Η έκθεση θεωρείται προ πολλού sold out, oι πιο υποµονετικοί ωστόσο ξυπνούν αξηµέρωτα και στήνονται επί τρίωρο στον παριζιάνικο ψόφο ελπίζοντας να τους σπλαχνιστεί η πιο σκληρή «πόρτα» της γαλλικής πρωτεύουσας που αυτήν την εποχή είναι το, απροετοίµαστο για τέτοιο σουξέ, ΜουσείοΜοντέρνας Τέχνης της πόλης του Παρισιού. Χάρη στη ρετροσπεκτίβα µε έργα του Ζαν Μισέλ Μπασκιά.
Την αµηχανία των υπευθύνων να εξυπηρετήσουν τις ορδές επισκεπτών τη διαπιστώσαµε παντού.
Από τις ελλείψεις στα γκισέ, στοβεστιάριο, στο πωλητήριο µέχρι στις τουαλέτες. Ακόµη και τα τετραγωνικά που φιλοξενούν τα έργααποδείχτηκαν ανεπαρκή και µε κάκιστο φενγκ σούι, αφού ο επισκέπτης τελειώνοντας είναι υποχρεωµένος να ξανακάνει τον γύρο για να βρεθεί στη µοναδική είσοδο - έξοδο του Μουσείου.
Γύρω τριγύρω τα καφέ και τα εστιατόρια κάνουν χρυσές δουλειές ανεβάζοντας τις τιµές στα ύψη ενώ στο διπλανό σινεµά το ντοκιµαντέρ της Τάµρα Ντέιβις «Μπασκιά το λαµπερό παιδί» κόβει δεκάδες χιλιάδες εισιτήρια. Η µετά θάνατον αποθέωση του Μπασκιά στο Παρίσι συντελείται καθηµερινά – χωρίς την παραµικρή ελπίδα για παράταση της έκθεσης µιας και οι δανειστές των έργων δεν σηκώνουν κουβέντα επ’ αυτού.
Πεθαίνοντας στα 28 του από υπερβολικήδόση ηρωίνης, το χρυσό «πουλέν» του Αντι Γουόρχολ και της νεοϋορκέζικης πρωτοπορίας, είχεστην πραγµατικότητα προαναγγείλει τον θάνατότου από τον Μάιο του 1978, εποχή που µε τονκολλητό του Αλ Ντιάζ γέµιζε τους τοίχους του Μανχάταν µε τα δυσοίωνα γκραφίτι µετην υπογραφή SAMO© (Same old shit). Μέχρι το τέλος του ίδιου χρόνου η συνεργασία διεκόπη και ο δεκαοκτάχρονος τότε Μπασκιά άρχισε να υπογράφει τα θυµωµένα γκραφίτι του ως SAMO© IS DEAD. Να είσαι δεκαοχτάρης στη Νέα Υόρκη του 1978 ήταν σα να έφτανες άοπλος στο Φαρ Ουέστ. Πιστολάδες και παράνοµοι έκαναν παιχνίδι στο Ιστ Βίλατζ. Οι σιωπηλές πλειοψηφίες του Ρίτσαρντ Νίξον είχαν αρχίσει να φρικάρουν µε τη νεοϋορκέζικη αστική κουλτούρα, τον πολυφυλετικό και υπερσεξουαλικό της χαρακτήρα.
Σ’ αυτό το πλαίσιο δηµιούργησε τονκαλλιτεχνικό και προσωπικό µύθο του ο Μπασκιά, ένα παιδί από το Μπρούκλιν µε πατέρα Αϊτινό και µητέρα µε πορτορικάνικες ρίζες. Η κ. Μπασκιά διαβλέπει τον καλλιτεχνικό χαρακτήρα του γιου της και νήπιο ακόµατον φέρνει σε επαφή µε τα αριστουργήµατα του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης και του Μετροπόλιταν.
Ο µικρός αρχίζει να ζωγραφίζει µιµούµενος µεγάλους κοµίστες της εποχής µέχρι το 1968 που τον χτυπάει ένα αυτοκίνητο και οδηγείται στο χειρουργείο για σπληνεκτοµή. Εκείνη την εποχή η µητέρα του του χαρίζει το εγχειρίδιο ανατοµίας του Henry Gray. Oµικρός εντυπωσιάζεται τόσο ώστε έντεκα χρόνια αργότερα δηµιουργεί το πρώτο του µουσικό γκρουπάκι Gray.
Η «Village Voice» αναφέρεταιστα γκραφίτι και τις καρτ ποστάλ του από το 1980, η νεοϋορκέζικη κοινωνία υποδέχεται µε ενθουσι
ασµό τους παράδοξους πίνακες του µε τις σφραγίδες, τα τοτεµικά ζώα, τις κορώνες που γίνονται το σήµα κατατεθέν της ζωγραφικής του, τις αναφορές του στο βουντού και στους µαύρους θεούς της πυγµαχίας. Σταθµός στην ντελιριακή ζωή του υπήρξε η γνωριµία µε τον Αντι Γουόρχολ το 1983 µε τον οποίο συνδηµιουργούν πίνακες a quatre mains οι οποίοι εκτίθενται στο Παρίσι. Η εικαστική υπεροχή του Μπασκιά έναντι του Γουόρχολ είναι αντιληπτή µε την πρώτη µατιά.Οι κακές κριτικές προκαλούν κρίση στη σχέση τους αλλά ο θάνατος του Γουόρχολ τέσσερα χρόνια αργότερα ρίχνει τον Μπασκιά σε βαθιά µελαγχολία. Το 1988 µια θανατηφόρα δόση θα τον στείλει, στα είκοσι οχτώ του, στο Πάνθεον των σκοτεινών δηµιουργών µαζί µε την Τζάνις Τζόπλιν, τον Σιντ Βίσιους, τον Ρίβερ Φίνιξ και τον Τιµ Μπάκλεϊ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου