κάρµεν” κρατώντας µερικές βασικές άριες της όπερας που θα τραγουδηθούν θεατρικά όµως. Η παράσταση εξάλλου είναι πάρα πολύ χαµηλού προϋπολογισµού. Από την άλλη το ενδιαφέρον µού κίνησε ο χώρος. Δεν πρέπει εµείς οι καλλιτέχνες να χάνουµε την επαφή µε τον δρόµο και τους εναλλακτικούς χώρους. Για να µη χάσουµε τη γεύση και τη µυρουδιά µας. Εχω τη ζωή της Κάρµεν µπροστά µου αφτιασίδωτη και αληθινή. Τα πρόσωπα των Κινέζων και των Πακιστανών που µαζεύονται στην πόρτα στις πρόβες και κοιτάνε ενώ εµείς παίζουµε ζωντανή µουσική είναι από τα πιο ενδιαφέροντα και συγκινητικά πράγµατα που έχω ζήσει. Εκεί, λοιπόν, ανάµεσα στις πουτάνες, στα ναρκωτικά και στις κλοπές, ακούγεται και λίγη “Κάρµεν”. Ολο αυτό φαντάζεστε πόσο φορτισµένο και αληθινό είναι…».

ΙΝFΟ
Από 1 έως 11 Ιουλίου, εκτός Κυριακής 4 Ιουλίου, στις 21.30, στον χώρο της Κεραµεικού 28 (Μεταξουργείο, τηλ. κρατήσεων 6981802544).
Εισιτήριο: 15 ευρώ.

Πιο κοντά στον Ζενέ

Ρωτώ τον Στάθη Λιβαθινό ποια είναι τα στοιχεία του έργου που θέλησε να προβάλει. «Τη νοσταλγία για απόλυτη ελευθερία.

Και την εύθραυστη και καταδικασµένη – µε ηµεροµηνία λήξης – οµορφιά. Που δεν είναι φτιαγµένη για να διατηρηθεί, για να µπει στο ψυγείο, για να πουληθεί, για να γεράσει… Που υπάρχει για να υπάρχει.

Θα είναι µια Κάρµεν σύγχρονη, πιο κοντά στον Ζενέ παρά στην ισπανική της προέλευση και στα εξωτικά στοιχεία. Μια τέτοια Κάρµεν δεν µε αφορά.

Αποφασίσαµε πως έχει µεγαλύτερο ενδιαφέρον να δούµε την Κάρµεν πώς γυρίζει σήµερα στους δρόµους. Πρόκειται για µια Κάρµεν της µιας νύχτας. Ο χρόνος είναι ποιητικός, σαν να είναι για µια ζωή αλλά και για µια νύχτα».

Μια ανάλογη µουσική απόπειρα πάνω στην «Κάρµεν» έκανε ο Πίτερ Μπρουκ στο Παρίσι το 1981. Την άκρως λιτή παράστασή του µε τον τίτλο «Η τραγωδία της Κάρµεν», την οποία µετέφερε και στον κινηµατογράφο το 1983, είδαµε και στην Αθήνα, τον Ιούνιο του 1987, στο θέατρο που φέρει πια το όνοµά του και που δηµιουργήθηκε στο νταµάρι της Πετρούπολης για να παρουσιάσει τη «Μαχαµπχαράτα» του το 1985, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων Αθήνα, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης.

Σάββατο

Ενας μάγος στο κέντρο της σκηνής

Θα πρέπει να ψάξει κανείς πολύ στην υπερ-εβδομηντάχρονη ιστορία του «Κοτοπούλη» για να εντοπίσει πότε άλλοτε χώρεσε τόση μαγεία στη σκηνή του. Ο εγγονός του Τσάπλιν και αυτεξούσιος καλλιτέχνης, Τζέιμς Τιερέ, μάγεψε με την παντομίμα του το κοινό του φεστιβάλ θέτοντας σε πλήρη εφαρμογή το πιο απλό μέσο του θεάτρου: τη μεταμόρφωση.
Ο 
Ραούλ ανακαλύπτει τον εαυτό του Ο Ραούλ ανακαλύπτει τον εαυτό του Σε μια παράσταση που δεν κάνει παιδικό το θέαμα, αλλά παιδί τον θεατή του, η σκηνή αλλάζει με ένα νεύμα, ο κόσμος μεταμορφώνεται με μια κίνηση, η σκηνή πλέει με τα πανιά της φαντασίας. Σπάνια είδαμε τόση αυτοπεποίθηση. Και ακόμη πιο σπάνια παρακολουθήσαμε την τέχνη του κλόουν να παίρνει ρεβάνς από το θέατρο, ζητώντας πίσω τη μαγεία που της ανήκει.
Περιγράφεται σαν «δρώμενο» στο πρόγραμμα, κι ωστόσο πρόκειται για θέατρο τόσο παλιό όσο η ιδέα του θεάτρου. Πρόκειται για την τελετή ενός μάγου στο κέντρο της άδειας σκηνής, που μπορεί να ακολουθεί τις δυνάμεις του εξώλογου και να τιθασεύει τη δύναμή τους. Γι' αυτό ο Τιερέ μιλάει στην εφημερίδα του φεστιβάλ για τη γνωριμία μας με εκείνα τα «σπάνια θηρία που κανείς δεν πρέπει να συναναστρέφεται». Αντιλαμβανόμαστε την τέχνη του κλόουν σαν «κωμική» γιατί φοβούμαστε να πάρουμε στα σοβαρά τα κενά της μάσκας του. Και γελάμε μαζί του, για να κλείσουμε στα δόντια τον τρόμο της άλλης πλευράς των πραγμάτων.
Μια παιδική εμπειρία, λοιπόν, αθώα όσο και αποκαλυπτική, με αντικείμενα που αναδύονται ελευθερωμένα από τις διαστάσεις τους, ευμετάβλητα και ευάλωτα στον υποκειμενισμό, ενταγμένα σε έναν κόσμο ρευστό και κινούμενο, ανοικτά στο θαύμα και την ανακάλυψη. Φαντάζομαι ότι οι ψυχολόγοι μπορούν να διακρίνουν πολλά από τα στοιχεία της παιδικής ψυχολογίας στην έμπνευση του Τιερέ. Μόνο που όταν αυτά παραδίδονται στον ενήλικο θεατή, αποκτούν την ποιότητα μιας μυσταγωγίας βαθιάς και ανέκφραστης, μιας εμπειρίας που μάταια αναζητούμε από την καντιανή αντίληψη του θεάτρου μας.
Ο Ραούλ μένει μόνος του σε ένα σπίτι που αποδομείται, αποκαλύπτοντας ένα νησί που εκτείνεται μέχρι την πλατεία, που ανοίγεται μέχρι έξω από το θέατρο... Στο σώμα του χωρούν πολλοί Ραούλ, πολλές φωνές, πολλές κινήσεις. Και στην ατομικότητά του επεμβαίνουν μυστικά κι αλλόκοτα ζώα του Σύμπαντος, ένα πουλί, ένας σκορπιός, ένα ψάρι, ένας ελέφαντας (σχεδιασμένα και κατασκευασμένα από τη μητέρα του Τιερέ, τη Βικτόρια Τσάπλιν). Ή ένα βιολί... Δύσκολο να πει κανείς πού ξεκινά και καταλήγει η ύλη αυτού του θεάτρου, πού τίθενται τα όρια του οργανικού πεδίου του. Ανάμεσα στα πράγματα, ο ίδιος ο Ραούλ. Ξεκινά σαν οντότητα αποκομμένη από το Σύμπαν και το όνειρο, αποκλεισμένη στον οίκο, στο κρεβάτι, στην αυτιστική διασκέδαση, στο γραμμόφωνό της. Καταλήγει να ενωθεί στο τέλος με το Σύμπαν, σαν ζώο συμφιλιωμένο με το σώμα του, σε μια υψιπετή περιδίνηση χαράς και ολοκλήρωσης. Και ακόμα: καταλήγει να αναχθεί στο πρόσωπο ενός κλόουν που συμφιλιώνεται επιτέλους με το χαμόγελό του.
Εδώ τα πάντα υπηρετούν το σύνολο και το σύνολο υποκλίνεται στον καλλιτέχνη. Μια παλιά ιστορία τίθεται ενώπιόν μας με την εντέλεια του σπάνιου καλλιτέχνη. Αυτό που στις ταινίες του παππού του Τιερέ έμοιαζε με τρικ, στο «Κοτοπούλη» βγαίνει αληθινό. Μπορεί πράγματι ένας καλλιτέχνης να διασπαστεί και να επανενωθεί στο κενό της γλώσσας, άφωνος ναι, αλλά όχι άλαλος. Οσοι παρακολουθήσαμε στο «Κοτοπούλη» τον Τιερέ γνωρίζουμε πως διασώζει μια τέχνη που κλείνει στη σιωπή της τα θαυμαστικά και αποσιωπητικά της αποκάλυψης. *


ΥΠΟ ΒΡΟΧΗ ΣΤΗ ΜΑΛΑΚΑΣΑ


Οι Μetallica και η παρέα τους ξεσήκωσαν 25.000 κόσµου


Φανατικά, µεταλλικά και µαζικά στη Μαλακάσα. Οι φαν του µεταλλικού ροκ δικαίωσαν χτες βράδυ ακόµη µια φορά τον τίτλο τους σαν το πιο πιστό ροκ κοινό της πόλης. Ποιος άλλωστε θα έλειπε από συναυλία των Βig Four; Οι Μetallica, Slayer, Μegadeth, Αnthrax µαζί µέσα σε ένα βράδυ; Τα σύννεφα της µέρας δεν θα έβγαζαν κανέναν από το πρόγραµµά του.

Πάνω από 25.000 φαν πήραν τον δρόµο για Τerra Vibe από νωρίς, µε τον ήλιο (και τα συννεφάκια)

ακόµη ψηλά και τα µέταλλα να καίνε. Από το µεσηµέρι αρκετοί είχαν ήδη περάσει την πύλη, καθώς οι Suicidal Αngels και οι Βullet For Μy Valentine – µε κοινό δικό τους! και σε ρόλο σαπόρτ – θα έβγαιναν νωρίς.

Αργότερα, που οι Αnthrax άνοιγαν για τους Τέσσερις, µια µαύρη θάλασσα από φαν της metal σκηνής που έφταναν µε τα τι-σερτ των γκρουπ που έπαιζαν και όχι µόνο συντονίζονταν µε τα πολλά κυβικά του ήχου. Απόλυτα ικανοποιηµένοι από το ροκ που έδιναν οι µπάντες. Που από την πλευρά τους ανταποκρίνονταν µε τον καλύτερο τρόπο, δίνοντας τη µια επιτυχία µετά την άλλη, σε ένα σετ φτιαγµένο για να ενθουσιάσει τα πλήθη.

Κάποια στιγµή, οι οµπρέλες ανοίγουν σε µια ξαφνική µπόρα, αλλά το “µέταλλο” βροχή δεν φοβάται. Ούτε όταν η βροχή επανέρχεται δυνατή και µε διάρκεια, την ώρα που στη σκηνή ήταν οι Μetallica.

Οι τελευταίοι, µαζί µε τους Slayer ήταν οι µεγάλοι πρωταγωνιστές.

Ποτισµένοι οι ίδιοι µε το πνεύµα του σκληρού ροκ, δεν έχουν παρά να αποκαλύψουν τον εαυτό τους. Το σόου είναι η ίδια η δυναµική της µπάντας, µια µυστική συµφωνία µε το πιο πιστό κοινό που αντέχει δεκαετίες και αποθεώνεται σε ένα φεστιβάλ αµείωτης έντασης από τη Συµµαχία των Τεσσάρων.

Δευτέρα

Η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης ξεκινά δράση στα νοσοκομεία

Η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης , έχοντας την πεποίθηση ότι η μουσική τέχνη μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει ως μοχλός ψυχικής ανάτασης, ξεκινά ένα μεγάλο πρόγραμμα προς την κοινωνία με στοχευμένες δράσεις. Βγαίνει πάλι από τις αίθουσες συναυλιών και, μετά τις επανειλημμένες εμφανίσεις της σε χώρους πέραν των συνηθισμένων, θα πραγματοποιήσει μία σειρά από συναυλίες κοινωνικής παρέμβασης και προσφοράς.
Στις συναυλίες θα παρουσιαστούν ιδιαίτερα δημοφιλή έργα, ενώ η είσοδος θα είναι ελεύθερη. Ο πρώτος κύκλος αυτών των δράσεων θα πραγματοποιηθεί από τις 25 Ιουνίου ως τις 5 Ιουλίου 2010. Σε αυτόν εντάσσονται πέντε εμφανίσεις της ορχήστρας σε νοσοκομεία και μονάδες κοινωνικής πρόνοιας της Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για το Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ)-Θεραπευτική Κοινότητα ΙΘΑΚΗ (25/5), το Κέντρο Περίθαλψης Παίδων "Ο Άγιος Δημήτριος" (30/5), τη Μονάδα Κοινωνικής Φροντίδας "Ο Άγιος Παντελεήμων" (1/6), το Γενικό Νοσοκομείο "Γεώργιος Παπανικολάου" (4/6) και το Γενικό Νοσοκομείο "Παπαγεωργίου" (5/6).
Θα ακολουθήσουν ανάλογες δράσεις σε εργοστάσια, συνοικιακές πλατείες και άλλους χώρους.
Κατά τον πρώτο κύκλο συναυλιών θα παρουσιαστούν η Σουίτα αρ. 2 σε ρε μείζονα από την "Μουσική των νερών" του Χάντελ, η σερενάτα για έγχορδα "Μικρή Νυχτερινή Μουσική" του Μότσαρτ και η Κινηματογραφική Σουίτα αρ. 1 του Νίκου Κυπουργού. Τις συναυλίες θα διευθύνει ο αρχιμουσικός Κάρολος Τρικολίδης.

Σάββατο

«ΚΑΘΕ ΕΡΓΟ είναι μια όψη του Θεού»

Ακουμπώντας στα Lieder της ελληνικής ευαισθησίας
Με τον , Παύλο Αγιαννίδη ,

«ΚΑΘΕ ΕΡΓΟ είναι μια όψη του Θεού» έγραφε ο Γιάννης Χρήστου, όταν πια είχε ήδη κερδίσει την εκτίμηση του μουσικού κόσμου και πάλευε με την πίστη και τη μουσική του. «Αν είναι μια όψη του Θεού», προσέθετε, «να αφεθείς να συμβεί μέσα σου»- δίνοντας ουσιαστικά την πιο απλή και πιο πλήρη συμβουλή για τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίζει κάποιος τη μουσική και την τέχνη εν γένει. «Είναι και ανάπτυξη! Είναι και απόγνωση!».

Αντίστοιχη ήταν και η στάση του
Οι Χρήστου και Μητρόπουλος απλώνουν τηνευρωπαϊκή- φόρμα του Lied στον καμβά της ελληνικής ευαισθησίας
ασκητή του διεθνούς μουσικού χώρου, του μαέστρου, πιανίστα και συνθέτη Δημήτρη Μητρόπουλου και απέναντι στη μουσική, το έργο, την πίστη. Η πίστη στην «ανάπτυξη» και την «απόγνωση» (αλλά και την ευαισθησία) είναι που ενώνουν και τον Χρήστου και τον Μητρόπουλο και με τον Μάνο Χατζιδάκι. Που συνυπάρχουν, όλοι, με έργα τους σε μια ελληνική μουσική έκδοσησε πείσμα των «απολίτιστων» καιρών που δεν ευνοούν την (ας την πούμε) λόγια ελληνική μουσική. Δύο χρόνια μετά το Νομπέλ του Τ.Σ. Ελιοτ, το 1950, παρέδιδε ο Χρήστου τα «Εξι τραγούδια» του πάνω σε ποιήματά του, γραμμένα αρχικά για μέτζο και πιάνο. Στην παρούσα έκδοση αποδίδει ο βαρύτονος Σπύρος Σακκάςφίλος του Χρήστου, του Χατζιδάκι και του Ξενάκη μεταξύ άλλων - με τον συνθέτη Γιώργο Κουρουπό- επίσης φίλο των δύο πρώτων- στο πιάνο. «Με μοναδικό οδηγό την ποίηση, την λέξη, το σημαίνον και το σημαινόμενο, ο Χρήστου εμπιστεύεται τη βαθύτερη μουσική του ευαισθησία, για να φτάσει στην ουσία», αναφέρει ο Γιώργος Κουρουπός στην έκδοση της Υafka Records. Κάτι που τον συνδέει με τα δέκα «επινοήματα», τις «10 Ιnventions» του Δημήτρη Μητρόπουλου, γραμμένες 26 χρόνια πριν με βάση την ποίηση του Κ.Π. Καβάφη, με τον οποίον ο μαέστρος είχε αλληλογραφία. Στον Μητρόπουλο συγκινεί, κατά τον Γιώργο Κουρουπό, «ο συνδυασμός της μεγαλύτερης τολμηρότητας, ως προς τη μελοποίηση, με την αυστηρότερη ασκητικότητα, ως προς την μορφή».

Οπως και τα τραγούδια με άξονα τις «Βάκχες» του Ευριπίδη και την υπογραφή του Μάνου Χατζιδάκι (1962), με τα οποία κατά τον Κώστα Γεωργουσόπουλο ο συνθέτης «ανέστρεψε με σεβασμό και μέτρο την παράδοση της μελοποίησης των χορικών» στο αρχαίο δράμα.

Τα έργα τους αποτελούν, πέρα απ΄ όλα τα άλλα, ελληνικές εκφάνσεις ενός είδους που αναπτύχθηκε στην Κεντρική κυρίως Ευρώπη, ιδιαίτερα την εποχή του ρομαντισμού: του Lied.
 του  Παύλου  Αγιαννίδη ,

Εικαστικά


Εκρηξη τέχνης κι έμπνευσης στη Βασιλεία
  Το ξεκίνημα έγινε το 1970 από μια πρωτοβουλία ελβετών ιδιοκτητών γκαλερί. Από τότε και έως τις μέρες μας, το «Αrt Βasel» στην πόλη της Ελβετίας θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα ραντεβού της τέχνης
Στη Βασιλεία της Ελβετίας ο κόσμος της τέχνης απολαμβάνει τους μόχθους του. Αν είσαι καλλιτέχνης, το «Αrt Βasel» είναι ένας στόχος υψηλός. Αποτελεί ένδειξη ότι θα πας καλά στην αγορά της σύγχρονης τέχνης. Σημαίνει ότι το έργο σου θα γίνει μέρος μιας αξιόλογης ιδιωτικής συλλογής, ότι το όνομά σου θα αρχίσει να κυκλοφορεί σε σελίδες εφημερίδων κι εντύπων τέχνης, ότι θα δέχεσαι αιτήματα συνεργασιών με άλλες ειδικότητες για σπουδαία ιδρύματα τέχνης.

Η Βασιλεία μεταμορφώνεται σε ένα πάρκο όπου κάθε μορφή δημιουργίας έχει τη θέση της ανάμεσα σε περίπτερα, ειδικούς χώρους, χώρους τέχνης που φιλοξενούν πίνακες ζωγραφικής, σχέδια, γλυπτά, εγκαταστάσεις, φωτογραφίες, περφόρμανς, βίντεο αρτ, εκδόσεις. Τα φτηνά έργα των ανερχόμενων καλλιτεχνών εκτίθενται δίπλα σε εκείνα των δημιουργών με αξία πολλών εκατομμυρίων και τόπο έκθεσης τις αίθουσες μουσείων. Η φετινή «Αrt 41 Βasel» δίνει έμφαση στους σταρ της τέχνης: Μάθιου Μπάρνεϊ, Ζαν-Μισέλ Μπασκιά, Φελίξ Γκονζάλεζ-Τόρες, Ρόντνι Γκράχαμ, Γκαμπριέλ Ορόσκο, είναι τα ονόματα που προσελκύουν τους δεκάδες χιλιάδες καλλιτέχνες, διευθυντές μουσείων, συλλέκτες, γκαλερίστες, επιμελητές τέχνης, φιλότεχνους. Οι μεγάλες διοργανώσεις τέχνης έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς ανάμεσα στις μεγάλες υπογραφές εμφανίζονται τα νέα ταλέντα. Στην έκθεση της Βασιλείας, που ολοκληρώνεται αύριο το απόγευμα, η ενότητα «Αrt State-ments» παρουσιάζει τα μεμονωμένα έργα 26 καλλιτεχνών από μικρότερες γκαλερί 17 χωρών, τα οποία δημιουργήθηκαν ειδικά για τη φετινή έκθεση και διαγωνίζονται για τη διάκριση Βaloise Αrt Ρrize και το χρηματικό έπαθλο των 30.000 ελβετικών φράγκων. Οπως το έργο του Σαμ Λέβιτ (Νέα Υόρκη), μια σύνθεση εικόνων και λέξεων τις οποίες επεξεργάζεται γραφιστικά με διαφορετικούς τρόπους για να σχολιάσει την εξέλιξη της τυπογραφίας και την κυριαρχία της ψηφιακής επεξεργασίας των φωτογραφιών και των εντύπων. Ενώ η Κλερ Χούπερ (Λονδίνο) στο φιλμ «Νyx» παρουσιάζει έναν νεαρό που ακολουθεί μια θεά της νύχτας και τη διαδρομή της στο βερολινέζικο Μετρό, όπου εμφανίζονται φιγούρες που θυμίζουν Ερινύες και τον κυνηγούν για να τον τιμωρήσουν «για τα εγκλήματα εναντίον της φύσης».

300
γκαλερί
2.500
καλλιτέχνες
56
έργα τεραστίων διαστάσεων
έργα τεραστίων διαστάσεων








 

Πέμπτη

Χορός, χιπ χοπ και Χίτσκοκ

«Streetdance 3D». Χορεύοντας µε τ’ αδέσποτα του δρόµου
Σε ελεύθερη πτώση. Λογικό. Πρώτα το Μουντιάλ φυσικά. Εποµένως επιφυλακτικό και συγκρατηµένο το σινεµά. Φανταστείτε ότι ανάµεσα στους τυφλούς αυτού του επταηµέρου θριαµβεύουν οι αδέσποτοι χορευτές του δρόµου, που παραδίδουν µαθήµατα χορογραφίας στα βασιλικά µπαλέτα της Μεγάλης Βρετανίας στο µονόφθαλµο Streetdance.
Τα χαρµάνια κάνουν καλό!


Τρισδιάστατη χορευτική και µουσική πανδαισία (το εννοώ) µε τον τίτλο «Streetdance 3D». Δύο σκηνοθετών, Μαξ Γκίουα και Ντάνια Πασκουίνι. Με άφθονες περγαµηνές στα µουσικά βιντεοκλίπ. Τα «γεγονότα» όµως που καθήλωσαν τον αµφιβληστροειδή µου και συνεπήραν την ανάσα µου είναι τρία: Μουσική - Χορός - Χαρµάνια.


Μία η αλήθεια. Οπως µου ήρθε κατακούτελα από τις πρώτες σκηνές της ταινίας:


Να τρέξω στο πιο κοντινό DVDάδικο να αγοράσω το soundtrack. Ενα πρώτης τάξεως µείγµα από µπρέικ ντανς µε χιπ χοπ. Πώς να το πω. Κάτω οι ταµπέλες. Το ζήτηµα απλό. Οταν ο ρυθµός βρίσκεται σε οργασµό µε τη µελωδία, τότε να σηκωθώ να τραγουδήσω και να χορέψω. Dancing with the stars. Αυτούς του δρόµου. Τους αυτοσχέδιους, τους περιθωριακούς, τους λαϊκούς. Τους αδέσποτους. Αχ και να µπορούσα να χόρευα σαν κι αυτούς.


Ανάµεσα στα ονόµατα των µουσικών:


Ν-Dubz, Τinchy Stryder, Wylie, Chipmunk. Ποιοι είναι αυτοί; Μην το ψάχνετε. Σηµασία έχει ο ήχος που σε παίρνει και στον ουρανό σε στέλνει. Το ίδιο και µε τους χορευτές. Ενα ατελείωτο βιντεοκλίπ που σε κάνει να λες «να µη σταµατήσει ποτέ». Η καλύτερη κινηµατογραφική προσφορά για νέα παιδιά χωρίς βία, ναρκωτικά και όλα αυτά τα κλισαρισµένα παρακµιακά.


Το στόρι εντελώς προσχηµατικό. Κάτωθεν όµως λειτουργεί επιµύθιο δηµιουργικό. Πως δηλαδή η «καθαρότητα» έχει να κάνει µε την «αιµοµιξία» και τον ρατσισµό. Πάσης φύσεως, κατηγορίας και κατευθύνσεως. Και πως µόνο µε τις διασταυρώσεις και τα χαρµάνια πάει µπροστά ο πολιτισµός. Οι αποκλεισµοί πορεύονται µε τους φανατισµούς. Οι φανατισµοί µε τους δογµατισµούς. Οι δογµατισµοί µε τον ρατσισµό.


Ο ρατσισµός µε την εσωστρέφεια και την παρακµή και τον καθηµερινό φασισµό.


Εχουµε και λέµε: Στο Λονδίνο του Σήµερα. Η Κάρλι (Νίκολα Μπάρλεϊ), χορεύτρια του δρόµου, απελπισµένη από την εγκατάλειψη του φίλου της µε τον οποίο θα οδηγούσε το συγκρότηµά τους στους τελικούς Streetdance της Νέας Υόρκης, βγάζει το ψωµί της ως delivery girl κάποιου λονδρέζικου σαντουιτσάδικου. Ετσι µια µέρα χτυπάει την πόρτα και πέφτει πάνω στη διευθύντρια µιας σπουδαίας σχολής κλασικού µπαλέτου (Σάρλοτ Ράµπλινγκ, ο ορισµός της κοµψότητας παρά τα 65 χρονάκια της). Εκείνη, πρώην διάσηµη µπαλαρίνα της «Λίµνης των κύκνων», απογοητευµένη από τη ρουτίνα των µαθητών της, προτείνει στην Κάρλι ένα αιρετικό µείγµα. Να της παραχωρήσει δωρεάν για τις πρόβες των streetdancers του δικού της γκρουπ µία τεραστίων διαστάσεων αίθουσα χορού µε αντάλλαγµα η Κάρλι και η παρέα της να µυήσουν τους µαθητές της στις φιγούρες των χορευτών του δρόµου. Διασταύρωση αδέσποτου µε καθαρόαιµο λυκόσκυλο Αλσατίας. Το σαλόνι στο πεζοδρόµιο.


Λίγος δρόµος, λίγη «βρώµα», µπόλικο πάθος. Streetballet δηλαδή. Αυτό ήταν. Επειτα από δισταγµούς και κόνξες οι σαλονάτοι χορευτές αναµειγνύονται µε τα λαϊκά, αιλουροειδή πλήθη. Μαύροι µε Λευκούς. Αλβανοί µε Ελληνες. Παλαιστίνιοι µε Ισραηλινούς. Ολοι µαζί οι καλοί χωρίς φραγµούς. Αφήνω έξω τους αφελείς διαλόγους της πρόζας και την προσχηµατική ιστορία. Who cares. Το ζήτηµα είναι να περνάς καλά.


Αυτή είναι η συνταγή του «Streetdance».


Κρατάω µόνο τη µουσική, τους χορευτές και τη χορογραφία. Το καταχάρηκα και το απόλαυσα. Δεν θα γράψει σελίδα (ούτε καν µισή γραµµή) στο βιβλίο της παγκόσµιας κινηµατογραφίας. Σας διαβεβαιώ όµως. Για δύο ώρες θα σας ξεσηκώσει και θα σας βγάλει έξω από την οικονοµική τροµοκρατία!

Του Δηµήτρη Δανίκα

Δευτέρα

Οι Ινδιάνοι αποδείχθηκαν... Ελληνες

Δεν ήταν τυχαίο ότι ο «Ορέστεια» ήταν κάτι σαν συνεπακόλουθο ενός έργου του που θα µπορούσε σήµερα, 48 ολόκληρα χρόνια µετά, να είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ: «Πολλά τα δεινά». Και δεν είναι τυχαίο ότι το έργο του Ιάννη Ξενάκη ήταν η δεύτερη παραγωγή πάνω στο έργο του Αισχύλου που παραστάθηκε στην αµερικανική ιστορία (η πρώτη ήταν το 1961 από το Πειραϊκόν Θέατρον) και το πρώτο που παρουσιάστηκε στην αγγλική γλώσσα. Οπως δεν είναι τυχαίο ότι ακριβώς την ίδια εποχή ο Ξενάκης εξέδωσε τη µελέτη του «Αρχαιότητα και Σύγχρονη Μουσική», που έστρεψε το βλέµµα _ και τα αυτιά _ του διεθνούς µουσικού κόσµου στους δρόµους της αρχαίας ελληνικής µουσικής, υποδεικνύοντας πόσο σύγχρονη παραµένει. Σε αυτήν τη µελέτη ο Ξενάκης κάνει και µια θεατρική τοµή: µιλά για πρώτη φορά _ και πολλοί τον ακούνε _ για την «ολική εµπειρία» που είναι το αρχαίο ελληνικό δράµα, που δεν περιορίζεται στην όραση και την ακοή, αλλά κυρίως στη νόηση, «όπου επιτελείται το θαύµα της συσχέτισης, αντίθετα προς τη σύγχρονη αντίληψη». Το συνδυάζει δε, όπως σηµειώνει η καθηγήτρια στο Πανεπιστήµιο του Μπρίστολ Ευαγγελία Βαγγοπούλου, µε το πιστεύω του Ενγκελς: «Δεν υπάρχει καµία αισθητική εµπειρία που να µην έχει βιωθεί από τη νόηση».

Ολα αυτά κάνουν σηµαδιακό το έργο του Ξενάκη, που πρωτοπαρουσιάστηκε στην πόλη Υψηλάντη του Μίσιγκαν στις 14 Ιουνίου του 1966, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολοµού και στο πλαίσιο ενός «Ελληνικού Φεστιβάλ» που οι κάτοικοί της οργάνωσαν όταν ανακάλυψαν ότι το όνοµα της πόλης τους δεν ήταν ινδιάνικο, όπως πίστευαν µέχρι τότε, αλλά ελληνικό, όπως σηµειώνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Τορίνο-Μιλάνο Settembre Μusica, Ενζο Ρεστάνιο. Ενός φεστιβάλ που οι κάτοικοι της Υψηλάντης ονειρεύονταν να θεσµοθετήσουν αλλά το σχέδιό τους έµεινε στα χαρτιά...


Ο µοναδικός εικονοµαχικός ναός


Η «Ορέστεια» παρουσιάστηκε από το Κέντρο Φωνητικών Τεχνών και το Ιδρυµα Βorusan της Κωνσταντινούπολης τον Σεπτέµβριο του 2005 στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη, µε τη σύµπραξη επίσης ελλήνων και τούρκων καλλιτεχνών.


Το Διεθνές Φεστιβάλ Κωνσταντινούπολης, πέρα από την παρουσίαση στην Αγία Ειρήνη (την οποία η εφηµερίδα «Ηurriet» χαρακτήρισε ως «το πιο ενδιαφέρον έργο στο φεστιβάλ»), προετοιµάζει περιοδεία της «Ορέστειας» και σε τόπους ιστορικής και πολιτιστικής σηµασίας όπως η Εφεσσος και η Αττάλεια, στο πλαίσιο και του Ετους Ξενάκη που θα εορταστεί το 2011.

Και για την ιστορία: Ο ναός της Αγίας Ειρήνης που χτίστηκε από τον Μέγα Κωνσταντίνο είναι ο µοναδικός εικονοµαχικός που έχει αποµείνει _ δεν είναι καλυµµένος µε τοιχογραφίες. Δεν µπορεί δε να τον επισκεφθεί κάποιος παρά µόνον σε εκδηλώσεις (συναυλίες κ.λπ.).

ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ «ΟΡΕΣΤΕΙΑ» ΤΟΥ ΙΑΝΝΗ ΞΕΝΑΚΗ

«Απ'' τα κόκκαλα βγαλµένη...» στην Πόλη

«Η µετατροπή από τον Ιάννη Ξενάκη των Ερινύων σε Ευµενίδες 
παραπέµπει στον τόπο που ενώνει Ελληνες και  Τούρκους, το Αιγαίο» λέει ο
 Σπύρος  Σακκάς, που είχε παρουσιάσει το έργο  τον Σεπτέµβριο του 2005 
και στο Μουσείο Μπενάκη µε έλληνες και τούρκους  συντελεστές
Ενα έργο σταθµός για τη µουσική πρωτοπορία του 20ού αιώνα θα παρουσιαστεί στις 21 Ιουνίου στον ναό της Αγίας Ειρήνης, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κωνσταντινούπολης από Ελληνες και Τούρκους
Δεν είναι τυχαίο που το Διεθνές Φεστιβάλ Κωνσταντινούπολης (η Πόλη είναι και Πολιτιστική Πρωτεύουσα) επέλεξε την Παγκόσµια Ηµέρα Μουσικής, 21η Ιουνίου, για να παρουσιάσει _ και µάλιστα στον περίφηµο ναό της Αγίας Ειρήνης (που πλέον ανοίγει µόνον για ειδικές εκδηλώσεις), µια ανάσα από την Αγία Σοφία _ ένα µουσικοθεατρικό έργο που θεωρείται από τα σηµαντικότερα για τη µουσική του 20ού αιώνα και για την πρωτοπορία όσον αφορά τη µουσική αλλά και την εν γένει αντίληψη για το αρχαίο δράµα: τη θρυλική «Ορέστεια» του Ιάννη Ξενάκη, του έλληνα µουσικού, αρχιτέκτονα, µαθηµατικού, διανοητή και φιλοσόφου.

Το έργο συνεχίζει να παρουσιάζεται σε ολόκληρο τον κόσµο µετά τον θάνατο του δηµιουργού του, ο οποίος το συµπλήρωσε µε τον µονόλογο της «Κασσάνδρας» (για βαρύτονο και κρουστά) ύστερα από χρόνια, και επανήλθε ξανά αργότερα για να προσθέσει και την «Αθηνά» (µε τη συµµετοχή παιδικής χορωδίας), ως απόηχο της γέννησης της Δηµοκρατίας. Δεν είναι τυχαίο δε ότι αυτό θα ενώσει στην Πόλη έλληνες και τούρκους µουσικούς, σε µια σύµπραξη της µεικτής (τουρκικής) πανεπιστηµιακής χορωδίας Μimar µε την 25µελή του Δήµου Αθηναίων, υπό τον Σταµάτη Μπερή, µιας παιδικής χορωδίας µε παιδιά από το Ζωγράφειο της Πόλης αλλά και τούρκους µαθητές δηµοτικού και γυµνασίου, της Φιλαρµονικής Ορχήστρας Βorusan της Κωνσταντινούπολης, υπό τον _ δραστήριο στην Αµερική _ Γκιουρέρ Αϊκάλ και µε σολίστ στα κρουστά τον Ισπανό Μιγκέλ Μπερνάτ και τον φίλο και πρώτο ερµηνευτή πολλών σολιστικών έργων του Ιάννη Ξενάκη, τον βαρύτονο Σπύρο Σακκά. Σε µια παραγωγή του Κέντρου Φωνητικών Τεχνών, σε συµπαραγωγή µε το Διεθνές Φεστιβάλ Κωνσταντινούπολης ΙΚSV, υπό την αιγίδα του υπουργείου Πολιτισµού και Τουρισµού. «Τον είχα ζήσει πολλά χρόνια τον Ιάννη και µε είχε βάλει σε µεγάλες σκέψεις», λέει στα «ΝΕΑ» ο Σπύρος Σακκάς, που γράφει ένα βιβλίο για τον διεθνή συνθέτη που πρόκειται να εκδοθεί πρώτα στην Αµερική, όπου η µνήµη του κρατιέται ακόµη ζωντανή. «Με τη µουσική και τη σκέψη του πίσω απ’ αυτή και στην "Ορέστεια" υπενθυµίζει όλα αυτά που σηµατοδοτούν τον µεγάλο Τόπο: την Ελλάδα µε την Ιωνία, τις Μυκήνες... Ζούσε µε όλο το είναι του µέσα σ’ αυτόν τον τόπο. Ζούσε σε ιδεολογική ταύτιση µε όλα αυτά, παράλληλα µε τα µαθηµατικά του. Και εναπόθετε όλα αυτά που συνδύαζε µε ψυχική ορµή πάνω στο χαρτί. Και γινόταν κάτι απλό και µεγάλο συνάµα: όπως όταν πατάς τον διακόπτη κι ανάβει το φως». Μιλώντας για την ελληνοτουρκική σύµπραξη στο όχηµα της νόησης του Ιάννη Ξενάκη, ο Σπύρος Σακκάς σηµειώνει πως τον συνθέτη «τον απασχολούσε ο µεγάλος πολιτισµός που προκύπτει από έναν τόπο κι όχι από τους ανθρώπους. Η µουσική και η τέχνη _ πιστεύω κι εγώ _ µπορεί να ενώσει τους ανθρώπους µέσα από την ιερότητα ενός τόπου που µπορεί να συγκινεί και άλλους πολιτισµούς. Αυτό ήταν η βασική πρόθεσή του...».

Η «Ορέστειά» του παίζεται ακόµη παντού…
«Μα πρόκειται για το έργο ενός νου ανάλογο ας πούµε του Ντα Βίντσι. Δεν µπορεί να περνά απαρατήρητο αυτό».

Τι είναι εκείνο που κατά τη γνώµη σας κάνει τον Ξενάκη τόσο «δύσκολο» και τόσο σηµαντικό συνάµα;
«Δεν σε βάζει να κάνεις µουσική, εκεί πάνω στη σκηνή. Σε βάζει να προσπαθείς να διασωθείς. Δηµιουργεί την έµµεση και άµεση συνειδητοποίηση του αγώνος. Αυτό τον κάνει πάντα επίκαιρο. Είναι σαν µέσα από τη µουσική του να ζητά επιτακτικά να επανιδρυθεί αυτός ο πολιτισµός της διάνοιας, του αγώνα, της αναζήτησης...».

Στην Αγία Ειρήνη θα ακουστεί µια κοντσερτάντε εκδοχή της «Ορέστειας»;
«Αρχικά ήταν να παρουσιαστεί σκηνοθετηµένη, µε δέκα µουσικούς - ηθοποιούς, όπως το 2005 στο Μουσείο Μπενάκη.

Αυτό όµως δεν έγινε δυνατό για την Πόλη. Πάντως, έχω συµµετάσχει τουλάχιστον 150 φορές στην κοντσερτάντε παρουσίαση του έργου σε όλο τον κόσµο. Και έχει αποδειχθεί θανάσιµα επιτυχηµένη αυτή η εκδοχή».

Να είναι πως η ίδια η µουσική παράσταση («ο Ξενάκης δεν αγαπούσε το θέατρο, αλλά την τελετουργία», θυµίζει ο Σπύρος Σακκάς)

έχει µια δραµατική γοητεία; Οταν ας πούµε η ανδρική χορωδία στις «Χοηφόρους» περικυκλώνει το κοινό ή µε το σόου της Κασσάνδρας µέσα σε ένα κατακόκκινο φως;

Να είναι οι στίχοι στα νέα ελληνικά από τη µετάφραση της αισχύλειας τριλογίας από τον Κ.Χ. Μύρη που δίνουν στους τραγουδιστές ρόλο οδηγητή - αφηγητή της θεατρικής δράσης;

Να είναι το µέρος της Αθηνάς, όπου οι Ερινύες (που προηγουµένως έχουν φωνές παράξενες και εκφράζονται µε κρουστά, σήµαντρα, ήχους από λαµαρίνες και σειρήνες) έχουν πλέον µετατραπεί από τον Ξενάκη σε Ευµενίδες, ήτοι την παιδική χορωδία, που φέρνει το τραγούδι της Δηµοκρατίας που παροτρύνει το κοινό να το τραγουδήσει µαζί της;

«Σκέφτοµαι πως αντί να ταλαιπωρούν τον τόπο που γέννησε την Ορέστεια, την Ελλάδα, κάποιοι άθλιοι θα έπρεπε να πληρώνουν τίµηµα κάθε χρόνο», καταλήγει ο Σπύρος Σακκάς.

«Γιατί από εδώ γεννήθηκαν. Απ’ αυτόν τον πολιτισµό. Και πρέπει να τον υπερασπίσουν»...

«Η µουσική είναι απ’ τα κόκκαλα βγαλµένη των Ελλήνων τα ιερά», έγραφε ο Ιάννης Ξενάκης σε επιστολή του για τη βασισµένη στον Αισχύλο «Ορέστειά» του. «Είχα την ανάγκη να διαβάσω ξανά τον Αριστόξενο και τον Κλαύδιο Πτολεµαίο (σ.σ.: πρωτοπόρο της µουσικής θεωρίας, µαθηµατικό και γεωγράφο της Αλεξάνδρειας) και να βυθιστώ στη βυζαντινή µουσική. Βέβαια η µουσική µου µόνον αρχαία δεν είναι!». Τριάντα ένα χρόνια µετά την παρουσίαση της πρώτης εκδοχής του έργου στην πόλη Υψηλάντης του Μίσιγκαν, το 1987, ο Ιάννης Ξενάκης επανήλθε στο έργο για να προσθέσει τον υποβλητικό _ και λόγω της ερµηνείας από βαρύτονο σε φαλτσέτο _ µονόλογο της «Κασσάνδρας», που µιλά για τα µελλούµενα σε µια παράξενη φθογγική γλώσσα. Την πρώτη εκτέλεση ανέλαβε ο Σπύρος Σακκάς µε τον κρουστό Σίλβιο Γκουάλντα, που έχουν δισκογραφήσει και το έργο, το οποίο _ και µετά την προσθήκη του µέρους «Αθηνά» _ έχει παρουσιαστεί πάµπολλες φορές σε ολόκληρο τον κόσµο.

«Να σκεφτεί κανείς ότι η “Αθηνά” σηµατοδοτεί την πρώτη στιγµή που ακούγεται από τη θεά η λέξη Δηµοκρατία και η έννοιά της», λέει στα «ΝΕΑ» ο Σπύρος Σακκάς. «Ετσι σώζεται ο Ορέστης στο ξενάκειο έργο»...

Σάββατο

ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ Χορεύοντας µε την πρωτοπορία

Και οι δέκα είναι υπέροχοι. Επάνω  στη σκάλα (από αριστερά) οι 
Μαριέλα Νέστορα, Βάσω Γιαννακοπούλου, Αρτεµις Ιγνατίου, Παναγιώτης  
Αργυρόπουλος, Μαρία Κολιοπούλου, Τατιάνα Λοβέρδου,  Πατρίτσια Απέργη. 
Κάτω, οι  Χριστίνα Σουγιουλτζή, Πέτρος Γάλλιας, Camilo  Βetancor 
(φωτογραφία: Αλεξία Τσαγκάρη)
Ανακαλύψτε τα νοήµατα της ελληνικής χορευτικής πρωτοπορίας στην 4η Πλατφόρµα Χορού
Αβάν γκαρντ και έλληνες χορογράφοι. Τη σχέση τους αναζητά η 4η Πλατφόρµα Χορού που διοργανώνει το Σωµατείο Ελλήνων Χορογράφων µε το Μέγαρο Μουσικής από το 2007. Είναι µία προσπάθεια που καταγράφει τη χορευτική δηµιουργία έτσι όπως τη νιώθουν και την εκφράζουν οι ολιγοµελείς οµάδες των ελλήνων χορογράφων.

Η λέξη πλατφόρµα παραπέµπει σε µία χώρα ή πόλη ή ευρύτερη περιοχή όπου δίνει το χορευτικό της «παρών», τις χορευτικές της εξελίξεις, οι οποίες συνήθως προτείνονται από νέες, νεώτερες, αλλά πάντα µοντέρνες οµάδες ή συγκροτήµατα. Δεν απευθύνεται µόνο στους φίλους του χορού, αλλά σε διεθνείς εκπροσώπους του χώρου, ειδικούς, κριτικούς, µάνατζερ. Μέσα από µία πλατφόρµα µπορεί να ξεπηδήσουν οι νέες απόψεις, τις οποίες οι ειδικοί του χορού προωθούν µε εισηγήσεις, µετακλήσεις, συµπαραγωγές και παρουσιάσεις. Η φετινή διοργάνωση, υπό τη αιγίδα πάντα του υπουργείου Πολιτισµού και τη χορηγική συνδροµή του Οµίλου Μυτιληναίος Α.Ε., συνδέθηκε και µε το πρώτο Διεθνές Συνέδριο Χορού που έγινε τον Απρίλιο. Οπου θεωρητικοί του χορού, κριτικοί, χορογράφοι από την Αµερική, την Αγγλία, τη Σουηδία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα µοιράστηκαν απόψεις και εµπειρίες για τον σύγχρονο χορό.

Τι είναι αυτό που απασχολεί τους έλληνες χορογράφους και τους εµπνέει να του δώσουν κίνηση και λόγο και να το παρουσιάσουν ως θέαµα στο τετραήµερο χορού που φιλοξενεί η αίθουσα «Βanquet» του Μεγάρου Μουσικής; «Οι σύγχρονοι προβληµατισµοί.

Τα φαινόµενα των νεόπτωχων πολιτών των δυτικών κοινωνιών, η αγωνία του πλανήτη για το οικοσύστηµα που καταρρέει, η οικονοµική κρίση. Επικοινωνούµε µε τον κόσµο στέλνοντας µε τον χορό µας άλλοτε αισιόδοξα και τρυφερά µηνύµατα κι άλλοτε κοινωνικά και πολιτικοποιηµένα σχόλια», υποστηρίζει ο πρόεδρος του Σωµατείου Ελλήνων Χορογράφων Πέτρος Γάλλιας.

Τρίτη

Βγάζουν τα θέατρα από τον... πάγο

Το µοναδικό  σε χρήση αρχαίο  θέατρο στην Αιτωλοακαρνανία είναι  
εκείνο των Οινιάδων, όπου πραγµατοποιήθηκε και  η 3η γενική συνέλευση 
της κίνησης  πολιτών για τη διάσωση των αρχαίων  θεάτρων «Διάζωµα».  
Σήµερα σώζονται  µόνο 13 από  τις αρχικά 30 σειρές  ειδωλίων του, που  
φιλοξενούσαν περί  τους 4.600 θεατές
Σωτηρία ύψους 31,3 εκατ. ευρώ για 25 αρχαία θέατρα ανά την Ελλάδα - από τα 126 που σώζονται - µέσα στο 2010
Από το µε µεγάλη ιστορία θέατρο του Διονύσου κάτω από την Ακρόπολη, όπου ακούστηκε ο λόγος των µεγάλων τραγικών ποιητών έως το διάσηµο ανά την Υφήλιο θέατρο της Επιδαύρου και από το αδιευκρίνιστης ταυτότητας θέατρο της Πλευρώνας στην Αιτωλοακαρνανία ώς το µεγαλύτερο σωζόµενο του αρχαίου ελληνικού κόσµου - εκείνο της Μεγαλόπολης - τα αρχαία θέατρα «ξεπαγώνουν» από τη στάση εργασιών που έχει προκαλέσει η έλ λειψη χρηµατοδότησης λόγω και της οικονοµικής κρίσης.

Και χάρη σε 31,3 εκατ. ευρώ - χρήµατα που σε µεγάλο ποσοστό συγκεντρώθηκαν µε πρωτο βουλία της κίνησης πολιτών «Διάζωµα» - αρχί ζει η επιχείρηση σωτηρίας και ανάδειξης 25 εξ αυτών, τα οποία αποτελούν το 20% των σωζόµενων και καταγεγραµµένων χώρων θέασης και ακρόασης (θέατρα, ωδεία, στάδια, βουλευτήρια κ.λπ.) ανά την Ελλάδα.

Ανασκαφές που θα αποκαλύψουν «χα µένα» θέατρα, όπως στην περίπτωση των Μικροθηβών, γεωφυσικές έρευνες και τοπογραφικές αποτυπώσεις, όπως στα θέατρα των Αβδήρων και της Γόρτυνος, αλλά και µεγάλα αναστηλωτικά προγράµµατα, όπως στο θέατρο του Διονύσου και της αρχαίας Μεσσήνης, είναι µερικές µόνο από τις εργασίες που θα αρχίσουν µέσα στο 2010 σώζωντας σηµαντικά µνηµεία, µερικά εκ των οποίων στο µέλλον ενδέχεται να «ξαναζωντα νέψουν», καθώς δεν αποκλείεται να παραχω ρηθεί η χρήση τους στο κοινό.

«Η δραστηριοποίηση, αλλά και οι δραστηριότητες της κίνησης πολιτών “Διάζωµα” αποκτά µια εξαιρετικά σηµαντική πρωτοβουλία, η οποία δεν εξαντλείται στη ρηξικέλευθη προσέγγισή της στο ζήτηµα της υιοθεσίας των αρχαίων θεάτρων, στην ανάδειξη των µνηµείων και στην ένταξή τους στη σύγχρονη ζωή. Η πολύ µεγάλη συµβολή του “Διαζώµατος” έγκειται στην προσπάθεια για την αλλαγή µιας νοοτροπίας και στη διαµόρφωση µιας νέας αντίληψης, στη δηµιουργία µιας νέας κουλτούρας για τη σχέση πολίτη – µνηµείου, για τη σχέση της κοινωνίας µε την πολιτιστική κληρονοµιά ως µια υπόθεση κοινή που αφορά όλους. Και όλοι µαζί µπορούµε», επεσήµανε η γενική γραµµατέας του υπουργείου Πολιτισµού Λίνα Μενδώνη, κατά τη διάρκεια των εργασιών της τρίτης γενικής συνέλευσης της κίνησης πολιτών που πραγµατοποιήθηκε στο αρχαίο θέατρο των Οινιάδων στην Αιτωλοακαρνανία.

Περισσότερα από 7,5 εκατ. ευρώ έφτασαν στο ταµείο του υπουργείου Πολιτισµού µε πρωτο βουλία του «Διαζώµατος», µέσω προγραµµατικών συµβάσεων µε φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, χρήµατα που προορίζονται για 17 θέατρα, ενώ για 5 µνηµεία εξασφαλίστηκε µέσω χορηγιών το ποσό των 4,9 εκατ. ευρώ. Τέλος, 18,9 εκατ. ευρώ θα δοθούν για εννέα θέατρα, χρήµατα που προέρχονται από το νέο κοινοτι κό πλαίσιο στήριξης (ΕΣΠΑ).

«Δεν έχουµε συµπληρώσει ακόµα δύο χρόνια επίσηµης λειτουργίας και όλη η βεντά λια των ιδεών και των σχεδίων µας είναι πλέον σε πλήρη ανάπτυξη. Καταγραφή όλων των χώρων θέασης και ακρόασης - επιστηµονική τεκµηρίωση - εκδοτικές, φιλµογραφικές και εκπαιδευτικές δραστηριότητες, νέες καινοτόµες εφαρµογές αποτύπωσης - χαρτογράφησης, δηµιουργίας ζωνών περιβαλλοντικής προστασίας γύρω από τα µνηµεία, χρηµατοδότηση των µνηµείων µε νέους τρόπους που στηρίζονται σε όλους τους θεσµούς και τους πολίτες της χώρας», τόνισε ο πρόεδρος της κίνησης πολιτών Σταύρος Μπένος. Η δράση µάλιστα του «Διαζώµατος» δεν στα µατά µόνο στη συγκέντρωση χρηµάτων, αλλά έχει και επιστηµονικό χαρακτήρα, καθώς ήδη έχει έτοιµη µια τράπεζα δεδοµένων, ένα «Πα νόραµα χώρων θέασης και ακρόασης» που περιλαµβάνει 126 χώρους σε όλο τον ελλαδικό χώρο, προσδιορίζει τα βασικά χαρακτηριστικά τους και περιγράφει συνοπτικά τη σηµερινή κατάσταση διατήρησής τους.

Η προσπάθεια όµως δεν σταµατά εδώ. Κουµπαράδες ανοίγουν για 25 θέατρα, όπου µέσω ειδικών τραπεζικών λογαριασµών για το κάθε θέατρο ξεχωριστά µπορεί ο καθένας να συνεισφέρει οικονοµικά (πληροφορίες στην ιστοσελίδα http://www.diazoma.gr και στην κατηγορία «υιοθετήστε ένα αρχαίο θέατρο»). Η αρχή έγινε µε το αρχαίο θέατρο Καλυδώνας - διέθετε 26 σειρές εδωλίων και βρίσκεται κοντά στη σηµερινή Εθνική Οδό Αντιρρίου -Ιωαννίνων, όπου διετέθησαν τα πρώτα 3.000 ευρώ από οµάδα πολιτών και συλλόγων της πόλης του Μεσολογγίου, ενώ οικονοµική ενίσχυση περιµένουν ακόµη από το θέατρο των Δελφών ώς της Δήλου και από της Σπάρτης ώς της Βεργίνας.

Της Μαίρης Αδαµοπούλου