O Στέφανος Λαζαρίδης, ένας σπουδαίος σκηνογράφος που είχε λάμψει διεθνώς με έδρα το Λονδίνο και που τα τελευταία χρόνια είχε στραφεί και στη σκηνοθεσία, έχασε την πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο του οισοφάγου και έφυγε από τη ζωή στα 68 του χρόνια πικραμένος από τη συμπεριφορά της πατρίδας που αγαπούσε αλλά του φέρθηκε σαν κακιά μητριά όταν, αφού τον κάλεσαν το 2006 και ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση της Εθνικής Λυρικής, ύστερα από δεκαοκτώ μήνες, το καλοκαίρι του 2007, ο τότε υπουργός Πολιτισμού Γιώργος Βουλγαράκης τον απέλυσε (!)- γεγονός πρωτοφανές- έπειτα από εισήγηση του υπό τον Οδυσσέα Κυριακόπουλο Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΛΣ.
Ελληνας της Διασποράς, ο Στέφανος Λαζαρίδης είχε γεννηθεί το 1942 στην Ντίρι- Ντάουα της Αιθιοπίας από έλληνες γονείς. Φοίτησε σε ελληνικό σχολείο και στη συνέχεια σπούδασε στη Γενεύη και στο Λονδίνο όπου εγκαταστάθηκε, διατηρώντας όμως δεσμούς με την Ελλάδα στην οποία ποτέ δεν είχε ζήσει- εδώ, πάντως ζουν η μητέρα και οι δύο αδελφές του. Ξεκίνησε την καριέρα του ως σκηνογράφος το 1967 από την πρόζα: έκανε το έργο του Τενεσί Ουίλιαμς «Εκκεντρικότητες ενός αηδονιού» στο Γκίλφορντ.
Δούλεψε για την πρόζα και για το μπαλέτο, όμως η όπερα ήταν το πεδίον δόξης του λαμπρόν: μεγάλες επιτυχίες, βραβεία, με έδρα πάντα το Λονδίνο, απλώθηκε σε όλη την Ευρώπη και έφτασε μέχρι την Αμερική, έως και το ροκ σόου των Duran Duran στην περιοδεία τους στη Βόρεια Αμερική το 1993- 1994 επιμελήθηκε σκη νοθετικά και σκηνογραφικά.
Στη Βρετανία συνεργάσθηκε πολλές φορές ως σκηνογράφος με τον Βασιλικό Σαιξπηρικό Θίασο («Το ημέρωμα της στρίγγλας»), με το Βασιλικό Μπαλέτο του Κόβεντ Γκάρντεν, τη Βασιλική Οπερα του Κόβεντ Γκάρντεν («Βότσεκ», «Ελληνικό πάθος»,- παραγωγές για τις οποίες βραβεύθηκε με το βραβείο Λόρενς Ολίβιε-, «Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούγκεν»), Οπερα Νορθ του Λιντς («Κάρμεν») και σε παραστάσεις του λονδρέζικου Γουέστ Εντ. Είχε σταθερή συνεργασία με την Εθνική Οπερα της Αγγλίας από το 1970 μέχρι το 2000 όπου δούλεψε ως σκηνογράφος για περισσότερες από 30 παραγωγές πολλές από τις οποίες βραβεύτηκαν.
Διεθνώς είχε συνεργασθεί με όλα τα μεγάλα θέατρα (Σκάλα του Μιλάνου, Εθνική Οπερα της Βιέννης, Οπερα Μπαλσόι, Φεστιβάλ Μπαϊρόιτ και Μπρέγκεντς, «Θέατρο της Ευρώπης» επί διεύθυνσης Τζόρτζιο Στρέλερ, Οπερα του Σαν Φρανσίσκο και του Χιούστον κ.α.) σε πολυάριθμες παραγωγές («Ριγκολέτο», «Ντον Τζιοβάνι», «Οι αλιείς μαργαριταριών», «Πρίγκιπας Ιγκορ», «Οιδίπους τύραννος», «Τριστάνος και Ιζόλδη», «Ο ιπτάμενος Ολλανδός», «Η πουλημένη μνηστή», «Ναμπούκο»...).
Από το 1988 άρχισε να ασχολείται παράλληλα και με τη σκηνοθεσία- όπερας κυρίως, σε μεγάλες παραγωγές. Είχε σκηνοθετήσει στην Οπερα Νορθ, στη Σκωτική Οπερα, στην Οπερα του Σίντνεϊ... Για τη δουλειά του είχε βραβευθεί πολλές φορές.
Η τελετή ενταφιασμού του Στέφανου Λαζαρίδη ο οποίος έχει ζητήσει να μην του γίνει κηδεία θα πραγματοποιηθεί στο Λονδίνο σε στενό κύκλο τις προσεχείς μέρες. Ανάμεσα στους ανθρώπους που του συμπαραστάθηκαν τις τελευταίες δύσκολες μέρες του, η επί δεκαπέντε χρόνια συνεργάτρια και στενή του φίλη Ορσία Σοφρά.
Ο ελληνικός πολιτισμός χάνει ένα σημαντικό κεφάλαιο που, βλακωδώς και με μισαλλοδοξία, αρνήθηκε να το εκμεταλλευτεί.
Η δύσκολη ελληνική εμπειρία του
Στην Ελλάδα τον γνωρίσαμε τη δεκαετία του ΄70 εικαστικά, μέσα από την έκθεση τριών σκηνογράφων που οργάνωσε η τότε γκαλερί «Δεσμός». Χρειάστηκε να φτάσει το 1995 και να τον καλέσει ο Γιάννης Χουβαρδάς στο «Αμόρε» όπου ανέβασε για το «Θέατρο του Νότου» σε σκηνογραφίες του το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Η αρχή της ζωής».
Το 2006, ύστερα από διάφορα καλλιτεχνικά σχέδια που όλα ναυάγησαν, εκλήθη να αναλάβει τις τύχες της Λυρικής. Ανύποπτος για τη λεγόμενη ελληνική πραγματικότητα ανέλαβε να ανανεώσει το Θέατρο, έφερε τη μεγάλη χορεύτρια Λιν Σίμουρ και της ανέθεσε το Μπαλέτο και τα αποτελέσματα της πρώτης χρονιάς, παρά τις δυσκολίες, έδωσαν στο μόνο λυρικό μας Θέατρο καινούργιο, ευρωπαϊκό αέρα. Οι συντεχνίες όμως ξεσηκώθηκαν. Τα μπλογκ γέμισαν υβριστικές και συκοφαντικές επιθέσεις κατά του Στέφανου Λαζαρίδη, ο οποίος, σημειωτέον, αυτό το διάστημα δεν ανέλαβε καμία καλλιτεχνική δουλειά ούτε στη Λυρική ούτε στο εξωτερικό. Ανθρωπος που δεν έβαζε νερό στο κρασί του ο Λαζαρίδης, εκδιώχθηκε, τελικά, με διάφορες προφάσεις περί αδυναμίας συνεργασίας όταν αντιτάχθηκε στην αλλαγή του σχετικού νόμου που απεργάζονταν το Διοικητικό Συμβούλιο της Λυρικής για μεταφορά των αρμοδιοτήτων του καλλιτεχνικού διευθυντή στο Συμβούλιο. Η συνέχεια, με το φουντάρισμα της Λυρικής, είναι γνωστή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου