Χωρίς προκαταλήψεις και στερεότυπα

Οικονοµία, µετανάστευση, οικολογία, αντίδραση και ανατροπή εκφράζονται όχι µε την ξύλινη γλώσσα της πολιτικής, αλλά µε εκείνη της τέχνης, στην έκθεση του ΕΜΣΤ.

Μαξιλάρια λευκά, µαλακά που δεν φιλοξενούν πάνω τους όνειρα. Ασφυκτιούν, υποφέρουν και πιέζονται αφόρητα βιδωµένα στον τοίχο µε ντέξιον. Δίπλα τους ένας κόσµος φτιαγµένος από συρµατόπλεγµα. Οχι από εκείνο που περιφράσσονται τα χωράφια, αλλά το αιχµηρό των φυλακών και των συνόρων. Ενας χώρος υποβλητικός, επιθετικός, ψυχρός σαν το ατσάλι, που σε κάνει να νιώθεις τον πόνο. Και απέναντι σχέδια γραµµικά, χωρίς χρώµα, µε κάρβουνο. Εικόνες που πνίγουν όπως το αστικό περιβάλλον µάς πνίγει στην καθηµερινότητά µας.

Είναι τα έργα του Γιώργου Χαρβαλιά, του Κέντελ Γκιρς και του Ντίκου Βυζάντιου. Δηµιουργοί από διαφορετικές γενιές, δύο Ελληνες και ένας Νοτιοαφρικανός, που συνυπάρχουν στην έκθεση «Τέχνης πολιτική», του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. «Μια έκθεση που δεν ανακατεύει απλώς την τράπουλα, αλλά παρουσιάζει τα έργα χωρίς προκαταλήψεις και στερεότυπα και προτείνει έναν νέο τρόπο να διαβάσουµε τα πράγµατα», δίνει το στίγµα της έκθεσης η διευθύντρια του ΕΜΣΤ και επιµελήτρια της έκθεσης, Αννα Καφέτση.

«Βush Satan», «Νever Αgain», «Ηungry» είναι µερικά από τα συνθήµατα που ο Κολοµβιανός Κάρλο Μότα συγκέντρωσε από τους δρόµους της Μπογκοτά και τα µετάφερε στην εγκατάστασή του υπό τον τίτλο «Σε ποιον ανήκει ο δρόµος;», ενώ ατελείωτες λίστες ανθρώπων που χάθηκαν στα σύνορα Ηνωµένων Πολιτειών - Μεξικού συνθέτουν τα τεράστια γκραφίτι της Αµερικανίδας Αντρέα Μπάουερς. Ενα αποστειρωµένα τακτοποιηµένο αρχείο Μικρασιατών µε φωτογραφίες και σφραγίδες συνθέτουν την εγκατάσταση του Γιώργου Χατζηµιχάλη, ενώ η Λιβανέζα Μόνα Χατούµ διαβάζοντας φωναχτά αποσπάσµατα από γράµµατα που της έστειλε η µητέρα της από τη Βηρυτό δηµιουργεί ένα οπτικό µοντάζ που αντανακλά τα συναισθήµατα αποχωρισµού και αποµόνωσης από την παλαιστινιακή οικογένειά της.

«Τι είναι δηµοκρατία;» είναι το ερώτηµα που θέτει ο Αυστριακός Ολιβερ Ρέσλερ σε ακτιβιστές και πολιτικούς αναλυτές από 18 πόλεις του κόσµου ανάµεσά τους: το Αµστερνταµ, τη Βαρσοβία, το Βερολίνο, τη Βέρνη, τη Βουδαπέστη, τη Θεσσαλονίκη, την Κοπεγχάγη, το Λονδίνο, τη Μελβούρνη. Οι απαντήσεις αποκαλύπτονται στην οκτακάναλη βιντεοεγκατάστασή του.

Πάνω από 4.000 φωτογραφίες (που απεικονίζουν από παπούτσια και τον ουρανό έως βότσαλα και ψάρια) και προβολές οι τέσσερις τούρκοι καλλιτέχνες της οµάδας «xurban_collective» παρουσιάζουν τη θάλασσα ως τόπο της παγκόσµιας αγοράς έπειτα από έρευνα που έκαναν στα λιµάνια του Πειραιά, της Μασσαλίας, της Νίκαιας, της Νέας Υόρκης και της Κωνσταντινούπολης. Πολλοί από τους καλλιτέχνες θα έρθουν στην Αθήνα για οµιλίες, ενώ παράλληλα πραγµατοποιείται στον ίδιο χώρο έκθεση της Ειρήνης Ευσταθίου µε ξυλογραφίες, λιθογραφίες, σχέδια και ζωγραφική µε θέµα ανάµεσα σε άλλα τα επεισόδια του Δεκεµβρίου του 2008.


Παραµένει νοµάδας

Πολιτική πράξη είναι και η απόκτηση µόνιµης στέγης του µουσείου, το οποίο, αν και σήµερα γιορτάζει τα δέκα του χρόνια, εξακολουθεί να ζει ως νοµάδας, καθώς απέβη άκαρπη η προσπάθεια να µετατραπεί το παλιό εργοστάσιο Φιξ της Λεωφόρου Συγγρού σε µόνιµη στέγη του ΕΜΣΤ.
Μέσα στον Οκτώβριο ωστόσο αναµένεται να προκηρυχθεί νέος διεθνής διαγωνισµός, ενώ λόγω γενεθλίων µια «µαγική» τράπεζα θα αποκαλύπτει µε ένα άγγιγµα στιγµές από τα 10χρονα του µουσείου.