Η γυναίκα φορούσε στο κεφάλι µια αρχαϊκή µάσκα. Το ιδιαίτερο ήταν πως το αριστερό κοµµάτι του προσώπου ήταν φαγωµένο σαν το κεφάλι του αγάλµατος µιας θεάς που ένα κοµµάτι του συντρίφτηκε από το µίσος κάποιου «χριστιανού» της εποχής.
Η γυναίκα ήρθε στο προσκήνιο. Και πήρε το µικρόφωνο που περνούσε από χέρι σε χέρι των εκατό συµπολιτών µας οι οποίοι σήκωσαν στους ώµους τους τον «Προµηθέα στην Αθήνα» των Rimini Ρrotokoll στο Ηρώδειο. Η φωνή ακούστηκε ηχογραφηµένη, µέσα από το λαχάνιασµα και το σφύριγµα της τραχειοστοµίας: «Είµαι η Κωνσταντίνα Κούνεβα». Σοκ. Παγώσαµε. Μετά ξέσπασε ένα δυνατό χειροκρότηµα από τους περίπου 3.000 θεατές. Χειροκρότηµα από τα σπλάχνα βγαλµένο. Από κάποιους µας ξέσπασε και ένα κλάµα. Κλάµα οργής. Ενάντια στα «άγνωστα» καθάρµατα που µισέρεψαν αυτό το πρόσωπο.
Κι αυτή τη φωνή. Γιατί θέλησε να πει την αλήθεια. Φωνή που ράγισε αλλά δεν σώπασε. Την αλήθεια συνεχίζει να λέει. Αποφασιστικά. Ανευ φόβου και πάθους. Και χωρίς δάκρυα εκείνη.
Η ηχογράφηση είχε γίνει εκ των προτέρων, την Κωνσταντίνα Κούνεβα «υποδυόταν» µία φίλη της η οποία ήταν σε συνεχή τηλεφωνική σύνδεση µαζί της ώστε η 47χρονη γυναίκα η µάνα, που σπούδασε στην πατρίδα της τη Βουλγαρία αλλά αναγκάστηκε να έρθει στην Ελλάδα και να δουλεύει καθαρίστρια να µπορεί να «απαντάει» στα ερωτήµατα στα οποία απαντούσαν στη συνέχεια διά της µετακίνησής τους κάτω από τα δύο επί σκηνής χειρόγραφα πλακάτ «Εγώ» και «Εγώ όχι» οι «ηθοποιοί» αυτού του θεατρικού «ντοκιµαντέρ». Που σκηνοθέτησαν η Χέλγκαρντ Χάουγκ και ο Ντάνιελ Βέτσελ µε την αποφασιστική βοήθεια των ελλήνων συνεργατών τους συνδέοντας την τραγωδία του Αισχύλου και τους ήρωές της µε τη σηµερινή πραγµατικότητα της Αθήνας.
Βέβαια τα δάκρυα είχαν αρχίσει να τρέχουν νωρίτερα καθόλου µελό τα εναύσµατα... , πριν από την «εµφάνιση» της Κούνεβα. Η αυτοπαρουσίαση αυτού του αντιπροσωπευτικού δείγµατος του αθηναϊκού πληθυσµού ένας ένας να παίρνει το µικρόφωνο είχε πολλές εκπλήξεις και πολλές συγκινήσεις. Που πήγαζαν από ανθρώπους «σαν εµάς» «είµαστε η Αθήνα». Από τον αντιρρησία συνείδησης Λάζαρο Πετροµελίδη ο οποίος για χρόνια σύρθηκε σε δίκες και φυλακές για την ιδεολογία του που δεν κατάφεραν να του τη συντρίψουνε έως τον αρχιτέκτονα ο οποίος υπερασπίστηκε το οικόπεδο της Χαριλάου Τρικούπη που κάτοικοι των Εξαρχείων το κάνανε παρκάκι. Από αστροφυσικό έως ταξιτζή. Από γιατρό νεφρολόγο έως ανθρώπους ταγµένους στον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώµατα. Από µετανάστες «νόµιµους» και «παράνοµους» έως έναν σωφρονιστικό υπάλληλο και έναν ηθοποιό του «Θεάτρου Κωφών» παρούσα επί σκηνής σε όλη την παράσταση µία µεταφράστρια στη νοηµατική. Από υπέροχα µωρά παιδάκια που ρωτούσανε από την αγκαλίτσα του µπαµπά «ποιος αγαπάει τη µαµά του;» έως τη γλυκύτατη κυρία Στέλλα Μαυρογιάννη, ετών 92, µε παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα, που έβαλε τα καλά της και ήρθε στο Ηρώδειο και στο τέλος πέταξε το µπαστούνι και χόρευε µαζί µε τους άλλους τους κύκλιους χορούς. Οι οποίοι κατέληξαν µε τους εκατό, πάνω στα σκαλιά του σκηνικού του Γκάυ Στεφάνου, να σχηµατίζουν τον βράχο του «Προµηθέα δεσµώτη».
Αλλά η κορυφαία στιγµή της βραδιάς ήρθε µετά την παράσταση, αφού είχαµε φύγει: όταν η Κωνσταντίνα Κούνεβα ήρθε στο Ηρώδειο µε «το κόσµηµα στον λαιµό», όπως η ίδια χαρακτήρισε τον µηχανισµό της τραχειοστοµίας, και µε δυο γλαστράκια στα χέρια για τους δυο δηµιουργούς της παράστασης. Τα άλλα είναι σιωπή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου