Από την άλλη έλεγε απλώς «all you need is love» (ό,τι χρειάζεσαι είναι αγάπη), κάτι που φρέναρε κάθε κριτική. Και συνεχίζουν να ρωτούν. Για τη δυναμική της σχέσης με τον ΜακΚάρτνεϊ. Για το
δημιουργικό ύφος του ενός και του άλλου. Για το αν ο Πολ ήταν αυτός που βρισκόταν πίσω από τα πιο σύνθετα μουσικά κομμάτια και ο Τζον πίσω από τις παρορμητικές μελωδίες και τα πιο ροκ τραγούδια τους. Για τον καθένα, τελικά, ο Λένον μπορεί και να ήταν κάτι διαφορετικό. Για τον Μαρκ Τσάπμαν, ο Λένον ήταν η απόλυτη διασημότητα και εκείνος το απόλυτο τίποτε που όμως είχε τη δύναμη να εξαφανίσει το μεγάλο είδωλο. Γι΄ αυτόν ο Λένον ήταν ένας ψεύτης και ένας σατανάς και εκείνο το βράδυ, στις 8 Δεκεμβρίου του 1980, ο Τσάπμαν είχε αποφασίσει να κάνει πράξη την παράνοιά του. Σχεδιάζει να περιμένει έξω από το κτίριο Ντακότα και να τον συναντήσει. Κρατάει στα χέρια του τον δίσκο «Double fantasy». Ο Τζον στο πρόσωπό του βλέπει έναν φαν, παίρνει τον δίσκο από τα χέρια του 25χρονου και τον υπογράφει. Ο Τσάπμαν κοντοστέκεται. Παίρνει λίγο θάρρος και ρωτάει μήπως υπάρχει καμιά θέση για να δουλέψει στο γραφείο και ο Τζον του λέει να στείλει ένα βιογραφικό και φεύγει για το στούντιο. Ο Τσάπμαν όμως δεν φεύγει, περιμένει.
Εχει πάει αργά, αλλά δεν φεύγει. Κατά τις 11 βλέπει μια λιμουζίνα να πλησιάζει.
Ξέρει ποιος είναι μέσα. «Κύριε Λένον», φωνάζει. Μετά ρίχνει πέντε φορές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου