Θεώνη Βαχλιώτη-Ολντριτζ

Τα κοστούμια πέντε μόνο ελληνικών παραστάσεων είχε υπογράψει η βραβευμένη με Οσκαρ και Τόνι ενδυματολόγος Θεώνη Βαχλιώτη- Ολντριτζ, η οποία έφυγε από τη ζωή στις 21 Ιανουαρίου. Αλλά παρέμεινε ώς το τέλος Ελληνίδα μέχρι το κόκαλο
«Γλυκιά γυναίκα». «Υπέροχος άνθρωπος». «Προσωπικότητα». «Καλλιεργημένη». «Συνεργάσιμη». «Χαμηλού προφίλ».

Οσοι μου μίλησαν για τη Θεώνη Βαχλιώτη- Ολντριτζ συμφωνούν μεταξύ τους. Και με τη γνώμη που είχα σχηματίσει. Υστερα από μια συνέντευξη που είχαμε κάνει: μια Κυρία που δεν την είχε καταπιεί το Χόλιγουντ και το Μπρόντγουεϊ όπου διέπρεψε ως ενδυματολόγος, προσγειωμένη, ανθρώπινη, με χιούμορ αλλά και με γνώση. Οταν, μάλιστα, μετά τη δημοσίευση της συνέντευξης εκείνης, μου τηλεφώνησε για να με ευχαριστήσει, πράγμα μάλλον ασύνηθες για τα ελληνικά δεδομένα- δημοσιογράφο λίγων χρόνων, αυτή, μία Οscar και Tony winner- έμεινα έκπληκτος. Και ακόμα το θυμάμαι.

Τώρα που η Τheoni V. Αldridge, όπως υπέγραφε στις ΗΠΑ, έφυγε από τη ζωή- στις 21 Ιανουαρίου- έχω να θυμηθώ και την αγάπη της για την Ελλάδα. Εικόνα που μου ενίσχυσε η επιθυμία της να φέρουν την τέφρα της στον τόπο της και να την τοποθετήσουν στον οικογενειακό τάφο των Βαχλιώτηδων, στο Πρώτο Κοιμητήριο. Επιθυμία που θα πραγματοποιήσουν ο αγαπημένος της σύζυγος- από το 1953, γνωρίστηκαν στη σχο λή που σπούδαζαν, πενήντα οκτώ ολόκληρα χρόνια δεμένη μαζί του- ηθοποιός Τομ Ολντριτζ που βρίσκεται πια σε αναπηρικό καροτσάκι και η ανιψιά της, κόρη ενός από τους τρεις αδελφούς της, Μερόπη Βαχλιώτη η οποία επίσης σπούδασε και ασχολήθηκε με την ενδυματολογία. Εικόνα που μου ενίσχυσαν επίσης οι πληροφορίες που μου έδωσε μια άλλη ευγενική κυρία, η νύφη της, χήρα του αδελφού της Βασίλη, Αλίκη Βαχλιώτη: η Τheoni V. Αldridge της αστραφτερής καριέρας, η βραβευμένη με Οσκαρ και τρεις φορές με Τόνι- υπήρξε δεκαπέντε συνολικά φορές υποψήφια!και τιμημένη με πλήθος άλλων βραβείων, η ενδυματολόγος στη μνήμη της οποίας έσβησαν τις μαρκίζες τους τα θέατρα του Μπρόντγουεϊ, δεν είχε πάρει ποτέ την αμερικανική υπηκοότητα. Διατήρησε στα πάνω από εξήντα χρόνια που ήταν εγκατεστημένη στις ΗΠΑ την ελληνική και με ελληνικό προξενικό διαβατήριο ταξίδευε. Και όλη αυτήν την τεράστια καριέρα με πράσινη κάρτα την έκανε.

«Οταν έφυγε για να σπουδάσει στην Αμερική», λέει η κ. Αλίκη Βαχλιώτη, «ο πατέρας της τής είπε: “Μην ξεχάσεις ποτέ την πατρίδα”. Και της έκανε δώρο μια καρφίτσα- τσαρουχάκι με μπριγιάν και διαμαντάκια. Αυτήν την καρφίτσα τη φορούσε πάντα όταν ταξίδευε. Η καρδιά της στην Ελλάδα ήταν». Η καρφίτσα

Ηταν στο θέατρο από το πρωί και ζωγράφιζε με το χέρι τα υφάσματα γιατί ήθελε να είναι μοναδικά

- τσαρουχάκι θα συνοδεύει και την τέφρα της.

Σούσα ήταν το χαϊδευτικό της. Από το γερμανικό s ss- γλυκιά και τη γερμανίδα γκουβερνάντα που είχαν σπίτι. Ετσι ακόμα τη φωνάζει η νύφη της- «χάσαμε την αγαπημένη μας Σούσα». Στη Θεσσαλονίκη είχε γεννηθεί. Το 1932; Το 1928; Το 1922- και το πιθανότερο; Νωρίτερα; Αγνωστο - τρεις διαφορετικές ημερομηνίες γέννησής της κυκλοφορούν. Τι σημασία, όμως, έχει;

Τα τέσσερα αδέρφια έχασαν μικρά τη μητέρα τους και ο πατέρας αφοσιώθηκε στην ανατροφή τους. Τα αγγλικά, βασικό εφόδιο. Και ποιος ήταν ο καθηγητής τους των αγγλικών; Ο Κάρολος Κουν! Ο σκηνοθέτης και δάσκαλος Χρήστος Βαχλιώτης και η αδελφή του, επίσης ενδυματολόγος Ντένη Βαχλιώτη, υποψήφια στα Οσκαρ για τα κοστούμια της στο «Ποτέ την Κυριακή» του Ζιλ Ντασέν, ήταν πρώτα της ξαδέλφια. Και η ενεργή ενδυματολόγος Ντέννη Βαχλιώτη- «δεν είχαμε συχνές επαφές αλλά όταν τη γνώρισα στην Αμερική τη βρήκα έναν υπέροχο άνθρωπο και αναπτύξαμε πολύ καλή σχέση»- και η σκηνοθέτρια του κινηματογράφου Ειρήνη Βαχλιώτη, κόρες του Χρήστου, ανιψιές της.

Στην Ελλάδα ως ενδυματολόγο την έφερε η Νόνικα Γαληνέα. 1991- 1992, θίασος Αλέκου Αλεξανδράκη- Νόνικας Γαληνέα και τη σεζόν εκείνη αποφασίζουν να ανεβάσουν σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο δύο έργα: «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας» του Ντίρενματ και «Η κυρία του Μαξίμ» του Φεντό. Σκηνοθέτης, ο Αγγλος Λίο Ρούμπιν. Και τότε η Νόνικα Γαληνέα σκέφτεται να καλέσει για τα κοστούμια τη Θεώνη ΒαχλιώτηΟλντριτζ.

«Είχα πάει στη Νέα Υόρκη», μου λέει. «Και είχαμε έναν κοινό φίλο που δεν ζει πια, τον Τόλη τον Σταματίκο, που με έφερε σε επαφή μαζί της. Της μίλησα τηλεφωνικώς χωρίς να συναντηθούμε και μου είπε πως θα ήταν πολύ ευτυχής να δουλέψει για μένα.

Ηταν δύσκολη γυναίκα στη δουλειά η Θεώνη, ούτε κι εγώ είμαι ό,τι ευκολότερο αλλά υπήρξε μια επαφή απίστευτη μεταξύ μας. Επαγγελματική και γυναικεία. Μου έκανε όλα μου τα χατίρια και της έκανα όλα της τα χατίρια. Και δεν ήταν απλό να κάνεις τα χατίρια της Θεώνης... Αλλά είχε μία γενναιοδωρία. Εκείνο, μάλιστα, το διάστημα πέθανε ένας αδελφός της και, μέσα στον πόνο της, την πείραζε που δεν μπόρεσε, όπως πίστευε, να μου δώσει αυτά που ήθελε να μου δώσει».

Η Νόνικα Γαληνέα θυμάται ακόμη πόσο μεγάλη αδυναμία είχε στον άντρα της. «Μιλούσε εξαιρετικά τα ελληνικά. Και είχε χιούμο