Σάββατο

Ο Μπράιαν Φέρι επιστρέφει στη λάμψη Πολλοί και σημαντικοί μουσικοί συμμετέχουν στο νέο άλμπουμ του δανδή της ροκ, το πιο ενδιαφέρον του εδώ και μια δεκαετία

Από τη λουσάτη γκλαπ-ποπ της δεκαετίας του ΄80 ως τις διασκευές τραγουδιών του ΄40 και το άλμπουμ-φόρο τιμής στον Μπομπ Ντίλαν, σε όλη τη διάρκεια της σόλο καριέρας του ο Μπράιαν Φέρι έχει ηχογραφήσει... κάτι για τον καθένα. Ο αγγλος δανδής της ροκ όμως παραμένει άρρηκτα συνδεδεμένος με τραγούδια, τόσο από την εποχή των Roxy Μusic όσο και από την προσωπική του πορεία, που ταιριάζουν γάντι σε κοκτέιλ πάρτι και φέρνουν στον νου καλοντυμένους άντρες με ένα κοκτέιλ στο χέρι, μπλαζέ ύφος και συνοδευόμενους από φιλήδονα θηλυκά. Αυτήν ακριβώς την εικόνα επιχειρεί να «αναβιώσει» σήμερα, στα 65 χρόνια του, με το πιο ενδιαφέρον, ίσως, άλμπουμ που έχει ηχογραφήσει την τελευταία δεκαετία.

Ο τίτλος του είναι «Οlympia» και για την ολοκλήρωσή του πέρασαν από το στούντιο μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα ονόματα της ποπ και ροκ σκηνής. Το σημαντικότερο είναι ότι συνεργάζεται με όλα τα μέλη των Roxy Μusic και με τον «δύσκολο» Μπράιαν Ινο, αφού αρχικώς τα τραγούδια προορίζονταν για το νέο άλμπουμ του γκρουπ, ύστερα από τρεις ολόκληρες δεκαετίες. Τελικώς αποφασίστηκε να κυκλοφορήσουν ως σόλο δουλειά του Φέρι. Και οι υψηλοί καλεσμένοι άρχισαν να παρελαύνουν ο ένας μετά τον άλλον. Ο Νάιλ Ρότζερς των Chic και ο Ντέιβιντ Γκίλμουρ των Ρink Floyd έπαιξαν κιθάρες και βοήθησαν στην παραγωγή. Ο μπασίστας και συνεργάτης, παλαιότερα, του Μάιλς

Με τον νέο του δίσκο ο 65άρης Μπράιαν Φέρι επιχειρεί να αναβιώσει την εικόνα του δανδή της ροκ
Ντέιβις, Μάρκους Μίλερ, έπαιξε μπάσο, όπως και ο Μάνι των Stone Roses αλλά και ο Flea των Red Ηot Chili Ρeppers, ενώ σε κάποια κομμάτια συμμετείχε ο Τζόνι Γκρίνγουντ, κιθαρίσταςτων Radiohead. Τέλος, δύο από τα σπουδαιότερα χορευτικά συγκροτήματα των τελευταίων χρόνων, οι Groove Αrmanda και οι Scissor Sisters, έγραψαν ειδικά γι΄ αυτόν τραγούδια- τα οποία και περιμένουμε με ανυπομονησία να ακούσουμε.

Δύο από τις εκπλήξεις του άλμπουμ αναμένεται να είναι οι διασκευές στο «Song Τo Τhe Siren» του Τιμ Μπάκλεϊ και στο «Νo Face, Νo Fame, Νo Νumber» των Τraffic, ενώ ως πρώτο σινγκλ επιλέχθηκε το «Υou Can Dance», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 9 Αυγούστου. Οσο για το βιντεοκλίπ, γυρισμένο στο περίφημο Wilton΄s Μusic Ηall του Λονδίνου, προβάλλεται στο προσωπικό σάιτ του καλλιτέχνη. Απολιτικός... και πολιτικοποιημένος
Ο Φέρι, τη μια δηλώνει ότι δεν θέλει να έχει καμία σχέση με την πολιτική και την άλλη ότι ο Κάμερον, τον οποίο γνωρίζει προσωπικώς, είναι η μοναδική λύση για τη Βρετανία, αφού οι Εργατικοί τα έχουν κάνει χάλια. Το 2007, πάλι, κάποιες δηλώσεις του για τα έργα τέχνης της κινηματογραφίστριας Λένι Ρίφενσταλ και του αρχιτέκτονα Αλμπερτ Σπέερ είχαν εκληφθεί ως εκδήλωση θαυμασμού για τη ναζιστική ιδεολογία. Λίγο αργότερα, προσπάθησε να τα μαζέψει λέγοντας ότι ο θαυμασμός του αφορά αποκλειστικά την καλλιτεχνική διάσταση των έργων.

Ο άντρας που αγάπησε τα σούπερ μόντελ
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο Μπράιαν Φέρι είχε σχέσεις με μερικές από τις πιο όμορφες (και διάσημες) γυναίκες. Την Αμάντα Λιρ, ερωμένη τότε του Σαλβαδόρ Νταλί , τη γνώρισε τo 1973, όταν πόζαρε δίπλα σε μία μαύρη λεοπάρδαλη για το εξώφυλλο του άλμπουμ των Roxy Μusic «For Υour Ρleasure». Υστερα από μια τρικυμιώδη σχέση, τον άφησε για τον Ντέιβιντ Μπάουι. Επίσης, για τις ανάγκες ενός εξωφύλλου, του άλμπουμ «Siren» (1975- φωτογραφία) συγκεκριμένα, πόζαρε ένα από τα πιο διάσημα μοντέλα όλων των εποχών, η Τζέρι Χολ. Η σχέση τους ξεκίνησε όταν εκείνη πήγε σπίτι του προκειμένου να αφαιρέσει την μπογιά με την οποία είχε καλύψει το σώμα της ώστε να μοιάζει με γοργόνα. Ο τρίτος άνθρωπος που θα κατέστρεφε τη σχέση τους δύο χρόνια αργότερα, δεν ήταν άλλος από τον Μικ Τζάγκερ. Λέγεται ότι ο Φέρι δεν την ξεπέρασε ποτέ, ενώ το τραγούδι «Κiss Αnd Τell» το έγραψε ως απάντηση στο βιβλίο της Χολ που μιλούσε γι΄ αυτόν. Η μακροβιότερη σχέση του, πάντως, ήταν εκείνη με τη σύζυγό του Λούσι Χέλμορ, μοντέλο του Λακρουά και μούσα του φωτογράφου Ρόμπερτ Μέιπλθορπ. Μαζί απέκτησαν τέσσερα παιδιά και χώρισαν το 2003. Τη σκυτάλη πήρε η κατά 35 χρόνια μικρότερή του Κέιτι Τέρνερ, με την οποία εξακολουθεί να διατηρεί σχέση- παρά το... σύντομο διάλειμμά του με τη Λέιντι Εμιλι Κόμπτον.

Η σκοτεινή υπόθεση του Μιχαήλ Πλέτνιεφ Ο διάσημος ρώσος πιανίστας και μαέστρος αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης 20 ετών για παιδεραστία


H είδηση της σύλληψης του διάσημου ρώσου πιανίστα και μαέστρου Μιχαήλ Πλέτνιεφ με την κατηγορία της παιδεραστίας συγκλόνισε προ ημερών την παγκόσμια μουσική κοινότητα. Ο 53χρονος Πλέτνιεφ συνελήφθη στην Ταϊλάνδη έπειτα από καταγγελίες ότι βίασε ένα δεκατετράχρονο αγόρι στην παραθεριστική πόλη Παπάγια, όπου ο ίδιος διατηρεί πολυτελή κατοικία ενώ δραστηριοποιείται και επιχειρηματικά. Ο Πλέτνιεφ αντέδρασε με ψυχραιμία: αρνήθηκε όσα του προσάπτουν ενώ ουδόλως κρύφτηκε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης- αντιθέτως, προέβη με προθυμία σε δηλώσεις. Σε περίπτωση πάντως που οι κατηγορίες επιβεβαιωθούν, ο καλλιτέχνης αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης ως και 20 ετών συν ένα ιλιγγιώδες χρηματικό πρόστιμο.

Από τις 6 Ιουλίου και μετά, οπότε έγινε γνωστό, το θέμα απασχολεί σταθερά τις σελίδες του διεθνούς Τύπου. Παρά το σκάνδαλο που ξέσπασε, τις περασμένες ημέρες επετράπη στον Πλέτνιεφ να εγκαταλείψει την Ταϊλάνδη προκειμένου να δώσει συναυλία στην πΓΔΜ, με την υποχρέωση να δίνει το «παρών» στις αστυνομικές αρχές της Παπάγια- πόλη διάσημη για την έντονη νυχτερινή ζωή, τη δράση συμμοριών, την παιδική πορνεία αλλά και την αστυνομική διαφθορά, ενώ αποτελεί και πόλο έλξης ρώσων τουριστών- κάθε δώδεκα ημέρες. Τελευταίο επεισόδιο στο «σίριαλ», η ακύρωση της βίζας του Πλέτνιεφ από τις ταϊλανδέζικες αρμόδιες υπηρεσίες, κάτι που, σύμφωνα με εκτιμήσεις, σημαίνει ότι αντιμετωπίζει ισχυρό ενδεχόμενο απέλασης, ακόμη και αν οι εναντίον του κατηγορίες καταρριφθούν.

Ωστόσο, δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο κατά πόσο οι δικαστικές εκκρεμότητες του μαέστρου θα επηρεάσουν τα σχέδιά του να ταξιδέψει. Ο ίδιος έκανε γνωστή την επιθυμία του να μεταβεί τις επόμενες ημέρες στη Ρωσία για τα γενέθλια της μητέρας του. Να σημειωθεί ότι η σύλληψη του Πλέτνιεφ έγινε την ώρα που δειπνούσε σε εστιατόριο της Παπάγια, ύστερα από καταγγελία ενός ντόπιου ο οποίος επίσης εμπλέκεται σε δίκτυο παιδικής πορνείας και στο σπίτι του ανακαλύφθηκαν φωτογραφίες ανηλίκων με διάφορους επιφανείς τουρίστες. Υψηλές διασυνδέσεις
Γεννημένος τον Απρίλιο του 1957 στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ενωση, ο Πλέτνιεφ άντλησε τις πρώτες μουσικές επιρροές του από τους γονείς του: ο πατέρας του δίδασκε ακορντεόν και η μητέρα του πιάνο. Σπούδασε στο Ωδείο της Μόσχας και γρήγορα κατάφερε να διακριθεί. Το 1988 προσεκλήθη να δώσει μια συναυλία στο περιθώριο κάποιας συνόδου κορυφής στην Ουάσιγκτον. Εκεί γνώρισε τον τελευταίο ηγέτη της Σοβιετικής Ενωσης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Χάρη στη φιλία και την υποστήριξή του κατόρθωσε να ιδρύσει το 1990 την Εθνική Ορχήστρα της Ρωσίας, το πρώτο ανεξάρτητο από κυβερνητική υποστήριξη συμφωνικό σύνολο στη χώρα μετά το 1917. Τιμημένος με Grammy το 2005, σήμερα είναι μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής του ρώσου προέδρου Ντμίτρι Μεντβέντεφ για τον πολιτισμό και τις τέχνες.


Η δεύτερη «Δίκη» του Κάφκα γίνεται στο Ισραήλ Δικαστική διαμάχη για τα πνευματικά δικαιώματα αδημοσίευτων έργων του τσέχου συγγραφέα


Κορυφώνεται αυτές τις ημέρες η δικαστική διαμάχη σε ισραηλινό δικαστήριο, το οποίο καλείται να αποφασίσει σε ποιον ανήκουν τα δικαιώματα για μια σειρά αδημοσίευτα έργα του Φραντς Κάφκα, που παρέμεναν στο σκοτάδι για περισσότερα από 40 χρόνια. Θεωρείται ότι τα πολύτιμα αυτά χειρόγραφα περιλαμβάνουν, εκτός από αλληλογραφία μεταξύ του τσέχου συγγραφέα και του μέντορά του Μαξ Μπροντ, και κάποια μυθιστορήματα που θα μπορούσαν να σταθούν επάξια δίπλα σε αριστουργήματά του όπως η «Δίκη» και η «Μεταμόρφωση».

Λίγο πριν από τον θάνατό του, όταν ο εβραϊκής καταγωγής συγγραφέας δεν ήταν ευρέως γνωστός, εμπιστεύθηκε όλα τα κείμενά του στον στενό του φίλο Μαξ Μπροντ, επιμένοντας ότι έπρεπε να τα καταστρέψει όλα χωρίς να τα διαβάσει. Για καλή μας τύχη ο Μπροντ αθέτησε την υπόσχεσή του, χαρίζοντας στην παγκόσμια λογοτεχνία δύο κορυφαία έργα. Ενώ ο Χίτλερ ετοιμαζόταν να εισβάλει στην Τσεχοσλοβακία το 1938, ο Μπροντ πέταξε στο Ισραήλ στριμώχνοντας τα καφκικά πονήματα σε μια βαλίτσα.

Μετά τον θάνατό του (1968), τα κείμενα αυτά πέρασαν στα χέρια της Εστερ Χόφε, η οποία ήταν γραμματέας και ερωμένη του, όπως φημολογούνταν. Μετά τον θάνατό της, οι κόρες της Εύα και Ρουθ δήλωσαν ότι ήταν οι νόμιμες κληρονόμοι και ότι σκόπευαν να πουλήσουν το πολύτιμο περιεχόμενο της βαλίτσας στο Γερμανικό Λογοτεχνικό Αρχείο. Η δήλωση αυτή εξαγρίωσε την ισραηλινή κοινότητα, η οποία θεωρεί τα χειρόγραφα του Κάφκα μέρος της εθνικής της κληρονομιάς. Μία νέα δίκη αρχίζει λοιπόν για τον Κάφκα...


Δευτέρα

Θριαµβευτική επιστροφή στην αρένα του Κολοσσαίου



Νικήτριες στην αρένα του Κολοσσαίου επέστρεψαν 337 αρχαιότητες µοναδικά έργα τέχνης που είχαν πέσει θύµατα αρχαιοκαπηλίας και κατάφεραν χάρη στον ιταλικό αγώνα κατά του παράνοµου εµπορίου να επαναπατρισθούν. Περίτεχνα αγγεία κυρίως κρατήρες και κάνθαροι (αγγεία πόσης)  χάλκινα εργαλεία και δεκάδες ακόµη ευρήµατα εκτέθηκαν την Παρασκευή στο µνηµείο-σύµβολο της Ρώµης. Η αξία τους εκτιµάται περίπου στα 15 εκατ. ευρώ.

Ανάµεσα στους θησαυρούς που επαναπατρίστηκαν είναι και το περίφηµο µαρµάρινο άγαλµα της Αφροδίτης, ηλικίας 2.400 ετών, το οποίο είχε καταλήξει στις συλλογές του αµερικανικού Μουσείου Γκετί, µέσω της υπόδικης επιµελήτριάς του Μάριον Τρου και του εµπόρου Ρόµπιν Σάιµς που συνδέεται µε την υπόθεση της Σχοινούσας, στην τιµή ρεκόρ των 18 εκατ. δολαρίων.

Οι κλεµµένες αρχαιότητες επιστράφηκαν στην Ιταλία µόλις τον Ιούνιο ύστερα από δύο χρόνια εντατικών ερευνών, µέσω της Ελβετίας, εφόσον διαπιστώθηκε πως επρόκειτο για έργα τέχνης που είχαν εξαχθεί παράνοµα από το ιταλικό έδαφος και είχαν διοχετευθεί σε συλλογές και µουσεία του εξωτερικού. Αποτελούν δε ένα µικρό µόλις µέρος από τα 20.000 κοµµάτια που εντοπίστηκαν και κατασχέθηκαν στη Γενεύη, τα οποία και προέρχονται από όλο τον κόσµο. Οσο για τις ιταλικές αρχαιότητες προέρχονται κυρίως από τον Νότο, όπου και πρόκειται να επιστρέψουν µετά την έκθεσή τους στο Κολοσσαίο.

Τα δάκρυα, η Κούνεβα και ο χορός µιας 92χρονης



Μια άποψη από τον «Προµηθέα στην Αθήνα» µε το πρόσωπο-µάσκα της 
Κωνσταντίνας Κούνεβα προβεβληµένο  στην οθόνη της σκηνής
Ο «Χορός» των εκατό του «Προµηθέα στην Αθήνα» µε κορυφαία τη ραγισµένη φωνή της Κωνσταντίνας Κούνεβα δικαίωσε το Φεστιβάλ Αθηνών
Η γυναίκα φορούσε στο κεφάλι µια αρχαϊκή µάσκα. Το ιδιαίτερο ήταν πως το αριστερό κοµµάτι του προσώπου ήταν φαγωµένο  σαν το κεφάλι του αγάλµατος µιας θεάς που ένα κοµµάτι του συντρίφτηκε από  το µίσος κάποιου «χριστιανού» της εποχής.

Η γυναίκα ήρθε στο προσκήνιο. Και πήρε το µικρόφωνο που περνούσε από χέρι σε χέρι των εκατό συµπολιτών µας οι οποίοι σήκωσαν στους ώµους τους τον «Προµηθέα στην Αθήνα» των Rimini Ρrotokoll στο Ηρώδειο. Η φωνή ακούστηκε ηχογραφηµένη, µέσα από το λαχάνιασµα και το σφύριγµα της τραχειοστοµίας: «Είµαι η Κωνσταντίνα Κούνεβα». Σοκ. Παγώσαµε. Μετά ξέσπασε ένα δυνατό χειροκρότηµα από τους περίπου 3.000 θεατές. Χειροκρότηµα από τα σπλάχνα βγαλµένο. Από κάποιους µας ξέσπασε και ένα κλάµα. Κλάµα οργής. Ενάντια στα «άγνωστα» καθάρµατα που µισέρεψαν αυτό το πρόσωπο.

Κι αυτή τη φωνή. Γιατί θέλησε να πει την αλήθεια. Φωνή που ράγισε αλλά δεν σώπασε. Την αλήθεια συνεχίζει να λέει. Αποφασιστικά. Ανευ φόβου και πάθους. Και χωρίς δάκρυα εκείνη.

Η ηχογράφηση είχε γίνει εκ των προτέρων, την Κωνσταντίνα Κούνεβα «υποδυόταν» µία φίλη της η οποία ήταν σε συνεχή τηλεφωνική σύνδεση µαζί της ώστε η 47χρονη γυναίκα  η µάνα, που σπούδασε στην πατρίδα της τη Βουλγαρία αλλά αναγκάστηκε να έρθει στην Ελλάδα και να δουλεύει καθαρίστρια  να µπορεί να «απαντάει» στα ερωτήµατα στα οποία απαντούσαν στη συνέχεια διά της µετακίνησής τους κάτω από τα δύο επί σκηνής χειρόγραφα πλακάτ «Εγώ» και «Εγώ όχι» οι «ηθοποιοί» αυτού του θεατρικού «ντοκιµαντέρ». Που σκηνοθέτησαν η Χέλγκαρντ Χάουγκ και ο Ντάνιελ Βέτσελ µε την αποφασιστική βοήθεια των ελλήνων συνεργατών τους συνδέοντας την τραγωδία του Αισχύλου και τους ήρωές της µε τη σηµερινή πραγµατικότητα της Αθήνας.

Βέβαια τα δάκρυα είχαν αρχίσει να τρέχουν νωρίτερα  καθόλου µελό τα εναύσµατα... , πριν από την «εµφάνιση» της Κούνεβα. Η αυτοπαρουσίαση αυτού του αντιπροσωπευτικού δείγµατος του αθηναϊκού πληθυσµού  ένας ένας να παίρνει το µικρόφωνο  είχε πολλές εκπλήξεις και πολλές συγκινήσεις. Που πήγαζαν από ανθρώπους «σαν εµάς»  «είµαστε η Αθήνα». Από τον αντιρρησία συνείδησης Λάζαρο Πετροµελίδη ο οποίος για χρόνια σύρθηκε σε δίκες και φυλακές για την ιδεολογία του που δεν κατάφεραν να του τη συντρίψουνε έως τον αρχιτέκτονα ο οποίος υπερασπίστηκε το οικόπεδο της Χαριλάου Τρικούπη που κάτοικοι των Εξαρχείων το κάνανε παρκάκι. Από αστροφυσικό έως ταξιτζή. Από γιατρό νεφρολόγο έως ανθρώπους ταγµένους στον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώµατα. Από µετανάστες  «νόµιµους» και «παράνοµους»  έως έναν σωφρονιστικό υπάλληλο και έναν ηθοποιό του «Θεάτρου Κωφών»  παρούσα επί σκηνής σε όλη την παράσταση µία µεταφράστρια στη νοηµατική. Από υπέροχα µωρά παιδάκια που ρωτούσανε από την αγκαλίτσα του µπαµπά «ποιος αγαπάει τη µαµά του;» έως τη γλυκύτατη κυρία Στέλλα Μαυρογιάννη, ετών 92, µε παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα, που έβαλε τα καλά της και ήρθε στο Ηρώδειο και στο τέλος πέταξε το µπαστούνι και χόρευε µαζί µε τους άλλους τους κύκλιους χορούς. Οι οποίοι κατέληξαν µε τους εκατό, πάνω στα σκαλιά του σκηνικού του Γκάυ Στεφάνου, να σχηµατίζουν τον βράχο του «Προµηθέα δεσµώτη».

Αλλά η κορυφαία στιγµή της βραδιάς ήρθε µετά την παράσταση, αφού είχαµε φύγει: όταν η Κωνσταντίνα Κούνεβα ήρθε στο Ηρώδειο µε «το κόσµηµα στον λαιµό», όπως η ίδια χαρακτήρισε τον µηχανισµό της τραχειοστοµίας, και µε δυο γλαστράκια στα χέρια για τους δυο δηµιουργούς της παράστασης. Τα  άλλα είναι σιωπή...

Ενας καβγάς, η Λυσιστράτη και ο φόβος των τακουνιών



Ο Γιώργος Παπαγεωργίου  και η Αλεξάνδρα Αϊδίνη που  προκάλεσαν µε 
τον καβγά  τους το κοινό της Επιδαύρου
Το πρώτο sold-out των φετινών Επιδαυρίων πέτυχε ο Αριστοφάνης του Εθνικού το Σάββατο µε περίπου 10.000 προπωληµένα εισιτήρια - και 8.500-9.000 θεατές στην πρεµιέρα. Η παράσταση του Γιάννη Κακλέα µε τον Βασίλη Χαραλαµπόπουλο ως πρωταγωνιστή, είχε χειροκρότηµα, συγκίνηση, ψηλά τακούνια και πολλά... σουτιέν
Η σκηνή της Επιδαύρου φωτίζεται. Η µουσική ξεκινά. Ηµίγυµνα κορµιά, ανδρικά και γυναικεία, αγκαλιάζονται και χωρίζουν σε έναν παράξενο χορό… «Πολύ παλιά η φύση µας δεν ήταν αυτή που είναι σήµερα», ακούγεται. «Τα γένη των ανθρώπων ήταν τρία: το αρσενικό, το θηλυκό και το ανδρόγυνο, που είχε µεγάλη δύναµη και µεγάλη έπαρση. Οι ανδρόγυνοι τα έβαλαν µε τους θεούς και ο Δίας για να τους τιµωρήσει τους χώρισε στα δύο.

Εκτοτε ο άνθρωπος, απαρηγόρητος, ψάχνει να βρει το άλλο του µισό και ο µόνος που µπορεί να τη γιατρέψει την παλιά πληγή του είναι ο έρωτας». Ξαφνικά, ψηλά από το κοίλον του αρχαίου θεάτρου ακούγονται φωνές. Αναστάτωση. «Τι κάνεις, ρε συ; Ε; Τι κάνεις;», ακούγεται µια οργισµένη ανδρική φωνή. Ο άντρας ντυµένος µε µαύρο κοστούµι και γραβάτα σηκώνεται και µιλάει δυνατά σε µια γυναίκα (µε µαύρο φουστάνι). Το κοινό γύρω έχει ενοχληθεί πολύ. «Ασ’ την ήσυχη».

«Τι κάνεις, ρε;», «Δεν ντρέπεσαι, µ…;», «Ψευτόµαγκα», ακούγονται οργισµένες φωνές, πρώτα γύρω του και στη συνέχεια καλύπτουν όλο το πέταλο, ενώ εκείνος την τραβάει στα σκαλιά. «Πάµε να φύγουµε» της φωνάζει, τραβώντας την όλο και πιο άγρια.

«Ουουουου» βοά το κοινό. Κάποιοι σηκώνονται να τον εµποδίσουν. «Αίσχος», «Ντροπή σου». Τι κι αν το ζευγάρι έχει ήδη βρεθεί στη σκηνή. Το κοινό είναι εξοργισµένο. «Δεν υπάρχει Αστυνοµία να τον µαζέψει;», κραυγάζει κάποιος. «Ντροπή».

«Δεν σε φοβάµαι πια», φωνάζει εκείνη. «Θέλεις πόλεµο; Θα τον έχεις». Κάπου εκεί το συνειδητοποιούν όσοι αποδοκιµάζουν τον άντρα: είναι η συνέχεια της παράστασης. Εκείνη βγάζει το εσώρουχό της και το πετάει (στον Γιώργο Παπαγεωργίου, γιο της Φιλαρέτης Κοµνηνού, που µετά την παράσταση εξοµολογούνταν πως τα χρειάστηκε µε την αντίδραση του κοινού): «Πάρε κι αυτό για να µε θυµάσαι. Καλή διασκέδαση, µ…», λέει και φεύγει. Και η προηγούµενη οργή του κοινού ξεσπά σε ένα πολύ δυνατό χειροκρότηµα… Προκλητικά ξεκίνησε η «Λυσιστράτη» του Εθνικού Θεάτρου. Και µάλλον δραµατικά. Αλλωστε αυτό, το δραµατικό στοιχείο, φαίνεται πως ήθελε να κοµίσει στη νέα δική του ανάγνωση της αριστοφανικής κωµωδίας ο σκηνοθέτης Γιάννης Κακλέας. Καθώς ο καβγάς ακολουθεί, σε εµβόλιµα «σκετς», το κείµενο (σε απόδοση Κ.Χ. Μύρη). Φέρνοντας σκηνές από την – καθηµερινή; – µάχη των δύο φύλων στην κόντρα των γυναικών της αρχαίας Ελλάδας µε τους άνδρες και τον «εκβιασµό» τους µε σεξουαλική αποχή και µε την κατάληψη του ταµείου, ώστε να σταµατήσει ο πόλεµος.

Το έχει ξεκαθαρίσει από την αρχή ο σκηνοθέτης.

Βάζοντας το ανδρόγυνο στο παιχνίδι της «Λυσιστράτης». Και εξηγώντας το. Με τον χορό των ανδρών – του πολέµου και της εξουσίας, άλλοτε µε κοστούµια, άλλοτε µε φόρµες εργασίας, άλλοτε µε στολές αστυνοµικών – από τη µια, µε το γυναικείο να εµφανίζεται κάθε που ο Αριστοφάνης ανακεφαλαιώνει διδάγµατα – µε κοστούµια σε άσπρο µαύρο και... τούλι – και µε το ανδρόγυνο «πανταχού παρών» στη σκηνική δράση.

Κάρµεν Μιράντα
Αρχής γενοµένης από τη Λυσιστράτη (Βασίλης Χαραλαµπόπουλος). Πάνω στο παράξενο επικλινές σκηνικό του Μανώλη Παντελιδάκη: ένα τµήµα οδοστρώµατος, υπόλευκο, µε διαχωριστική γραµµή, ένα λευκό περιπολικό στην «ανηφοριά», λευκά λάστιχα αυτοκινήτων, µια λευκή βέσπα και γύρω λευκά ποδήλατα, µπαούλα, µεταλλικά κρεβάτια, κιβώτια… Το κοινό χειροκρότησε θερµά την είσοδο της Λυσιστράτης. Με µια καπελαδούρα και φουρό από σατέν ασπρόµαυρα σουτιέν, σιθρού τούλι στην κοιλιά – µια ασπρόµαυρη Κάρµεν Μιράντα! Κι έπειτα ήρθε ντυµένη µε ροζ σουτιέν, στο φόρεµα, στο καπέλο, παντού, η πανύψηλη Κλεονίκη (Γιώργος Χρυσοστόµου). Και οι… άλλες.

Πολύχρωµες, προκλητικές, ένας στρατός από drag queens, όχι ακριβώς γυναίκες αλλά περφόρµερ, ανδρόγυνοι διασκεδαστές.

Με κάτι από κόµικς (έτσι δεν είχαµε πρωτογνωρίσει τον Γιάννη Κακλέα στον Τεχνοχώρο;) και κάτι από την αυστραλιανή ταινία «Πρισίλα, η βασίλισσα της ερήµου», των ‘90s.

Η µουσική του Σταύρου Γασπαράτου, σεµνά και υποβλητικά, από την ambient εισαγωγή της περνά στο πιο… trance της για να κορυφώσει στον ξεκαρδιστικό και πολυχειροκροτηµένο Ορκο (αποχής από το σεξ). Σε κάποια στιγµή γίνεται πιο «ροµαντική», υπογραµµίζοντας αλλά όχι σκεπάζοντας τη δράση και κυρίως τον αριστοφανικό λόγο. Τον οποίο είναι από τις λίγες φορές που ακούσαµε αρθρωµένο, δίχως – ευτυχώς! – τις εύκολες και κάποτε φτηνές προσθήκες «επιθεωρησιακών» στοιχείων (πολιτικά σχόλια, συνθήµατα δηµοφιλών διαφηµίσεων – όπως το 11888 – τσιτάτα από τραγούδια και ελληνικές ταινίες...) που πολύ «φοριούνται» τα τελευταία χρόνια στον Αριστοφάνη.

Μοναδική αναφορά στα πολιτικά, απευθείας από τον πάντα επίκαιρο Αριστοφάνη, ήταν στα µαθήµατα… οικιακών προς τον Πρόβουλο (Χρήστο Χατζηπαναγιώτη). Οταν του εξηγούν πως χτυπάνε το µαλλί µε τον κόπανο για να φύγουν τα αγκάθια, «να απαλλαγεί η χώρα από τους κλέφτες, τους πονηρούς και τις συµµορίες» (δυνατό χειροκρότηµα). Και πως απ’ αυτό το κουβάρι µαλλί – «κλωστές απ’ αυτής της πόλης το µαλλί είναι κι οι δικοί µας µετανάστες, ας µην το ξεχνάµε», λέει η Λυσιστράτη – απ’ αυτό το ανθρώπινο κουβάρι πρέπει οι πολιτικοί να υφάνουν ένα ζεστό παλτό για ΟΛΟ τον λαό, επιτέλους (ακόµη πιο δυνατό χειροκρότηµα και συγκίνηση). «Λαµπιντόλµπι σαράουντ»
Οσο για την επόµενη δράση, ούτε στον Χρησµό, ούτε στη Συµφιλίωση, αργότερα, ούτε στον Μύθο, η µουσική δεν έπλασε τραγούδια. Αφήνοντας πάντα τον λόγο να ακουστεί και µένοντας διακριτικά, αλλά καταλυτικά, στο φόντο. Αλλωστε τι µπορεί να προσθέσει κάποιος σε µια Λαµπιτώ (Λαέρτης Μαλκότσης)

µεταξύ Στάθη Ψάλτη και Τζούλιας µέσα στο υπερβολικό έως γκροτέσκο – όπως όλα όσα σχεδίασε η Ελένη Μανωλοπούλου – drag κοστούµι της («Λαµπιντόλµπι σαράουντ» όπως την αποκαλεί η Λυσιστράτη); Ή στην ντυµένη στα εκτυφλωτικά γαλάζια Γοργώ (Γιώργος Παπαγεωργίου) πάνω σε ποδήλατο, στην πανύψηλη Βοιωτή (Κωνσταντίνος Τσερκάκης)

και στη «µαζεµένη» συνοδό της (Κωνσταντίνος Μαραβέλιας) από τη Στενωπό Κορινθίας – «δεν το πιστεύω, το έχεις και σε small;» είναι η ατάκα της Λυσιστράτης – στην Αρχιδάµεια (Σταύρος Μαυρίδης) που έχει το «κολαράκι της νυχτερίδας». Ή τι να προσθέσει στη σκηνή κατά την οποία στο άκουσµα της αποχής από το σεξ εκσφενδονίζονται γυαλιστερές, πολύχρωµες ψηλοτάκουνες γόβες; Μόνον στην αφήγηση της Κλεονίκης η µουσική µπλέκεται χαριτωµένα µε ήχους από πιστολάκια µαλλιών, ψαλίδια και… ψεκασµούς.

«Ως γυναικείο φύλο, ξεκωλιάρικο, δικαίως µας ξεµπροστιάζουν στις τραγωδίες. Αυτό µας αξίζει:

πλυσταριό και νεροχύτης». Η ατάκα της Λυσιστράτης χειροκροτήθηκε πολύ, περισσότερο από τις αναφορές σε σεξουαλικά όργανα και πράξεις που συνήθως κερδίζουν πολύ χειροκρότηµα στα σύγχρονα ανεβάσµατα κωµωδιών.

ΙΝFΟ
«Λυσιστράτη» την Τετάρτη στο Θέατρο Βράχων (Βύρωνας), στις 30, 31/7 στην Κύπρο, 7/8 στη Σπάρτη, 20/8 στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων, 23/8 στο αρχαίο θέατρο Δίου, 26/8 στο Αττικό Αλσος, 29/8 στη Νέα Σµύρνη, 2/9 στο Ρωµαϊκό Ωδείο Πάτρας, 5/9 στην Ελευσίνα.

Ενα µωρό στο άσπρο σεντόνι...

Ο Βασίλης Χαραλαµπόπουλος

Ο Γιάννης Κακλέας, στο µεταξύ, θέλησε να αξιοποιήσει όσα µέσα µπορούσε να έχει στη διάθεσή του. Πέρα από την εµµονή στην επαναφορά του ζευγαριού που τσακώνεται (κάποια στιγµή δίνει τη θέση του στη Φαίη Κοκκινοπούλου και τον Χρήστο Μαλάκη), πέρα από το καλλίφωνο τραγούδι του Νίκου Καρδώνη και της Μαριάνθης Σοντάκη και τα χορευτικά – γυµνόστηθο στη Συµφιλίωση – που επανέρχονταν σαν µίνι διαλείµµατα (παρ’ ότι κάποιοι στις κερκίδες σχολίαζαν πως ήταν «παραπανίσια»…), χρησιµοποίησε και προβολές πάνω στο επικλινές σκηνικό: κλαδιά δέντρων, βαµµένα χείλη, πλύσιµο χεριών από το αίµα… Ακόµη και το µωρό της Μυρρίνης και του Κινησία το είδαµε σε προβολή πάνω στο λευκό σεντόνι που σήκωσε ο δεύτερος, για να πείσει τη συµβία του να γυρίσει στο σπίτι τους (και να το χειροκρότηµα).

Κινησίας, είπαµε. Εδώ έπεσε πολύ χειροκρότηµα. Στη σκηνή που ο Μάκης Παπαδηµητρίου (µέχρι εκείνη τη στιγµή ενσάρκωνε, ντυµένος ως drag queen, τη Μυρρίνη) εµφανίζεται στον ρόλο του «ξαναµµένου» συζύγου της µε ένα έντονο φαλλικό εξόγκωµα στο εσώρουχο – η σκηνοθεσία απέφυγε τους γιγαντιαίους φαλλούς που έχουµε δει σε άλλες παραστάσεις, προτιµώντας τα «εξογκώµατα» – και ζητά από τη Μυρρίνη (στον ρόλο πια η Ελένη Κοκκίδου) να του δοθεί. Για να επιδοθούν σε ένα προκαταρκτικό παιχνίδι ρόλων (σεξουαλικό role playing) µε εκείνη πότε ως υπηρέτρια, πότε ως γιατρό, πότε ως... Γκρέτα η σαδίστρια.

Πολύ και θερµότατο χειροκρότηµα πήρε και ο Πρόβουλος (Χρήστος Χατζηπαναγιώτης) στη σκηνή του. Τον οποίο οι drag queens της Λυσιστράτης έγδυσαν – όπως και τον Κινησία/Μυρρίνη – για να ντύσουν µε «ξεχαρβαλωµένο» φόρεµα από σατέν σουτιέν, καπέλο και στραβοπατηµένες κόκκινες γόβες, τις οποίες έσυρε νικηµένος πια, διακωµωδηµένος (και ως εξουσία), ως το κέντρο της σκηνής...
διαχειρίστηκε θαυµαστά τα πανύψηλα τακούνια της Λυσιστράτης – και µάλιστα στο επικλινές σκηνικό – από τα οποία, όπως εξοµολογούνταν τις προάλλες στα «ΝΕΑ», θα ήταν έκπληξη και θαύµα να µην πέσει: κατάφερε να περπατά µε τα πόδια σαν σε παρένθεση, µε κλίση προς τα µέσα και έκανε αυτή του τη «µαρκέ» στάση σήµα κατατεθέν της Λυσιστράτης, προκαλώντας γέλιο άµα τη εµφανίσει! «Εκανε το πρόβληµα προτέρηµα», σχολίαζε τον δηµοφιλή κωµικό παρέα νεαρών θεατών, βγαίνοντας από το θέατρο… Ενα ακόµη προτέρηµα ήταν η άρθρωσή του στον αριστοφανικό λόγο – όπως τουλάχιστον ακουγόταν στο σηµείο που καθόταν ο γράφων – µε εντυπωσιακή σαφήνεια.
Πανταχού παρούσα συγκίνηση

«Κάποια στιγµή
προς το τέλος, µετά τη Συµφιλίωση, συγκινηθήκαµε πολύ», εκµυστηρευόταν µετά την παράσταση η Μαρία Τσιµά (από το ζευγάρι του δεύτερου χορικού, «Αέρα στα πανιά µας»). Κάτι που, όπως φάνηκε, το εισέπραξε το κοινό και το ανταπέδωσε µε εντυπωσιακή ησυχία και προσοχή και χειροκροτήµατα συγκίνησης προς το φινάλε. Οπως στο σηµείο που ο Χορός των Γυναικών ανάµεσα σε πολλά «σουµπιντουά, σουµπιντουά» τραγουδά: «Θα ’ρθει καιρός που θα µας λένε Λυσιµάχες / τέλος θα βάλουµε στων ανδρών τις διαµάχες».

Οµως, συγκινητική ήταν από την αρχή και η προσέλευση πολλών θεατών µε αναπηρικά αµαξίδια, που κάλυψαν σχεδόν ολόκληρο το χώρο µπροστά στην πρώτη σειρά των κερκίδων. Με εντυπωσιακή τάξη και µπήκαν και βγήκαν από το αρχαίο θέατρο, µε τη βοήθεια των ταξιθετριών.

Οπως εµφανής ήταν και η συγκίνηση στα καµαρίνια.

Κάποιοι επιµένουν πως διέκριναν δάκρυα συγκίνησης (και χαράς;) στα βαριά βαµµένα µάτια του Βασίλη Χαραλαµπόπουλου, ο οποίος είχε µόλις εισπράξει το βροντερό και παρατεταµένο χειροκρότηµα από το κοινό της πρεµιέρας, κατά τι περισσότερο από εκείνο για τον Πρόβουλο (Χρήστος Χατζηπαναγιώτης), για τον Μάκη Παπαδηµητρίου (Κινησίας-Μυρρίνη) και για τον Γιώργο Χρυσοστόµου (Κλεονίκη).

Σάββατο

ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Μετά το χάος... «Αχαρνής»



Ο Δικαιόπολις - Σταµάτης Κραουνάκης σε  σκηνή από την πρεµιέρα της
 παράστασης  του ΚΘΒΕ «Αχαρνής»  στην έδρα τους, Θεσσαλονίκη, που έφερε 
 πολύ κόσµο στο Θέατρο Δάσους και προκάλεσε κυκλοφοριακό χάος στην 
ανάβαση  προς το θέατρο
Κυκλοφοριακό κοµφούζιο, ένα κατάµεστο θέατρο, διαµαρτυρίες για το κλειστό µικρόφωνο. Η αριστοφανική κωµωδία του ΚΘΒΕ έκανε επεισοδιακή πρεµιέρα στην έδρα του θεάτρου
«Απαπαπαπα παπα πόλεµος»... Η πρώτη ατάκα του Δικαιόπολι - Σταµάτη Κραουνάκη αρθρώθηκε από οδηγούς εκατοντάδων Ι.Χ., ταξί, µηχανών, µικρών λεωφορείων και από ταλαίπωρους πεζούς που αγνοούσαν το κείµενο αλλά βίωναν µία από τις πλέον δύσκολες αναβάσεις στο Θέατρο Δάσους της Θεσσαλονίκης λίγη ώρα πριν από την παράσταση («Αχαρνής» του ΚΘΒΕ).

Η Αστυνοµία έλειπε, η Τροχαία επίσης, ο δήµαρχος της Θεσσαλονίκης όµως ήταν παρών – ίσως για πρώτη φορά στη δηµαρχιακή καριέρα του πήγε σε θεατρική παράσταση –, προκαλώντας κοµφούζιο και στις ταξιθέτριες που για πρώτη φορά δεν είχαν πού να χωρέσουν στις πρώτες - επίσηµες, «φλεγόµενες» (από την αφόρητη ζέστη), τσιµεντένιες σειρές του θεάτρου µέλη του πρώην και του νυν Δ.Σ. – σε ειρηνική συνύπαρξη –, παραγοντίσκους της πόλης, µουσικόφιλους και θεατρόφιλους.

Το ΚΘΒΕ είχε χρόνια να δει τέτοιες πιένες (κόπηκαν περίπου 3.000 εισιτήρια ενώ οι θεατές ξεπέρασαν τους 3.500,

συµπεριλαµβανοµένων των προσκλήσεων που φειδωλά διατίθενται πλέον).

Οι ιδιοκτήτες συνεργείων αυτοκινήτων αλλάζουν από σήµερα διαλυµένους συµπλέκτες και δισκοπλατό σε Ι.Χ. που αγκοµαχούσαν στον πολύ ανηφορικό δρόµο να βρουν δίοδο, πρόσβαση στο θέατρο και θέση πάρκινγκ ανάµεσα στους δρόµους και τις δασικές εκτάσεις στο Σέιχ Σου.

Το µεγάλο «στοίχηµα» της παραγωγής του ΚΘΒΕ πάντως το κέρδισε – πέραν της ίδιας της κρατικής σκηνής που κατάφερε να βάλει και µερικά «ευρωτάλαντα» στο πάσχον ταµείο της – εκείνος που το ρισκάρισε: Ο Δικαιόπολις – ηθοποιός – Σταµάτης Κραουνάκης.

Ο οποίος παρά τις επιφυλάξεις πολλών, ίσως ακόµα και τις δικές του, κατάφερε και να υποκριθεί έντεχνα, και να αναπνεύσει σωστά, και να µπορέσει να κάνει τον αριστοφανικό - γεωργουσοπουλικό λόγο να ακουστεί σωστά, και να κινηθεί αδιάκοπα και θαυµαστά επί δύο σχεδόν ώρες στη σκηνή, και να ακολουθήσει τις οδηγίες του σκηνοθέτη Σωτήρη Χατζάκη, και ο ίδιος να είναι αριστοφανικός και διονυσιακός µαζί.

Εµπειρος σε ανάλογα τελετουργικά, παγανιστικά εγχειρήµατα ο σκηνοθέτης οδήγησε τον κολονέλο - Λάµαχο του Γρηγόρη Βαλτινού που ήταν αυτοσαρκαστικός και ηττηµένος, τον Αµφίθεο του νεαρού Δηµήτρη Κοντού, τον Μεγαρίτη του Κώστα Βουτσά, που αν και χαµηλόφωνος, ήταν συγκινητικός.

Σηµαντική στιγµή της παράστασης ήταν η παράβαση µε την παραδοχή της ήττας και την επίκληση των ποιητών («Χάσαµε πια αγάπες πατρίδες/ κατάρτια κουπιά/... Μα τι µας νοιάζει πια ποιος νικά... Καβάφης, Σολωµός, Αριστοφάνης, Κάλβος, Σικελιανός, Αναγνωστάκης). Με την ανάρτηση των πλακάτ - φωτογραφιών των Κολοκοτρώνη, Καβάφη, Καραϊσκάκη, Σεφέρη και του κεντρικού πλακάτ µε τον δολοφονηθέντα ειρηνιστή Γρηγόρη Λαµπράκη. «Οι ποιητές/ αυτοί να σχεδιάζουν το πλάνο της ανάπτυξης/ και τις τιµές στη Σοφοκλέους/ να ρυθµίζει η Αντιγόνη του Σοφοκλέους/ Ηρθε η ώρα να τους πούµε κατάµουτρα / Εδώ είναι των ποιητών η χώρα», ερµήνευε ο Χορός. Σε µουσική Κραουνάκη, πάνω σε γνωστούς µουσικούς δρόµους (δυο καρπούζια σε µια µασχάλη δεν χωράνε, λέει ο σοφός λαός).

«Πολύ καλή η προσπάθειά σας, αλλά... δεν ακούγεστε» τόλµησε να φωνάξει εκπροσωπώντας τους καθήµενους στο πάνω τµήµα του πετάλου του θεάτρου ένας από τους θεατές που είχαν αρχίσει άκοµψα να αποχωρούν, αδυνατώντας να ακούσουν τον µονόλογο του Μεγαρίτη - Κώστα Βουτσά (δεν λειτούργησε προς στιγµήν το µικρόφωνό του).

«Επιθεώρηση», «Μέτριο, λαϊκό, µουσικό θέατρο», «Εντυπωσιακός αλλά υπερβολικός ο Ευριπίδης - Μαρινέλλα του Γιάννη Σιαµσιάρη», «Προσπάθησε περισσότερο υποκριτικά ο Κραουνάκης και διεκπεραίωσε µουσικά αφήνοντας αξεπέραστο τον Σαββόπουλο» ήταν µερικά από τα σχόλια που ακούστηκαν κατά τη διάρκεια µετά το εντυπωσιακό τέλος της δίωρης παράστασης.

Η «πονηριά» της Μόνα Λίζα



Εξετάζοντας τη  Μόνα Λίζα µε ει  δικά µηχανήµα  τα, οι ειδικοί του
  Εργαστηρίου στο  Κέντρο Ερευ  νών και Συντή  ρησης των Μου  σείων της 
Γαλ  λίας (LC2RΜF)  δεν αποκάλυψαν  µόνον τον τρόπο  που απάλυνε τις  
αντιθέσεις και  τα περιγράµµατα  στις µορφές του  ο Λεονάρντο Ντα  
Βίντσι – το περί  φηµο σφουµά  το του. Φώτισαν  και τη «συνταγή»  του 
για τις σκιά  σεις: επάλληλες  στρώσεις αραι  ωµένων σε γυα  λιστερό 
βερνίκι  χρωµάτων αλλά  και στρώσεις µε  ψήγµατα πετρω  µάτων µε ανάλο  
γες αποχρώσεις,  π.χ. «ρινίσµατα»  Lapis Lazuli για  µια σκούρα µπλε  
σκιά. Οσο πιο  πολλές οι στρώ  σεις τόσο πιο  «βαθιά» η σκιά
Το αινιγµατικό χαµόγελο της Μόνα Λίζα έκρυβε ένα ακόµη µυστικό, που περίµενε τη σύγχρονη επιστήµη (την εφαρµοσµένη χηµεία, συγκεκριµένα) για να το αποκρυπτογραφήσει.

Νέες εργαστηριακές έρευνες, µε φθορίζουσες ακτίνες Χ (ΧRF), µε τη µέθοδο της φασµατογραφίας αλλά και συγκριτικές µελέτες της τεχνικής του Λεονάρντο Ντα Βίντσι σε εφτά ακόµη έργα του – «Ιωάννης Βαπτιστής», «Ευαγγελισµός», «Βάκχος», «Παναγία των Βράχων», «Αγία Αννα», «Παρθένος µε Βρέφος», «Πορτρέτο γυναίκας» (La belle Ferroniere) – πέραν του διάσηµου πίνακα του Λούβρου, αποκάλυψαν τον τρόπο που ζωγράφιζε ο αναγεννησιακός ζωγράφος καταφέρνοντας να εξαλείφει τα περιγράµµατα και τις έντονες αντιθέσεις πολύ φωτεινών και πολύ σκοτεινών χρωµάτων στους καµβάδες του. Που σηµαίνει πως οι επιστήµονες αποκρυπτογράφησαν το θρυλικό «σφουµάτο» που εισήγαγε στη ζωγραφική της Αναγέννησης ο πολυπράγµων µετρ – και αρχιτέκτονας και εφευρέτης – από το Βίντσι.

Η λέξη σφουµάτο (ανάλογος όρος το κιαροσκούρο, το παιχνίδι σκιάς και φωτός που απογείωσε στα έργα του ο Καραβάτζιο) ετυµολογείται από το ιταλικό ρήµα «fumare» (καπνίζω) και καταδεικνύει την αίσθηση ενός στρώµατος καπνού ή οµίχλης πάνω από τα σχέδια στον καµβά, που απαλύνει τις γραµµές και τις αντιθέσεις.

Ως επικεφαλής της έρευνας των ειδικών πάνω στα έργα του Ντα Βίντσι, ο Φιλίπ Βαλτέρ, διευθυντής του Εργαστηρίου στο Κέντρο Ερευνών και Συντήρησης των Μουσείων της Γαλλίας (LC2RΜF) κατάφερε σε συνεργασία µε το Ειδικό Ευρωπαϊκό Εργαστήριο Ραδιενέργειας (ΕSRF) να «διασχίσει» µε ειδικά µηχανήµατα και ακτίνες τα επάλληλα στρώµατα γυαλιστερού βερνικιού που καλύπτουν το θρυλικό χαµόγελο της Μόνα Λίζα – αλλά και άλλων έργων του φλωρεντινού ζωγράφου – και να αναλύσει το χαρακτηριστικό του σφουµάτο, σύµφωνα µε το επιστηµονικό άρθρο που δηµοσίευσε το χτεσινό τεύχος της διεθνούς έκδοσης της επιθεώρησης «Αngewandte Chemie» (Εφαρµοσµένη Χηµεία).

Οι εξετάσεις απέδειξαν πως πάνω από το χαµόγελο της Μόνα Λίζα ο χαρισµατικός χρωστήρας του µετρ περνούσε επάλληλες στρώσεις πάχους µόλις 0,001 έως 0,002 χιλιοστών από γυαλιστερό βερνίκι και ψήγµατα πετρωµάτων και από άλλα πρόσθετα, τα οποία προσέδιδαν αυτή την αίσθηση οµίχλης και το θόλωµα των περιγραµµάτων και των αντιθέσεων στις µορφές του. Ιδού λοιπόν το µυστικό.

Η μούσα και ο ταύρος



Ηταν η μόνη είδηση που θα μπορούσε να «κλέψει» τους πανηγυρισμούς των Ισπανών για την κατάκτηση του Μουντιάλ. Το χρυσό ζευγάρι της μεγάλης οθόνης, δύο από τους σημαντικότερους πρεσβευτές της χώρας στο εξωτερικό, ο Χαβιέ Μπαρδέμ και η Πενέλοπε Κρουζ παντρεύτηκαν στα κρυφά, επισημοποιώντας έναν δεσμό που κρατούσαν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Από
τα στούντιο μέχρι την κρεβατοκάμαρα, ο Δημήτρης Δανίκας αφηγείται την ιστορία ενός μεγάλου έρωτα
Η σκηνή είναι χαρακτηριστική. Την έπαιξε τέλεια επειδή του ταιριάζει γάντι. Ο μπαγάσας τις θέλει όλες. Και τη Vicky, και την Cristina, και τη Μαρία Ελένα. Στη θέση της δεν θα πίστευα τίποτα απ΄ όσα υπόσχεται, ορκίζεται και λέει. Τώρα, με το στεφάνι και το νυφικό, είναι too late. Τώρα η Πενέλοπε, σαν την Πηνελόπη του Οδυσσέα, τον Χαβιέ θα περιμένει!

Οταν διάβασα πως η Μαντόνα της Μαδρίτης παντρεύτηκε τον Αλ Πατσίνο της ίδιας Μαδρίτηςμια ειδησάρα που έκανε τους Ισπανούς, για δεύτερη φορά μετά το Μουντιάλ, να πανηγυρίζουν στους δρόμους- δύο πράγματα με κτύπησαν κατακούτελα. Το πρώτο, πως είναι δυο πανέμορφα πλάσματα. Στο «είδος» τους μοναδικά. Το δεύτερο, πως τίποτα το κοινό εκτός από υπηκοότητα, τον Πέδρο Αλμοδόβαρ και τον Ινιέστα. Εκείνος στη Γη. Κάπου, σε κάποιο μπαρ. Εκείνη στα σύννεφα, τον πρίγκιπα μια ζωή να περιμένει. Θεέ μου, ο κόσμος αλλάζει αλλά Αρσενικό- και μάλιστα το καυτό και μεσογειακόμε Θηλυκό, δύο κόσμοι εντελώς διαφορετικοί. Το εξηγώ για να μην κατηγορηθώ:

Πριν από δύο μήνες. Σε μια παραθαλάσσια τέντα πολυτελείας των Καννών. Εκείνος μόλις 41. Παίδαρος σωστός. Περίπου σαν Ελληνάρας. Με την καλή έννοια. Αραχτός. Ανοιχτός. Αυθόρμητος. Παρορμητικός. Το μάτι του να παίζει ακόμα και με το υπηρετικό- θηλυκό- προσωπικό. Αυτό που λέμε «μάγκας σωστός». Του λέω λοιπόν: «Η σκηνή στο "Vicky Cristina Βarcelona", που έτσι στην ψύχρα προτείνεις στα δυο κορίτσια, τη Ρεμπέκα Χολ και τη Σκάρλετ Γιόχανσον, να κοιμηθείτε και οι τρεις στο κρεβάτι, είναι από τις πιο απολαυστικές που έχω δει σε ολόκληρη τη ζωή μου». Τι απάντησε; «Κι εγώ το ίδιο... Με αντιπροσωπεύει απόλυτα».

Και την άλλη στιγμή σουλατσάριζε με την Πηνελόπη. Και τη μεθεπόμενη α λα μπρατσέτα την συνόδευε σε φιλανθρωπική δημοπρασία. Και ταυτόχρονα να κυκλοφορούν οι φήμες και να τρελαίνονται από την αμφιβολία οι Κατίνες της κίτρινης δημοσιογραφίας. Είναι ή δεν είναι έγκυο το κορίτσι; Για να καταλάβετε περί τίνος αρσενικού πρόκειται! Ο αθεόφοβος, δεν άφησε ούτε τη δασκάλα των Αγγλικών του. Ετσι, ανοιχτά και άνετα- σαν κλασικός Μεσογειακός- είχε αμολήσει την εξής φράση: «Η δασκάλα μου μαθαίνει Αγγλικά στο κρεβάτι». Ελα!

Δευτέρα

Αδιάβροχα στη σκηνή, life style στην κερκίδα



Ενα κλικ λίγο  πριν την παράσταση στο περίφηµο και για  την 
ακουστική  του αρχαίο θέατρο του Ασκληπιείου, στην Επίδαυρο που είχε  
περίπου 7.000  θεατές την Παρασκευή και κάπου 9.000 το  Σάββατο
Μια «κλασική», όπως αναµενόταν, παράσταση παρουσίασε ο Σπύρος Ευαγγελάτος στο θέατρο του Πολυκλείτου µε το «Αµφι-Θέατρό» του και µε Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και Καρυοφυλλιά Καραµπέτη ενώπιον περίπου 7.000 θεατών στην πρεµιέρα.

Μπορεί ο «Οιδίπους τύραννος» του Γιώργου Κιµούλη - ο προτελευταίος «Οιδίπους» στην Επίδαυρο, το 2005, να είχε Γιώργο Νταλάρα - εντός παραστάσεως και µάλιστα τόσο που να έχει καταλήξει σχεδόν «Νταλάρας τύραννος». Ο «Οιδίπους τύραννος», όµως, του Σπύρου Ευαγγελάτου και του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη είχε στην πρεµιέρα του Sakis! Στο κοίλον έστω.

Ιδού, λοιπόν, που επέστη ο χρόνος να δούµε στην Επίδαυρο και Σάκη Ρουβά - µε Κάτια Ζυγούλη, η οποία, το χειµώνα συµπρωταγωνιστούσε µε τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη στην ταινία «Επικίνδυνες µαγειρικές». Οµολογώ, πάντως, πως η διακριτικότητά τους, το βράδυ της Παρασκευής, µε εξέπληξε. Μπήκαν, αποφεύγοντας κάθε ντόρο µε τους φωτορεπόρτερ, από το διάζωµα, κατέβηκαν χαµηλά από τον εντελώς πλαϊνό διάδροµο και κάθησαν εντελώς στην άκρη τη στιγµή που χαµήλωναν τα φώτα.

Αλλά και το κοινό, γενικά, της πρεµιέρας – πολύς κόσµος, γύρω στα 6.500 µε 7.000 άτοµα – είχε ένα άρωµα life style: κυρίες που και πάλι αψήφησαν την τρύπα του όζοντος – ή αφέθηκαν στην αγκαλιά του solarium – σε χρώµατα «αραπίνες λάγνες, ερωτιάρες», εντυπωσιακά µοντελάκια, έντονα χρώµατα, κινητά που είχαν ανάψει, να φωτογραφίζονται µεταξύ τους λες και δεν είχαν ξανάρθει ή δεν θα ξανάρθουν στην Επίδαυρο – πράγµα που µπορεί πιθανότατα να συνέβαινε… –, πιπίνια του fan club Μαρκουλάκης… Στην ορχήστρα ο σκηνογράφος Γιώργος Πάτσας είχε στήσει ένα ροµβοειδές πατάρι που το απάρτιζαν, όπως αποδείχτηκε, πολλά µικρά πατάρια συνδεµένα µεταξύ τους. Σ’ ένα σηµείο, σε ένα όρυγµα, πλαστικά ανάκατα, σε µια γλυπτική, ας πούµε, σύνθεση που φωτίστηκε εκ των ένδον και επείχε θέση βωµού. Στην άκρη του παταριού υψωµένα δύο ασύµβατα τετράπλευρα επίπεδα που σχηµάτιζαν αφαιρετικά την πύλη του ανακτόρου της Θήβας. Γύρω από το πατάρι στηµένες µεγάλες ξύλινες καρέκλες – όλα στο χρώµα του σπασµένου άσπρου, σχεδόν µπεζ που κυριαρχούσε και στα κοστούµια. Και πίσω, γυµνά τα ερείπια της αρχαίας σκηνής. Βέβαια ο ορίζοντας µε τα µουντά χρώµατα του δειλινού ήταν το πιο επιβλητικό σκηνικό…

Ο Χορός εµφανίστηκε κρατώντας ξερά κλαριά τυλιγµένα µε µαύρα, πένθιµα κρέπια – προσφορές ικεσίας, η Θήβα υποφέρει από λοιµό – ζητώντας, µε επικεφαλής τον Ιερέα (Νικόλας Παπαγιάννης) από τον άρχοντά του – η µετάφραση του Κ. Χ. Μύρη –, τον Οιδίποδα, να γλιτώσει την πόλη από την κατάρα. Αδυνατισµένος, µε µούσι που του προσθέτει ηλικία, µαύρο ρούχο κάτω από ένα διακριτικό χρυσό και ένα διάφανο, πλαστικό, σαν αδιάβροχο, από πάνω, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης - σαραντάρης Οιδίπους θα τους διαβεβαιώσει ότι θα κάνει τα πάντα για να σώσει την Θήβα – πρώτη του κίνηση: έστειλε τον γυναικάδελφό του Κρέοντα (Νίκος Αρβανίτης) στους Δελφούς να φέρει χρησµό. Ολοι – µέλη του Χορού, που στην Πάροδο ανέβασαν τις καρέκλες στο πατάρι, και υποκριτές – φορούν πάνω από τα κοστούµια τους αυτά τα διαφανή «αδιάβροχα» µε τα οποία ενδυµατολόγος και σκηνοθέτης θέλησαν να συµβολίσουν το µίασµα που όλοι φέρουν. Ο Κρέων – κρέπι µαύρο γύρω από το λαιµό – φτάνει µε το χρησµό του Απόλλωνα: πρέπει να αποκαλυφθεί και να εξοριστεί ο φονιάς του Λαΐου που πριν από χρόνια τον σκότωσαν ληστές, όπως πίστευαν. Του βασιλιά της Θήβας, δηλαδή, τον οποίο διαδέχτηκε ο Οιδίπους, όταν έλυσε το αίνιγµα της Σφιγγός που δυνάστευε την πόλη για να παντρευτεί και τη χήρα του Ιοκάστη (Καρυοφυλλιά Καραµπέτη) µε την οποία έχουν αποκτήσει τέσσερα παιδιά.

Ο Οιδίπους που θέλει πεισµατικά να αποκαλύψει την αλήθεια καλεί τον Τειρεσία (Μάνος Βακούσης). Ο τυφλός γέροντας µάντης – γυαλάκια ηλίου, στα µαύρα, και χωρίς λευκό διάφανο «αδιάβροχο» πάνω του αλλά µε ένα µαύρο, οδηγούµενος από µια νεαρή κοκκινοµάλλα – που Ξ έρει, θα προσπαθήσει να αποφύγει τον σκόπελο/ Αλλά ο Οιδίπους θα επιµείνει για την αλήθεια: θα του αποκαλύψει πως ο φονιάς του Λαΐου, χωρίς να το ξέρει, είναι ο ίδιος ο Οιδίπους. Θα συγκρουστούν σκληρά. Ο Οιδίπους τον κατηγορεί για συνωµοσία µε τον Κρέοντα εναντίον του.

Εµφανίζεται η Ιοκάστη. Λυµένα κατάµαυρα µαλλιά, ένα ρούχο βυσσινί µεταξωτό, από πάνω το λευκό «αδιάβροχο», πρόσωπο βαµµένο ελαφρά λευκό, όπως και όλοι – µια φιγούρα σαν από το γιαπωνέζικο θέατρο. Προσπαθώντας να συµφιλιώσει Οιδίποδα και Κρέοντα αναφέρει πως τον Λάιο τον σκότωσαν σ’ ένα τρίστρατο της Φωκίδας. Και αψηφά τους χρησµούς: ο Απόλλων είχε προφητεύσει, όταν έκαναν ένα γιο µε τον Λάιο, πως όταν µεγαλώσει θα σκοτώσει τον πατέρα του. Ο Λάιος παρέδωσε το µωρό σε ένα δούλο που το παράτησε να πεθάνει στον Κιθαιρώνα.

Αρα οι χρησµοί είναι άχρηστοι.

Ο Οιδίπους αναστατώνεται. Σε ένα τρίστρατο της Φωκίδας, σε έναν καβγά, είχε σκοτώσει έναν γέροντα.

Το πράγµα αποκτά σασπένς. Οι σκιές των ηρώων που φωτίζονται από προβολείς τοποθετηµένους στον περίγυρο της ορχήστρας αρχίζουν να διαγράφονται – µε µνήµες εξπρεσιονιστικές – πάνω στα λευκά επίπεδα της «πύλης» ενώ οι χορταστικές «κινηµατογραφικές» µουσικές του Γιάννη Αναστασόπουλου γίνονται απειλητικές. Τα µέλη του Χορού αρχίζουν να «διαλύουν» το πατάρι – το έδαφος σκίζεται κάτω από τα πόδια των ηρώων. Ο Οιδίπους αποκαλύπτει στην Ιοκάστη πως έφυγε από την Κόρινθο όπου ζούσε, γιος του βασιλιά Πόλυβου και της Μερόπης, όταν χρησµός του Απόλλωνα προφήτευσε πως θα σκοτώσει τον πατέρα του και θα παντρευτεί τη µάνα του.

Και πως στο δρόµο του σκότωσε ένα γέροντα.

Κορίνθιος βοσκός θα φέρει την είδηση πως ο Πόλυβος πέθανε. Η Ιοκάστη πανηγυρίζει: άλλη µια φορά οι χρησµοί διαψεύδονται. Ο πατέρας του Οιδίποδα πέθανε χωρίς να τον σκοτώσει ο γιος του. Οµως ο βοσκός αποκαλύπτει πως ο Οιδίπους ήταν θετός γιος του Πόλυβου (σούσουρο στο κοινό από την αποκάλυψη…). Ηταν ένα µωρό που το είχαν παρατήσει στον Κιθαιρώνα και ο ίδιος το πήγε στον άτεκνο Πόλυβο, τον αφέντη του που το υιοθέτησε.

Η Ιοκάστη καταλαβαίνει. Προσπαθεί να αποµακρυνθεί παραπατώντας, αφήνοντας το «αδιάβροχο» να κυλήσει από πάνω της, πέφτοντας στα ορύγµατα. Ο Οιδίπους ορµάει πάνω της, τη ρίχνει κάτω, της ανοίγει τα πόδια σαν να χώνεται µέσα της: «Ας εκραγεί το σύµπαν!». Θέλει να µάθει όλη την αλήθεια.

Ο Θεράπων του Λαΐου (Σωτήρης Τσακοµίδης), εκείνος στον οποίο παρέδωσαν το µωρό να το παρατήσει στο βουνό, οµολογεί, καθώς ο Οιδίπους ασκεί πάνω του βία, πως το λυπήθηκε και εκείνος ήταν που το παρέδωσε στον Κορίνθιο.

Η τελευταία ψηφίδα µπήκε στο παζλ: ο Οιδίπους Εµαθε. Μπαίνει στο παλάτι.

Ο Εξάγγελος (Θανάσης Κουρλαµπάς) φέρνει την σκληρή είδηση: Η Ιοκάστη κρεµάστηκε. Και ο Οιδίπους τύφλωσε τον εαυτό του. Ο Χορός έχει διαλύσει εντελώς το πατάρι. Σε λίγο ο βασιλιάς προβάλλει. Σερνάµενος στα τέσσερα, πληµµυρισµένος αίµατα. Και ζητά από τον Κρέοντα, που του φέρεται τρυφερά, να τον εξορίσει. Μια γυναίκα φέρνει τα δυο κοριτσάκια του που κλαίνε και τρέχουν στην αγκαλιά του. Σιγά σιγά όλοι αποσύρονται και µένει µόνος και έρηµος, να σέρνει το ασταθές βήµα του προς το πουθενά.

Το χειροκρότηµα ήταν ιδιαίτερα θερµό, µε «µπράβο» για τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και την Καρυοφυλλιά Καραµπέτη, και ενώ έσβησε ο επί σκηνής σκηνοθέτης το αναθέρµανε φέρνοντας και πάλι τους ηθοποιούς να υποκλιθούν.

Στον all time classic «Λεωνίδα» του Λυγουριού – θεσµός εξίσου παλαιός και σταθερός µε το Φεστιβάλ Επιδαύρου – βρέθηκαν, µετά τα συγχαρητήρια, οι συντελεστές της παράστασης, ο Σάκης Ρουβάς µε την Κάτια Ζυγούλη, πάντα διακριτικοί, και όσοι από τους θεατές πρόλαβαν και… είδαν τον Κύριο, ήτοι κατάφεραν να κλείσουν τραπέζι – ο «Λεωνίδας» γίνεται sold out πριν από τις παραστάσεις του Φεστιβάλ… Για να κουτσοµπολέψουν και να δοκιµάσουν τις νοστιµιές της κουζίνας – γεύσεις καθαρές και κλασικές, σαν την παράσταση του Σπύρου Ευαγγελάτου. Για την οποία οι γνώµες κυµαίνονταν από αρνητικές έως το «χωρίς τίποτα το καινούργιο», µε το «καλή» να κυριαρχεί.

«Αίσχος» και «µπράβο» για τον Προµηθέα

ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΣΙΝΑ

«Αίσχος» και «µπράβο» για τον Προµηθέα


Χίλιες δύο πέτρες έδεσε και κρέµασε από τα ερείπια του παλαιού 
ελαιουργείου της Ελευσίνας ο διεθνούς φήµης εικαστικός Γιάννης Κουνέλλης
 για το σκηνικό του ελληνοτουρκογερµανικού «Προµηθέα δεσµώτη» κατά 
Θεόδωρο Τερζόπουλο
Είχε και τα απρόβλεπτά της η παράσταση του Θεόδωρου Τερζόπουλου στο παλαιό ελαιουργείο, µε αποδοκιµασίες πέρα από τα χειροκροτήµατα στη δεύτερη µέρα της
Ενα στεντόρειο «αίσχος!» – διά γυναικείου στόµατος – γέµισε το σκοτάδι του φινάλε, στη δεύτερη παράσταση του ελληνοτουρκογερµανικού «Προµηθέα δεσµώτη» που παρουσίασε ο Θεόδωρος Τερζόπουλος µε το θέατρό του «Αττις» στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Ηταν που δεν άρεσε η παράσταση; Ηταν που η έντονη τουρκική παρουσία ταρακούνησε τα εθνικοπατριωτικά αισθήµατα κάποιων θεατών; Ηταν εκείνη η... υποτακτική «υπέγραψε!» που επαναλήφθηκε ουκ ολίγες φορές διά χειλέων Σοφίας Μιχοπούλου στην ένθετη στο κείµενο µαρτυρία – από τον Εµφύλιο µάλλον; Ή µήπως ήταν που η παράσταση αναγγελλόταν από το Ελληνικό Φεστιβάλ «στα ελληνικά, τουρκικά και γερµανικά µε ελληνικούς υπέρτιτλους» αλλά οι θεατές υπέρτιτλους δεν είδαν, παραµένοντας στο σκότος της τουρκικής και της γερµανικής γλώσσας που υπερτερούσαν στην παράσταση και που η πλειονότητα τις αγνοούσε; Κανείς δεν θα το µάθει...

Βέβαια το «αίσχος» της άγνωστης κυρίας σκεπάστηκε από δυνατό χειροκρότηµα, από πολλά «µπράβο», από ένα «σας ευχαριστούµε» που φώναζε άλλη κυρία µε διάπλατα ανοιγµένα χέρια αλλά πρέπει να οµολογήσω πως συνοδεύτηκε και από άλλα «αίσχος». Που δεν εµπόδισαν, όµως, τον σκηνοθέτη να χαιρετήσει χαµογελαστός µαζί µε τους τούρκους, γερµανούς και έλληνες ηθοποιούς της παράστασης. Ενώ στο τέλος ο τούρκος Προµηθέας Γιετκίν Ντικινσιλέρ ζήτησε από το κοινό σιωπή και µε νόηµα το ρώτησε επαναλαµβάνοντας µια ατάκα - λάιτ µοτίφ της παράστασης: «Θα ‘ρθει µια µέρα;». «Θα ‘ρθει» απάντησαν αρκετοί θεατές.

Παρασκηνιακά έγινε γνωστό πως οι υπέρτιτλοι της µετάφρασης της Ελένης Βαροπούλου εξαφανίστηκαν κατ’ απαίτηση του εικαστικού Γιάννη Κουνέλλη που υπέγραφε το «έργο στη σκηνή».

Ητοι, για να το κάνω πιο λιανά, την, οµολογουµένως συναρπαστική διαµόρφωση του χώρου του παλαιού ελαιουργείου της Ελευσίνας όπου δόθηκαν οι δύο παραστάσεις του «Προµηθέα» _ πυκνά κρεµασµένα στους τοίχους του λιθόκτιστου κτιρίου χοντρά σκοινιά µε δεµένες πάνω τους χοντρές πέτρες. Ο κ. Κουνέλλης θεώρησε, λέει, αλλοίωση του έργου του τις οθόνες που θα στήνονταν για την προβολή των υπέρτιτλων. Αυτό όµως θα έπρεπε να αναγγελθεί έγκαιρα από τους οργανωτές στο κοινό πριν µέρος του εξαγριωθεί.

Διαρροές από το µέσον

Ηδη από το µέσον της παράστασης υπήρξαν διαρροές. Οπου και πάλι φάνηκαν αδυναµίες της διοργάνωσης: οι θεατές που ήθελαν να φύγουν δεν µπορούσαν γιατί δεν υπήρχε ανοιχτός διάδροµος... Το θέατρο πάντως ήταν κατάµεστο.

Γύρω στους 2.000 παρακολούθησαν µία παράσταση στο γνώριµο στυλ του Θεόδωρου Τερζόπουλου, µε τους ηθοποιούς σε µια ορχήστρα σκεπασµένη µε κόκκινο χώµα, ακίνητους, µε σώµατα που σπαρταρούν, µε έντονες, ρυθµικές εκπνοές, µε εντάσεις σωµατικές και ειδικό χειρονοµιακό λεξιλόγιο να συσπειρώνονται γύρω από τα θραύσµατα του κειµένου του Αισχύλου υπό τους απόλυτα επιβλητικούς ήχους της µουσικής του Τάκη Βελλιανίτη.
Η παράσταση θα δινόταν «στα ελληνικά, τουρκικά και γερµανικά µε ελληνικούς υπέρτιτλους», όπως αναγγελλόταν από το Ελληνικό Φεστιβάλ, αλλά οι θεατές υπέρτιτλους δεν είδαν

Παρασκευή

"Ένα λεωφορείο" στο Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου

Το λεωφορείο-θρύλος κάνει στάση στο Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου για να κατέβει η Μπλανς Ντυμπουά. Έργο που καθιέρωσε τον Ουίλλιαμς (Νέα Υόρκη, 1947), στοιχειώθηκε από μυθικές θεατρικές και κινηματογραφικές ερμηνείες.

Ο Κριστόφ Βαρλικόφσκι αναδεικνύει παράλληλα με τη δράση το εσωτερικό σύμπαν της ηρωίδας, που καταρρέει από τη σύγκρουση με τον άντρα της αδερφής της: ρηξικέλευθος και ποιητής, ο Πολωνός σκηνοθέτης συλλαμβάνει σε βίντεο το πρόσωπο και τις ρωγμές του, προσθέτει μνήμες από τα αναγνώσματά της. Στο ρόλο της Μπλανς η μεγάλη Ιζαμπέλ Υππέρ.
Σκηνοθεσία Krzysztof Warlikowski
Γαλλικό κείμενο Wajdi Mouawad
Προσαρμογή Krzysztof Warlikowski, Piotr Gruszczyński & Wajdi Mouawad
Δραματουργία Piotr Gruszczyński
Σκηνικά - Κοστούμια Małgorzata Szcześniak
Φωτισμοί Felice Ross
Μουσική Paweł Mykietyn
Περούκες - Μακιγιάζ Luc Verschueren
Βίντεο Denis Guéguin
Ήχος Jean-Louis Imbert
Ερμηνεύουν Isabelle Huppert, Andrzej Chyra, Yann Collette, Florence Thomassin, Renate Jett, Cristian Soto
Τραγούδι Renate Jet
Πληροφορίες
*Εισιτήρια για τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ μπορείτε να αγοράσετε με τρεις τρόπους: Online, από το διαδίκτυο, με χρέωση της πιστωτικής σας κάρτας * Τηλεφωνικά, με χρέωση της πιστωτικής σας κάρτας Τηλεφωνικό Κέντρο: 210 32 72 000.
Καθημερινά 9:00-21:00 * Μέσω της Αυτόματης Φωνητικής Πύλης (IVR):
Η προπώληση των εισιτηρίων μέσω IVR ολοκληρώνεται μία μέρα πριν την παράσταση. Τηλεφωνικό Κέντρο: 210 3272000. * Από τα Εκδοτήρια του Φεστιβάλ Διευθύνσεις και ώρες λειτουργίας: Κεντρικά Πανεπιστημίου 39 (εντός στοάς Πεσμαζόγλου) Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα - Παρασκευή: 8:30-16:00, Σάββατο: 9:00-14:30, Ωδείο Ηρώδου Αττικού Πεζόδρομος Διονυσίου Αρεοπαγίτου Μακρυγιάννη Ώρες λειτουργίας: Καθημερινά: 9:00-14:00 και 18:00-21:00 Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου Νομός Αργολίδας Ώρες λειτουργίας (από 28/6/10): Δευτέρα - Πέμπτη: 9:00-14:00 και 17:00-20:00, Παρασκευή- Σάββατο: 9:30-21:30 Λοιποί χώροι Εκδοτήρια εισιτηρίων λειτουργούν σε όλους τους χώρους των εκδηλώσεων και ανοίγουν δύο ώρες πριν την ώρα έναρξης των παραστάσεων. Επίσης εισιτήρια πωλούνται από την αλυσίδα βιβλιοπωλείων Ελευθερουδάκης και τα Newsstand Ελευθερουδάκης.

ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΟΥ ΑΠΟΔΙΔΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΒΕΛΑΣΚΕΘ ΣΤΑ ΥΠΟΓΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΓΕΪΛ «Αποκάλυψη σοκ»

«Η εκπαίδευση  της Παρθένου»,  πίνακας που είχε  µείνει ξεχασµένος
 στα υπόγεια  του Πανεπιστηµίου του Γέιλ, δεν  αποκλείεται να είναι 
πρώιµο έργο  του Ντιέγκο Βελάσκεθ, του ισπανού δηµιουργού των διάσηµων 
«Λας Μενίνιας». Αριστερά, η  ακτινογραφία του  έργου
Ηταν «θαµµένος» σχεδόν επί έναν αιώνα στα υπόγεια του Πανεπιστηµίου του Γέιλ. Νέα έρευνα υποστηρίζει πως ο βαριά πληγωµένος από τον χρόνο πίνακας, «Η εκπαίδευση της Παρθένου», είναι αυθεντικό έργο του Ντιέγκο Βελάσκεθ.

Αν κάτι τέτοιο ισχύει, το σοκ για τους φιλότεχνους θα είναι µεγάλο. Οχι µόνο επειδή µέσα σε δέκα µήνες αποκαλύπτεται ακόµη ένα άγνωστο αυθεντικό έργο του «πατέρα» της ισπανικής σχολής και από τους σηµαντικότερους ζωγράφους του µπαρόκ _ το προηγούµενο, το «Πορτρέτο άνδρα», είχε εντοπιστεί στη διάρκεια συντήρησης, τον Σεπτέµβριο, στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης _ αλλά και επειδή ο συγκεκριµένος πίνακας θα δώσει πληροφορίες για την πρώιµη φάση του Βελάσκεθ, καθώς χρονολογείται γύρω στο 1617. «Κλειδί» για την απόδοση του έργου στον Βελάσκεθ είναι η σύγκρισή του µε άλλα έργα του όπως «Η προσκύνηση των Μάγων» και το «Δείπνο στους Εµµαούς», όπου διακρίνονται οµοιότητες τόσο ως προς τη σύνθεση όσο και ως προς την απόδοση των ρούχων και των αντικειµένων αλλά και το παιχνίδι φωτός και σκιάς, ενώ καθοριστική υπήρξε η αντιπαραβολή του µε το «Γεύµα», που βρίσκεται στο Ερµιτάζ της Αγίας Πετρούπολης.

«Μια βαθύτερη εξέταση του στυλ, της τεχνικής και των ζωγραφικών ιδεών δείχνει µία και µοναδική προέλευση: τον Ντιέγκο Βελάσκεθ» λέει στην ισπανική εικαστική επιθεώρηση «Αrs Μagazine» ο άνθρωπος που υποστηρίζει τη νέα ταυτότητα του πίνακα, ο επιµελητής του Μουσείου του Σαν Ντιέγκο, Τζον Μαρκιάρι.

Ο πίνακας που απεικονίζει µια σκηνή που δεν είναι γνωστή από τη Βίβλο _ την Παρθένο ανάµεσα στους αγίους Ιωακείµ και Αννα ενώ στο βάθος διακρίνεται ένας άγγελος _έχει υποστεί φθορές, ενώ 25 εκατοστά από το άνω µέρος του έχουν καταστραφεί και προβλήµατα υπάρχουν και στις πλευρές.

Οι εργασίες συντήρησης δεν µπορούν να αρχίσουν ώσπου ο ταλαιπωρηµένος καµβάς να «µιλήσει» για το παρελθόν του έργου.


Από τη Μεσόγειο στην Αµερική


Πώς βρέθηκε το έργο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού; Ο Τζον Μαρκιάρι πιστεύει πως έφθασε στην Αµερική το 1925 µε τα πλοία της εταιρείας του Τάουνσεντ, που δραστηριοποιούνταν εµπορικά στη Μεσόγειο. Στα αρχεία του Γέιλ καταγράφεται πως οι Χένρι και Ρέιναµ Τάουνσεντ δώρισαν στο Πανεπιστήµιο του Γέιλ «δύο ελαιογραφίες σε καµβά µε κορνίζα, ισπανικές, στο στυλ του Μουρίγιο, µε θρησκευτικό θέµα» και δεν αποκλείεται το ένα από αυτά το επίµαχο. Για πρώτη φορά δε, ο πίνακας φωτογραφήθηκε το 1946. Η συζήτηση για την αυθεντικότητά του εκτιµάται πως θα διαρκέσει επί µακρόν, ενώ µε ενδιαφέρον αναµένεται η θέση που θα πάρει το (µουσείο) Πράδο.