Τίμησε, μάλλον με το παραπάνω, άλμπουμ των δύο τελευταίων δεκαετιών της καριέρας του.

Οχι, αγαπητέ μου. Φαντάστηκες λάθος. Ο Μπομπ Ντίλαν δεν παίζει μπροστά στο τζάκι σου. Και όχι, δεν σου είπε πως πρέπει να ρίξεις κούτσουρο μέσα του γιατί η φωτιά είναι «ασθενική».
Οχι, ο Ντίλαν δεν είναι το παρεάκι σου. Τον πληρώνεις για να τον ακούς. Και το κάνεις για όλα όσα θέλει να σου τραγουδήσει. Μην κάνεις λάθος.

Δεν θα έχεις ποτέ την τύχη να παίξετε ρακέτες, να τον κεράσεις μια ρακή. Ούτε να του πεις πως θέλεις να σου πει το «Mr Tambourine Man», γιατί το μωρό σου κάνει κέφι όταν το ακούει.
Αυτά τα λέω γιατί προχθές το βράδυ στο «Terra - Vibe Park» ανάμεσα στο κοινό των 12.000 ανθρώπων (παραδόξως όλων των ηλικιών), μπορούσα να ακούσω φωνές παραγγελιών σε έναν καλλιτέχνη με καριέρα κοντά στα πενήντα χρόνια, ρεπερτόριο που κάποτε συγκλόνιζε τον κόσμο. Ο Ντίλαν δεν είναι καλλιτέχνης επιπέδου μεγάλης πίστας. Δεν παίζει κάθε βράδυ στην «αυλή» σου. Θα το ‘θελες. Δεν είναι έτσι.
Μαθήματα άπλετης απλότητας. Ο Ντίλαν ανέβηκε στη σκηνή τού πλέον πραγματικά οργανωμένου, εντυπωσιακά ανακαινισμένου «Terra - Vibe Park» στις 9.25 μ.μ. Την εγκατέλειψε στις 11.15 μ.μ. Εμφανίστηκε φορώντας μαύρα ρούχα. Μίλησε λίγο. Και αυτό στον επίλογο της συναυλίας. Για να πει ευχαριστώ, να συστήσει τους μουσικούς που τον συνόδευαν. Οι τελευταίοι, το αναμενόμενο, έπαιζαν την αμερικανική μουσική κουλτούρα στα δάχτυλα. Ο κιθαρίστας Τσάρλι Σέξτον, για παράδειγμα, ήταν απλά υπέροχος. Κατά τα άλλα, ο Ντίλαν είπε κλασικά του σαν το Rainy Day Women, Αll Along the Watchtower, Like A Rolling Stone. Και τίμησε, μάλλον με το παραπάνω, άλμπουμ των δύο τελευταίων δεκαετιών της καριέρας του.
Δεν ξεχνώ πως ο Ντίλαν είναι εβδομηντάρης. Πως στη σκηνή ανεβαίνει γιατί δεν μπορεί να ζήσει μακριά της. Πως πλέον δεν ρισκάρει κάτι.
Πως δεν έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν για το τι θέλει να τραγουδήσει. Η προχτεσινή βραδιά μαζί του ήταν η αναμενόμενη. Ηταν υπέροχη για σένα που ακούς Ντίλαν. Ισως βαρετή για σένα που πήγες απλά να τον δεις γιατί ίσως δεν θα τα ξανακαταφέρεις στη ζωή σου.
Στο ανκόρ της συναυλίας ακούσαμε το «Ballad of a Thin Man». Εναν ύμνο σαρκασμού αφιερωμένο στον τρόπο ζωής του μοντέρνου, δυτικού κόσμου. Φαντάσου. Το έγραψε το 1965. Και όμως, σπαρταρά ακόμα...
Γιάννης Παναγόπουλος