Σάββατο

Ο Ρους στο Μέγαρο Μουσικής

OΡους, ένα από τα πιο πολυσυζητημένα νέα ονόματα της χρονιάς που πέρασε,  θα εμφανιστεί την Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου στην αίθουσα Banquet του Μεγάρου Μουσικής. Η παράσταση ανήκει στον κύκλο «Η νέα γενιά στο προσκήνιο της Σειράς Γέφυρες» που διευθύνει ο συνθέτης Δημήτρης Μαραγκόπουλος.

Ο Ρους, το πραγματικό του όνομα είναι Γιώργος Γεωργιάδης, θα παρουσιάσει τα τραγούδια του πρώτου δίσκου του. Οι 14 ροκ ιστορίες αποτελούν την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του πρωτοεμφανιζόμενου καλλιτέχνη, που προσαρμόζει δημιουργικά τα ιδιαίτερα ακούσματά του στο προσωπικό του ύφος.

Η «αφρόκρεμα» της ζωγραφικής στην Πινακοθήκη της Αθήνας

Συνάντηση… κορυφής θα φιλοξενηθεί στο ανακαινισμένο κτίριο της Πινακοθήκης του Δήμου Αθηναίων.

Ντελακρουά, Γκογκέν, Ντεγκά, Ματίς, Πικάσο, Μιρό, Μαγκρίτ, Αντι Γουόρχολ είναι ορισμένοι από τους καλλιτέχνες των οποίων έργα πρόκειται να εκτεθούν καθώς η τεράστια συλλογή έργων τέχνης του εφοπλιστή Γ. Οικονόμου θα παρουσιαστεί στην Πινακοθήκη των Αθηνών.

Τα περισσότερα έργα τέχνης είναι ζωγραφικά (δε λείπουν όμως και τα γλυπτά ή τα χαρακτικά), ενώ τα 450 έργα θα εκτεθούν σε δύο αλλεπάλληλες εκθέσεις παρουσίασης της συλλογής.

Η έκθεση της συλλογής του Γιώργου Οικονόμου πλαισιώνεται από έκδοση λευκώματος 536 σελίδων. Την επιμέλεια της έκθεσης και του λευκώματος έχει η κυρία Νέλλη Κυριαζή, διευθύντρια της Πινακοθήκης. Επιμελήτρια της συλλογής Οικονόμου είναι η κυρία Ειρήνη Δημητρακοπούλου.

Εγκαίνια της έκθεσης θα γίνουν στις 17 Φεβρουαρίου.

ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ Το µυστήριο Μπασκιά πουλάει

Οι κακές κριτικές στα έργα τους «για τέσσερα χέρια» (που εκτίθενται στο Παρίσι) έφεραν την κρίση στις σχέσεις Αντι Γουόρχολ  και Μπασκιά
Οι Παριζιάνοι κάνουν ουρές έξω από την αναδροµική έκθεση µε έργα του Ζαν Μισέλ Μπασκιά επιβεβαιώνοντας τον µύθο που θέλει τους δηµιουργούς των 80s να είναι «ταραξίες» και αµφιλεγόµενοι, ειδικά όταν πεθαίνουν πριν από τα τριάντα υπό σκοτεινές συνθήκες
Η έκθεση θεωρείται προ πολλού sold out, oι πιο υποµονετικοί ωστόσο ξυπνούν αξηµέρωτα και στήνονται επί τρίωρο στον παριζιάνικο ψόφο ελπίζοντας να τους σπλαχνιστεί η πιο σκληρή «πόρτα» της γαλλικής πρωτεύουσας που αυτήν την εποχή είναι το, απροετοίµαστο για τέτοιο σουξέ, ΜουσείοΜοντέρνας Τέχνης της πόλης του Παρισιού. Χάρη στη ρετροσπεκτίβα µε έργα του Ζαν Μισέλ Μπασκιά.

Την αµηχανία των υπευθύνων να εξυπηρετήσουν τις ορδές επισκεπτών τη διαπιστώσαµε παντού.

Από τις ελλείψεις στα γκισέ, στοβεστιάριο, στο πωλητήριο µέχρι στις τουαλέτες. Ακόµη και τα τετραγωνικά που φιλοξενούν τα έργααποδείχτηκαν ανεπαρκή και µε κάκιστο φενγκ σούι, αφού ο επισκέπτης τελειώνοντας είναι υποχρεωµένος να ξανακάνει τον γύρο για να βρεθεί στη µοναδική είσοδο - έξοδο του Μουσείου.

Γύρω τριγύρω τα καφέ και τα εστιατόρια κάνουν χρυσές δουλειές ανεβάζοντας τις τιµές στα ύψη ενώ στο διπλανό σινεµά το ντοκιµαντέρ της Τάµρα Ντέιβις «Μπασκιά το λαµπερό παιδί» κόβει δεκάδες χιλιάδες εισιτήρια. Η µετά θάνατον αποθέωση του Μπασκιά στο Παρίσι συντελείται καθηµερινά – χωρίς την παραµικρή ελπίδα για παράταση της έκθεσης µιας και οι δανειστές των έργων δεν σηκώνουν κουβέντα επ’ αυτού.

Πεθαίνοντας στα 28 του από υπερβολικήδόση ηρωίνης, το χρυσό «πουλέν» του Αντι Γουόρχολ και της νεοϋορκέζικης πρωτοπορίας, είχεστην πραγµατικότητα προαναγγείλει τον θάνατότου από τον Μάιο του 1978, εποχή που µε τονκολλητό του Αλ Ντιάζ γέµιζε τους τοίχους του Μανχάταν µε τα δυσοίωνα γκραφίτι µετην υπογραφή SAMO© (Same old shit). Μέχρι το τέλος του ίδιου χρόνου η συνεργασία διεκόπη και ο δεκαοκτάχρονος τότε Μπασκιά άρχισε να υπογράφει τα θυµωµένα γκραφίτι του ως SAMO© IS DEAD. Να είσαι δεκαοχτάρης στη Νέα Υόρκη του 1978 ήταν σα να έφτανες άοπλος στο Φαρ Ουέστ. Πιστολάδες και παράνοµοι έκαναν παιχνίδι στο Ιστ Βίλατζ. Οι σιωπηλές πλειοψηφίες του Ρίτσαρντ Νίξον είχαν αρχίσει να φρικάρουν µε τη νεοϋορκέζικη αστική κουλτούρα, τον πολυφυλετικό και υπερσεξουαλικό της χαρακτήρα.

Σ’ αυτό το πλαίσιο δηµιούργησε τονκαλλιτεχνικό και προσωπικό µύθο του ο Μπασκιά, ένα παιδί από το Μπρούκλιν µε πατέρα Αϊτινό και µητέρα µε πορτορικάνικες ρίζες. Η κ. Μπασκιά διαβλέπει τον καλλιτεχνικό χαρακτήρα του γιου της και νήπιο ακόµατον φέρνει σε επαφή µε τα αριστουργήµατα του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης και του Μετροπόλιταν.

Ο µικρός αρχίζει να ζωγραφίζει µιµούµενος µεγάλους κοµίστες της εποχής µέχρι το 1968 που τον χτυπάει ένα αυτοκίνητο και οδηγείται στο χειρουργείο για σπληνεκτοµή. Εκείνη την εποχή η µητέρα του του χαρίζει το εγχειρίδιο ανατοµίας του Henry Gray. Oµικρός εντυπωσιάζεται τόσο ώστε έντεκα χρόνια αργότερα δηµιουργεί το πρώτο του µουσικό γκρουπάκι Gray.

Η «Village Voice» αναφέρεταιστα γκραφίτι και τις καρτ ποστάλ του από το 1980, η νεοϋορκέζικη κοινωνία υποδέχεται µε ενθουσι ασµό τους παράδοξους πίνακες του µε τις σφραγίδες, τα τοτεµικά ζώα, τις κορώνες που γίνονται το σήµα κατατεθέν της ζωγραφικής του, τις αναφορές του στο βουντού και στους µαύρους θεούς της πυγµαχίας.

Σταθµός στην ντελιριακή ζωή του υπήρξε η γνωριµία µε τον Αντι Γουόρχολ το 1983 µε τον οποίο συνδηµιουργούν πίνακες a quatre mains οι οποίοι εκτίθενται στο Παρίσι. Η εικαστική υπεροχή του Μπασκιά έναντι του Γουόρχολ είναι αντιληπτή µε την πρώτη µατιά.Οι κακές κριτικές προκαλούν κρίση στη σχέση τους αλλά ο θάνατος του Γουόρχολ τέσσερα χρόνια αργότερα ρίχνει τον Μπασκιά σε βαθιά µελαγχολία. Το 1988 µια θανατηφόρα δόση θα τον στείλει, στα είκοσι οχτώ του, στο Πάνθεον των σκοτεινών δηµιουργών µαζί µε την Τζάνις Τζόπλιν, τον Σιντ Βίσιους, τον Ρίβερ Φίνιξ και τον Τιµ Μπάκλεϊ.

ΘΕΑΤΡΙΝΕΣ ΕΤΩΝ 20 ΚΑΙ ΚΑΤΙ

Γύρω από το τραπέζι, σε  µια φοιτητική γκαρσονιέρα,  έδωσαν κάποια νύχτα στην  οµάδα τους το όνοµα Cheek  Bones. Ηταν και η στιγµή που  συνειδητοποίησαν πως «αρκετά  πια µε τις υπερπαραγωγές. Ο  κόσµος δεν χρειάζεται ακριβά  κοστούµια να περάσει καλά».  Και αποφάσισαν ν’ ανεβάσουν  στο @Ρουφ το παραµύθι για  µεγάλους «Το αγόρι που  κλώτσαγε» για να µιλήσουν µε  σκοτεινό α λα Τιµ Μπάρτον  τρόπο για τη µαταιοδοξία και  την ανάληψη της εξουσίας
Ανακαλύπτουν ένα άλλο µονοπάτι στα θεατρικά κατατόπια και αποφασίζουν να το ακολουθήσουν µε δικούς τους κανόνες.
Η Εύη Δόβελου, η Ελένη Ευταξοπούλου και η Αγγέλικα Σταυροπούλου συστήνονται ως η κοριτσοπαρέα που γράφει, σκηνοθετεί και ερµηνεύει ένα «Αγόρι που κλώτσαγε» στο @Ρουφ
Eστησαν τη δική τους «επιχείρηση», αντί να κυνηγάνε τους κατάλληλους ρόλους από οντισιόν σε οντισιόν και να προσπαθούν να µπουν στο µυαλό του κάθε σκηνοθέτη, όπως λένε. Η Εύη Δόβελου, η Ελένη Ευταξοπούλου και η Αγγέλικα Σταυροπούλου δεν βάζουν αφεντικό πάνω από τα κεφάλια τους. Γράφουν, σκηνοθετούν και ερµηνεύουν οι ίδιες, παρέα µε φίλους που τους βοηθούν στασκηνικά και στην κίνηση...

Παρουσιάζουν δε την πρώτη τους δουλειά στον χώρο πολιτισµού @Ρουφ, υπό τον τίτλο «Το αγόρι που κλώτσαγε». Εναναµονήτης στιγµής που «θα µας δεικάποιος σκηνοθέτης καιθα µας προτείνει να δουλέψουµε µαζί... Eπειτα από ψυχοφθόρες οντισιόν, πήραµε την τύχη µας σταχέρια µας», όπως λένεστα «ΝΕΑ» οι τρεις κοπέλες,ηλικίας 20 και κάτι. Δευτέρα βράδυ και τακορίτσια ξεκουράζονται στο καµαρίνι, µετάτην παράσταση. Εχουνήδη µαζέψειτα αντικείµενα από τησκηνή, έχουντοποθετήσει τα σκουπίδια τους σε σακούλα και µόλις παραλάβανε το ταµείο, µαζί µ’ έναν κουµπαρά µε τα «φιλοδωρήµατα» των θεατών. Εχουν, λοιπόν, και τον οικονοµικό έλεγχο.

«Δεν είχαµε άλληεπιλογή. Γνωριµίες στον χώρο δενέχουµε, ούτε µεγάλο µπάτζετ. Αν δεν γινόµασταν οµάδα, µας περίµενε η ανεργία», σχολιάζουν.

Οι τρεις κοπέλες ήρθαν στην Αθήνα απόΘεσσαλονίκη, Κόρινθο και Καλαµάτα. Συναντήθηκαν πρόπερσιστη Δραµατική Σχολή «Αρχή» της Νέλλης Καρρά και έστησαν την οµάδα.

Στο ερώτηµα «Μετά τη Δραµατική Σχολή, τι;», είπαν να αποκτήσουν προϋπηρεσία... µόνες τους. Η παράστασή τους στο «Ρουφ», βασισµένη στο γκροτέσκο παραµύθι «Το αγόρι που κλώτσαγε γουρούνια» του Τοµ Μπέικερ, µιλάει για τη µαταιοδοξία και την ανάληψη της εξουσίας. «Μας αρέσει το σωµατικό - ερευνητικό θέατρο. Να παίζουµε µε το σώµα, να παίζουµε µε τα ταλέντα µας» λένε Είναι τυχαία η εµφάνιση όλο και περισσότερων νέων θεατρικών οµάδων τα τελευταία χρόνια; «Είναι ένας τρόπος να κάνεις αυτά που θέλεις. Εχεις τον έλεγχο, µεγαλύτερη ευθύνη αλλά µαθαίνεις. Είναι δύσκολο να υπάρξεις στον χώρο ως ηθοποιός», απαντά η Εύη Δόβελου. Το κοινό τους είναι νεανικό. Ψαγµένο το λες... Ωστόσο θυµούνται και κυρίες άνω των 40 ετών και τρίχρονα αγοράκια στους θεατές. Ακόµη και στο ξεκίνηµά τους. Σε διαγωνισµό της οµάδας Abovo τον Μάιο, στο Bob Theatre Festival – τις λεγόµενες «Scratch Nights». Το κοινό ψήφισεκαι οι Cheek Bonesήταν οι νικήτριες.

«Στη σχολή µάς έδιναν χρονικό περιθώριο έναν µήνα για να παρουσιάσουµε ένα δικό µας 10λεπτο πρότζεκτ. Να το σκηνοθετήσουµε, να το γράψουµε, να το ερµηνεύσουµε. Αυτό βοήθησε», λένε. Μεταξύ γυναικών, λένε, οι συνεργασίες είναι δύσκολες. «Τα νεύρα τσατάλια κάποιες φορές»...
 INFO
«Το αγόρι που κλώτσαγε» στο @Ρουφ (Κωνσταντινουπόλεως 10 και Ανδρονίκου 18, Κεραµεικός, τηλ.
210-3837.191), Δευτέρα - Τρίτη, 21.15. Εισιτήρια: 7 (φοιτητικό) και 10 ευρώ

«Γιατί παίρνουν πίσω τις υποσχέσεις;»

Οι οικονοµικές δυσκολίες των νέων ηθοποιών αγγίζουν και τις Cheek Bones. «Δεν απογοητεύοµαι. Ελπίζω ότι στο µέλλον θα βγάζω τα προς το ζην από το θέατρο», λέει η µικρή της παρέας, η 22χρονη Αγγέλικα Σταυροπούλου από την Κόρινθο, η οποία είναι και φοιτήτρια του Τµήµατος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήµιο. Η Ελένη, από την άλλη µεριά, αναζητά µαθητές για παράδοση µαθηµάτων αγγλικής γλώσσας. Το µόνο δώρο που έκανε στον εαυτό της από τα χρήµατα της παράστασης πέρυσι στο «Χώρα» ήταν το iPhone 4. Η Αγγέλικα πήρε το πολυπόθητο δίπλωµα οδήγησης και η Εύη πετάχτηκε µέχρι το Κέιπ Τάουν. Πολυτέλειες; «Σήµερα πρέπει να δουλέψεις πολύ για να αποκτήσεις αυτό που θέλεις. Η οικονοµική κρίση ήταν αρρωστηµένη φαντασία κάποτε και τώρα είναι η πραγµατικότητα», λέει η Ελένη. Και η Αγγέλικα αυθόρµητα αντιτείνει: «Προτιµώ να πιστεύω ότι είναι ακόµη αρρωστηµένη φαντασία». «Αν µας έλεγαν κάποτε ότι θα σκεφτόµασταν να πάµε για ένα ποτό ή για φαγητό έξω µε την παρέα µας, δεν θα τον πιστεύαµε» (Ελένη). «Είµαστε και καλοµαθηµένοι. Οι παλαιότεροι πέρασαν κατοχή και άντεξαν» (Εύη). «Εκείνοι µας έµαθαν στην πολυτέλεια και µας γέµισαν υποσχέσεις. Γιατί µας τις παίρνουν πίσω;» (Ελένη).

Τα µυστικά του Μόραλη

Την Αθηνά, σύµβολο της Αθήνας,  τη διασκέδαση,  την προσφορά  και το ταξίδι απεικόνισε ο Γιάννης  Μόραλης στην  πρώτη αρχιτεκτονική του σύνθεση για το ξενοδοχείο «Χίλτον» το  1963. «Μεταχειρίστηκα ένα βασικό σχήµα: µια  σπείρα σαν σαλιγκάρι. Δεν υπάρχει ούτε ένα µοτίβο που να είναι  απευθείας αντίγραφο, π.χ. µαίανδρος», έλεγε
  Πόσοι ξέρουν ότιη πλαϊνή όψη του «Χίλτον» – επί της Βασιλίσσης Σοφίας – φιλοξενεί έργοτου Γιάννη Μόραλη; Το 82% το αγνοούσε. Από τους υπόλοιπους που είχαν αναρωτηθεί ποιος έχει «χαράξει» το γιαννιώτικο µάρµαρο, ουδείς γνώριζε τι απεικόνιζαν οι κλασικές και µοντέρνες µορφές.

Αριστερά η Αθηνά Παλλάδα. Μπροστά της το αέτωµα του Παρθενώνα. Πιο κάτω γυναίκες που κρατούν προσφορές, αυλητρίδες, ένα άρµα κι ένα πλοίο. «Ελα που δεν καταλαβαίνεις», έλεγε ο Γιάννης Μόραλης στην επίσηµη βιογράφο του Φανή - Μαρία Τσιγκάκου. «Η Αθηνά συµβολίζει την Αθήνα. Οι αυλητρίδες και οι κανηφόρες τη διασκέδαση και τη φιλοξενία. Το άρµα και το πλοίο το ταξίδι. Είναι πολύ απλό!». Κι εξηγούσε ότι αρχικά είχε σκεφτεί να δηµιουργήσει µια κεραµικήσύνθεση, αλλά άλλαξε γνώµη διότι το αποτέλεσµα θα θύµιζε... Μεσοποταµία.

Τίποτα δεν έκανε τυχαία ο ευπατρίδης της ελληνικής ζωγραφικής στην τέχνη του.Πόσω µάλλον όταν έπρεπε να «παντρέψει» το έργοτου µε ένα οικοδόµηµα. Αυτή η λιγότερο γνωστήπτυχή του έργου του –οι αρχιτεκτονικές του συνθέσεις– παρουσιάζεται στην έκθεση του Μουσείου Μπενάκη µε πυρήνα τα120 σχέδια,ακουαρέλες, πλακάκια και µαρµάρινες πλάκες που δώρισε ο καλλιτέχνης στο Μουσείο δύο µήνες πριναπό τον θάνατό του.

Τα επόµενα τριάντα χρόνια, µετά το«Χίλτον» (1963) άφησε τη σφραγίδα του στο ∆ηµαρχείο της Αθήνας, στο«Μον Παρνές», στον Αστέρα Βουλιαγµένης, στον «∆ιόνυσο» στου Φιλοπάππου, στον σταθµό Πανεπιστήµιο του Μετρό, στη Σχολή Μωραΐτη, στην Τράπεζα της Ελλάδος... Και ο κατάλογος είναι ακόµη µακρύς, ενώ πολλά είναικαι τα σχέδια γιαέργα πουδεν υλοποιήθηκαν, όπως ένα σιντριβάνι µε µεταλλικές διακοσµήσειςµέσα στο «Χίλτον», αλλά και έργα που δενυπάρχουν πια, όπως τα υπόστεγα του Οργανισµού Λιµένος Πειραιώς.

«∆εν ξέρω άλλον ζωγράφο που να έχει κάνει ανάλογες συνθέσεις αυτής τηςποιότηταςκαι κλίµακας», λέει στα «ΝΕΑ» η ιστορικός τέχνης και επιστηµονική επιµελήτρια της έκθεσης Φανή - Μαρία Τσιγκάκου, που είχε παρουσιάσει σε µικρότερη κλίµακα την έκθεση το φθινόπωρο στη Θεσσαλονίκη.

«∆εδοµένου ότι ο Μόραλης δεν ήταν κολορίστας χωρίς όρια, αλλά διέθετε αυστηρή δοµή στο έργο του, τον βοήθησε να δηµιουργήσει παρεµβάσεις οργανικά δεµένες µε τον εκάστοτε χώρο».

Η ιδέα της έκθεσης είναι του ∆ιονύση Φωτόπουλου και η καλλιτεχνική επιµέλεια της Λιλής Πεζανού.

INFO
«Γιάννης Μόραλης - αρχιτεκτονικές συνθέσεις» από τις 10 Φεβρουαρίου στο Μουσείο Μπενάκη (Κουµπάρη 1).
Εως 30 Απριλίου











Της Μαίρης Αδαµοπούλου


Θεώνη Βαχλιώτη-Ολντριτζ

Αριστερά, σχέδιο της Θεώνης Βαχλιώτη-Ολντριτζ για την  παράσταση «Η κυρία του Μαξίμ». Και το ίδιο κοστούμι, φορεμένο από τη Νόνικα Γαληνέα, στην παράσταση της σεζόν  1991-92 (επάνω, με τον Στέλιο Μάινα)

Τα κοστούμια πέντε μόνο ελληνικών παραστάσεων είχε υπογράψει η βραβευμένη με Οσκαρ και Τόνι ενδυματολόγος Θεώνη Βαχλιώτη- Ολντριτζ, η οποία έφυγε από τη ζωή στις 21 Ιανουαρίου. Αλλά παρέμεινε ώς το τέλος Ελληνίδα μέχρι το κόκαλο
«Γλυκιά γυναίκα». «Υπέροχος άνθρωπος». «Προσωπικότητα». «Καλλιεργημένη». «Συνεργάσιμη». «Χαμηλού προφίλ».

Οσοι μου μίλησαν για τη Θεώνη Βαχλιώτη- Ολντριτζ συμφωνούν μεταξύ τους. Και με τη γνώμη που είχα σχηματίσει. Υστερα από μια συνέντευξη που είχαμε κάνει: μια Κυρία που δεν την είχε καταπιεί το Χόλιγουντ και το Μπρόντγουεϊ όπου διέπρεψε ως ενδυματολόγος, προσγειωμένη, ανθρώπινη, με χιούμορ αλλά και με γνώση. Οταν, μάλιστα, μετά τη δημοσίευση της συνέντευξης εκείνης, μου τηλεφώνησε για να με ευχαριστήσει, πράγμα μάλλον ασύνηθες για τα ελληνικά δεδομένα- δημοσιογράφο λίγων χρόνων, αυτή, μία Οscar και Tony winner- έμεινα έκπληκτος. Και ακόμα το θυμάμαι.

Τώρα που η Τheoni V. Αldridge, όπως υπέγραφε στις ΗΠΑ, έφυγε από τη ζωή- στις 21 Ιανουαρίου- έχω να θυμηθώ και την αγάπη της για την Ελλάδα. Εικόνα που μου ενίσχυσε η επιθυμία της να φέρουν την τέφρα της στον τόπο της και να την τοποθετήσουν στον οικογενειακό τάφο των Βαχλιώτηδων, στο Πρώτο Κοιμητήριο. Επιθυμία που θα πραγματοποιήσουν ο αγαπημένος της σύζυγος- από το 1953, γνωρίστηκαν στη σχο λή που σπούδαζαν, πενήντα οκτώ ολόκληρα χρόνια δεμένη μαζί του- ηθοποιός Τομ Ολντριτζ που βρίσκεται πια σε αναπηρικό καροτσάκι και η ανιψιά της, κόρη ενός από τους τρεις αδελφούς της, Μερόπη Βαχλιώτη η οποία επίσης σπούδασε και ασχολήθηκε με την ενδυματολογία. Εικόνα που μου ενίσχυσαν επίσης οι πληροφορίες που μου έδωσε μια άλλη ευγενική κυρία, η νύφη της, χήρα του αδελφού της Βασίλη, Αλίκη Βαχλιώτη: η Τheoni V. Αldridge της αστραφτερής καριέρας, η βραβευμένη με Οσκαρ και τρεις φορές με Τόνι- υπήρξε δεκαπέντε συνολικά φορές υποψήφια!και τιμημένη με πλήθος άλλων βραβείων, η ενδυματολόγος στη μνήμη της οποίας έσβησαν τις μαρκίζες τους τα θέατρα του Μπρόντγουεϊ, δεν είχε πάρει ποτέ την αμερικανική υπηκοότητα. Διατήρησε στα πάνω από εξήντα χρόνια που ήταν εγκατεστημένη στις ΗΠΑ την ελληνική και με ελληνικό προξενικό διαβατήριο ταξίδευε. Και όλη αυτήν την τεράστια καριέρα με πράσινη κάρτα την έκανε.

«Οταν έφυγε για να σπουδάσει στην Αμερική», λέει η κ. Αλίκη Βαχλιώτη, «ο πατέρας της τής είπε: “Μην ξεχάσεις ποτέ την πατρίδα”. Και της έκανε δώρο μια καρφίτσα- τσαρουχάκι με μπριγιάν και διαμαντάκια. Αυτήν την καρφίτσα τη φορούσε πάντα όταν ταξίδευε. Η καρδιά της στην Ελλάδα ήταν». Η καρφίτσα
Ηταν στο θέατρο από το πρωί και ζωγράφιζε με το χέρι τα υφάσματα γιατί ήθελε να είναι μοναδικά
- τσαρουχάκι θα συνοδεύει και την τέφρα της.

Σούσα ήταν το χαϊδευτικό της. Από το γερμανικό s ss- γλυκιά και τη γερμανίδα γκουβερνάντα που είχαν σπίτι. Ετσι ακόμα τη φωνάζει η νύφη της- «χάσαμε την αγαπημένη μας Σούσα». Στη Θεσσαλονίκη είχε γεννηθεί. Το 1932; Το 1928; Το 1922- και το πιθανότερο; Νωρίτερα; Αγνωστο - τρεις διαφορετικές ημερομηνίες γέννησής της κυκλοφορούν. Τι σημασία, όμως, έχει;

Τα τέσσερα αδέρφια έχασαν μικρά τη μητέρα τους και ο πατέρας αφοσιώθηκε στην ανατροφή τους. Τα αγγλικά, βασικό εφόδιο. Και ποιος ήταν ο καθηγητής τους των αγγλικών; Ο Κάρολος Κουν! Ο σκηνοθέτης και δάσκαλος Χρήστος Βαχλιώτης και η αδελφή του, επίσης ενδυματολόγος Ντένη Βαχλιώτη, υποψήφια στα Οσκαρ για τα κοστούμια της στο «Ποτέ την Κυριακή» του Ζιλ Ντασέν, ήταν πρώτα της ξαδέλφια. Και η ενεργή ενδυματολόγος Ντέννη Βαχλιώτη- «δεν είχαμε συχνές επαφές αλλά όταν τη γνώρισα στην Αμερική τη βρήκα έναν υπέροχο άνθρωπο και αναπτύξαμε πολύ καλή σχέση»- και η σκηνοθέτρια του κινηματογράφου Ειρήνη Βαχλιώτη, κόρες του Χρήστου, ανιψιές της.

Στην Ελλάδα ως ενδυματολόγο την έφερε η Νόνικα Γαληνέα. 1991- 1992, θίασος Αλέκου Αλεξανδράκη- Νόνικας Γαληνέα και τη σεζόν εκείνη αποφασίζουν να ανεβάσουν σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο δύο έργα: «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας» του Ντίρενματ και «Η κυρία του Μαξίμ» του Φεντό. Σκηνοθέτης, ο Αγγλος Λίο Ρούμπιν. Και τότε η Νόνικα Γαληνέα σκέφτεται να καλέσει για τα κοστούμια τη Θεώνη ΒαχλιώτηΟλντριτζ.

«Είχα πάει στη Νέα Υόρκη», μου λέει. «Και είχαμε έναν κοινό φίλο που δεν ζει πια, τον Τόλη τον Σταματίκο, που με έφερε σε επαφή μαζί της. Της μίλησα τηλεφωνικώς χωρίς να συναντηθούμε και μου είπε πως θα ήταν πολύ ευτυχής να δουλέψει για μένα.

Ηταν δύσκολη γυναίκα στη δουλειά η Θεώνη, ούτε κι εγώ είμαι ό,τι ευκολότερο αλλά υπήρξε μια επαφή απίστευτη μεταξύ μας. Επαγγελματική και γυναικεία. Μου έκανε όλα μου τα χατίρια και της έκανα όλα της τα χατίρια. Και δεν ήταν απλό να κάνεις τα χατίρια της Θεώνης... Αλλά είχε μία γενναιοδωρία. Εκείνο, μάλιστα, το διάστημα πέθανε ένας αδελφός της και, μέσα στον πόνο της, την πείραζε που δεν μπόρεσε, όπως πίστευε, να μου δώσει αυτά που ήθελε να μου δώσει».

Η Νόνικα Γαληνέα θυμάται ακόμη πόσο μεγάλη αδυναμία είχε στον άντρα της. «Μιλούσε εξαιρετικά τα ελληνικά. Και είχε χιούμο

«Μην τον ρωτάς τον (τζαζ) ουρανό»

Ο πιανίστας  της τζαζ Δηµήτρης Καλατζής, που έχει  διασκευάσει  και λανσάρει  Χατζιδάκι σε  εκδοχή τζαζ  στα ανά την  ελληνική επικράτεια τζαζ  κλαµπ, µε τον  µαέστρο Μίλτο Λογιάδη µε  τον οποίο θα  συνεργαστεί  και στο Μέγαρο Μουσικής  Αθηνών
Νέα τάση κι αυτή. Οι διασκευές, η νέα µατιά πάνω σε χιλιοτραγουδισµένα κοµµάτια, όπως αυτά του Μάνου Χατζιδάκι, που θα ακουστούν σε εκδοχή τζαζ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Από την Μπρέντα Λι (και τηβρετανική εκδοχή του «Μην τον ρωτάς τον ουρανό», «All alone am I») µέχρι τη Δαλιδά και από τη Λάλε Αντερσεν («Τα παιδιά του Πειραιά») µέχρι τον δικό µας Κωνσταντίνο Βήτα, οι πιο «αταίριαστοι» καλλιτέχνες, στις πιο απίθανες εποχές, έχουν διασκευάσει Χατζιδάκι.

Αν εξαιρέσει κανείς την τζαζίστικη εκδοχήτων «Παιδιών του Πειραιά» από τον Ντιουκ Ελινγκτον, έχουµε ίσως για πρώτη φορά την ευκαιρία να δούµε σε πιο ολοκληρωµένη µορφή τησυνάντηση του πιο µελωδικού και κοσµοπολίτη έλληνα συνθέτη µε την τζαζ.

Υπεύθυνος γι’ αυτήν τη συνεύρεση είναι ο διακεκριµένος έλληνας τζάζµαν Δηµήτρης Καλαντζής (πιάνο) µαζί µε τα υπόλοιπα µέλη του κουιντέτου του: Τάκης Πατερέλλης (σαξόφωνο), Ανδρέας Πολυζωγόπουλος (τροµπέτα), Γιώργος Γεωργιάδης (µπάσο) και Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης (τύµπανα). Που διασκεύασαν και παρουσιάζουν Χατζιδάκι εδώ και µία διετία σε µικρά κλαµπ. Αυτή τη φορά όµως δεν θα είναι µόνοι τους. Η ορχήστρα εγχόρδων της Καµεράτας, υπό τον Μίλτο Λογιάδη, θα συµπράξει στο ταξίδι τους.

Γιατί Χατζιδάκι; «Θα µπορούσε να είναι και οτιδήποτε άλλο», λέει ο Δηµήτρης Καλαντζής. «Απλώς είχα την ευκαιρία να παίξω Χατζιδάκι µε τον Γιώργο Γεωργιάδη για ένα διάστηµα και σιγά σιγά εξελίχθηκε η ιστορία µέσα στα χρόνια».

Η µεγαλύτερη πρόκληση για τον Καλαντζή ήταν να µεταφράσουν τη χατζιδακική γλώσσα σε µια δική τους µουσική γλώσσα, χωρίς όµως να αλλοιώσουν το βασικό της άρωµα. «Φιλόδοξο το εγχείρηµα, αλλά πιστεύω ότι καταφέραµε κάποια πράγµατα», λέει. Ωστόσο, το αποτέλεσµα θα είναι εµπλουτισµένο και από την ορχήστρα εγχόρδων Καµεράτα, κλασική και τζαζ σε σώµα ένα (ενορχηστρώσεις για την Καµεράτα από τον ΓιάννηΑντωνόπουλο). «Δεν είναι η πρώτη φορά που µια κλασική ορχήστρα συµπράττει µε ένα τζαζ σχήµα», λέει.

«Είναι κάτι που συµβαίνει και συνέβαινε και εδώ και στο εξωτερικό. Ούτε είναι καινοτοµία να παίρνεις τη µουσική ενός κλασικού καλλιτέχνη και να την κάνεις δική σου. Σκεφτείτε το ρεπερτόριο που έπαιζαν οι τζαζ µπάντες κάποτε στην Αµερική. Ηταν οι επιτυχίες του Μεσοπολέµου που τις έπαιρναν οι τζαζίστες και τις έκαναν δικές τους. Γι’ αυτό έχει σηµασία που το ρεπερτόριο εδώ είναι ελληνικό».

Εχει σηµασία που ξέρουµε τα λόγια, που έχουµε επαφή µε τις µελωδίες, που νιώθουµε οικειότητα µε το συγκεκριµένο υλικό. Γιατί η τζαζ στα µέρη µας δεν τυγχάνει ιδιαίτερης προσοχής από τα ΜΜΕ, µε αποτέλεσµα να πηγαίνουν πολλές προσπάθειές της χαµένες. «Κι ενώ έχουµε εξαιρετικούς νέους µουσικούς, πολύ ταλαντούχους, δεν τους δίνεται τακτικά η ευκαιρία. Ετσι κι αλλιώς, βέβαια, δεν είναι εύκολα τα πράγµατα ούτε και στο εξωτερικό. Πάντα χρειάζεται µια αυταπάρνηση από τους µουσικούς, που την έχουν σε µεγάλο βαθµό. To µικρόβιο, αν το κολλήσεις, δεν φεύγει εύκολα».

Με σπουδές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ο Δηµήτρης Καλαντζής έχει παίξει µε έλληνες και ξένους τζαζίστες και µέχρι τώρα δίδασκε στο Ιόνιο Πανεπιστήµιο. Μέχρι να κλείσει το «Guru Bar» (Πλατεία Θεάτρου), o ίδιος και ο Τάκης Πατερέλλης ήταν η house band. «Ο,τι κάνουµε σ’ αυτήν τη ζωή θέλει την προσπάθειά του. Ειδικά η τζαζ. Ακόµη και για να εκδώσεις έναν δίσκο πρέπει να το κάνεις µόνος σου. Και αυτήη δουλειά µας θα ηχογραφηθεί και θα κυκλοφορήσει», απαντάει. «Ανεξάρτητη παραγωγή, δική µου». Kαι καθώς η µύηση του κοινού σε άλλα, διαφορετικά ακούσµατα, όπως η τζαζ, αρχίζει από τα µικρά του χρόνια, την επόµενη ηµέρα, την Κυριακή στις 11.30 το πρωί, οι νεώτεροι θεατές του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών θα έχουν την ευκαιρία να συµµετάσχουν σε ένα µεγάλο ταξίδι στον κόσµο της τζαζ µέσα σε 80 λεπτά.

Διανύοντας µια «διαδροµή» από τους αφρικανικούς ρυθµούς (που έχουν σχέση µε τη γέννηση της τζαζ) στα διάφορα στυλ του 20ού αιώνα (ράγκταϊµ, µπλουζ, µπούγκι γούγκιο, σουίνγκ, φανκ, λάτιν κ.ά.), κι όλα αυτά µε οδηγό τον γνωστό περκασιονίστα Αλέκο Χρηστίδη και την οµάδα Voyage Jazz Band. Μαζί του οι Αντώνης Λαδόπουλος (σαξόφωνο), Αλέξανδρος Ορφανός (πιάνο), Μάνος Λιούτας (κοντραµπάσο) και Πηνελόπη Τζαννετάκη (τραγούδι).

Οταν το µπαλέτο γίνεται θρίλερ

Ο «Μαύρος κύκνος» (η Νάταλι Πόρτµαν,  που είναι και ο λευκός και ο µαύρος κύκνος στη «Λίµνη των κύκνων» του Τσαϊκόφσκι) εν δράσει. «Ηθελα να είµαι ο  πρώτος που θα αποτύπωνα τη Νάταλι ως  γυναίκα στην οθόνη», λέει ο σκηνοθέτης  Ντάρεν Αρονόφσκι
Ξέρουµε τι θα βρούµε αν βουτήξουµε στον σκοτεινό µέσα κόσµο µας; Ο σκηνοθέτης Ντάρεν Αρονόφσκι, πάντως, αφού βούτηξε, έφερε στην επιφάνεια έναν «Μαύρο κύκνο» _ του µπαλέτου, του αδίστακτου «µαύρου» εαυτού και της αισθητικής
Ολες οι µεγάλεςιστορίες που είναισχεδόν χαραγµένες στο DNA µαςέχουν ήρωες που ξεπερνούν τον εαυτό τους µπροστά σε µεγάλες προκλήσεις. Οπως ο Οδυσσέας, ο Μωυσής, ο Νώε. Και τέτοιοι χαρακτήρες και τα προσωπικά τους ταξίδια είναι πρόκληση γιατους ηθοποιούς, πιστεύει ο σκηνοθέτης Ντάρεν Αρονόφσκι.

Κάπως έτσικαι ο «Μαύρος κύκνος», η πολυσυζητηµένη καινούργια ταινία του,ήταν µια µεγάλη πρόκληση γιατην πρωταγωνίστριά του, τηΝάταλι Πόρτµαν. Ηταν,λέει ο σκηνοθέτης, απλά θέµα να ανοίξει την πόρτα και να την καλέσει µέσα. Και εκείνη µεταµορφώθηκε αµέσως στην µπαλαρίνα της ιστορίας. Ο «Μαύρος κύκνος» δεν είναι µια ταινία για το µπαλέτο, παρ’ότι η κεντρική ηρωίδα είναι µπαλαρίνα. Είναι ένα ψυχολογικόθρίλερ, «όχι µόνο ενδιαφέρον και συναρπαστικό, αλλά και σκοτεινό και σέξι, µε αισθητικήκαι ιδιαίτερη γοητεία», όπως γράφουν οι «Times» του Λονδίνου. ΗΠόρτµαν, λένε, εδώ κάνει ερµηνεία ζωής.

«Μπορεί να είναι σκοτεινό σε σχέση µε το τι υπάρχει στην αγορά αυτή τη στιγµή, σίγουρα όµως είναι σέξι και τροµακτικό», εκτιµάο Αρονόφσκι. «Αλλά έχει και πολύ χιούµορκαι µε έχει εκπλήξει το γεγονός πόσοι πολλοί άνθρωποι λένε πως η ταινία ήταν διασκεδαστική. Η πρώτη µου ταινία, το «Π», ήταν προκλητική, το «Ρέκβιεµ για ένα όνειρο» οδυνηρό, η «Πηγή της ζωής» ενδιαφέρουσα, ο «Παλαιστής» λυπητερός. Το διασκεδαστικό είναι µια ωραία λέξη, µ’ αρέσει».

Οπως και να το περιγράψει κανείς, ο «Μαύρος κύκνος» λέει την ιστορία της Νίνας, µιας µπαλαρίνας (Νάταλι Πόρτµαν), που απεγνωσµένα αγωνίζεται να πάρει τον πρώτο ρόλο σε µια νέα παραγωγή της «Λίµνης των κύκνων». Ο Βενσάν Κασέλ, στον ρόλο του σκληρού, σαδιστή καλλιτεχνικού διευθυντή, της δίνει την ευκαιρία να παίξει τονδιπλό ρόλο του λευκού καλού κύκνου και του κακού µαύρου κύκνου.

Προσπαθώντας απεγνωσµένα να το καταφέρει,η Νίνα βυθίζεται σε έναν κόσµο παράνοιας, προσωπικής απαξίωσης και αυτοκαταστροφής. Σπάει τα δάχτυλα των ποδιών της, αρρωσταίνει για να µείνει αδύνατη, χαράζει τους ώµους της για να βάλει τα µαύραφτερά... Ο φόβος της ότι δεν θα είναι αρκετά καλή γίνεται ακόµη µεγαλύτερος εξαιτίας της Λίλι (την οποία παίζει η Μίλα Κούνις) και είναι ό,τι δεν είναι η Πόρτµαν, σέξι χωρίς καµία προσπάθεια, ευχάριστη, ελεύθερη. Οι δυο τους εµφανίζονται στην ταινία και σε ερωτικές σκηνές.

«Ηταν κάπως αδέξια στο γύρισµα των ερωτικών σκηνών µε την Πόρτµαν και την Κούνις», λέει ο Αρονόφσκι, «η Νάταλι και η Μίλα είναι πολύ καλές φίλες, έτσι ήταν κάπως περίεργα, αλλά τελικά τα καταφέραµε και γυρίσαµε τη σκηνή σεµισή µέρα. Είναι τελειοµανής µε τον δικό της τρόπο. Οµως ήταν δύσκολο το εγχείρηµα γιατί δεν είχαµε χρόνο».
INFO
Η ταινία «Μαύρος κύκνος» θα προβάλλεται στις αίθουσες από τις 27 Ιανουαρίου

75 ΧΡΟΝΙΑ ΧΑΡΤΙΝΟΙ ΗΡΩΕΣ

Ο Μπάτμαν στο εξώφυλλο του «Detective Comics» Νo 31 τον  Σεπτέμβριο του 1939


Η κυκλοφορία ενός επιβλητικού λευκώματος αποτελεί την κορύφωση των πανηγυρικών εκδηλώσεων
για τα 75 χρόνια του εκδοτικού κολοσσού DC CΟΜΙCS, στο οποίο ξεδιπλώνεται το παράλληλο σύμπαν όπου κατοικούν υπερήρωες όπως ο Μπάτμαν και ο Σούπερμαν
Υπήρξαν εποχές που το σύμπαν των υπερηρώων της εταιρείας DC Comics έμοιαζε να έχει επισκιαστεί από εκείνο της μεγάλης ανταγωνίστριάς της Μarvel Comics (Σπάιντερ Μαν, ΧΜen, Χουλκ, Κάπτεν Αμέρικα κ.λπ.)- που είναι λιγότερο «παιδικό» και περισσότερο «κατάλληλο από 13 ετών και άνω»- με την οποία μοιράζονται γύρω στο 80% της αγοράς των κόμικς στις ΗΠΑ. Η αλήθεια είναι όμως ότι ο περισσότερος κόσμος, ειδικά όσοι δεν υπήρξαν σπασίκλες του είδους, όταν σκέπτεται σούπερ ήρωες και κόμικς, σκέπτεται κατ΄ αρχάς τον Σούπερμαν και τον Μπάτμαν, τους δύο πιο διάσημους εκπροσώπους του ρόστερ μυθικών χαρακτήρων της DC, το οποίο περιλαμβάνει μεταξύ των άλλων χαρακτήρες όπως η Wonder Woman, ο Green Lantern (σύντομα στις μεγάλες οθόνες του πλανήτη), ο Flash, ο Αquaman.

Η ιστορία αυτού του παράλληλου σύμπαντος αρχίζει το 1935 όταν ο Μάλκολμ Γουίλερ Νίκολσον, ιδρυτής της DC, δημοσίευσε ως εκδότης το πρώτο τεύχος του περιοδικού κόμικς «Νew Fun». Κυκλοφορία καθοριστική για τη δημιουργία ενός εκδοτικού κολοσσού που γεννήθηκε ως Νational Αllied Ρublications για να πάρει τελικά το όνομα με το οποίο έγινε ευρέως γνωστός από τα αρχικά της επιτυχημένης σειράς κόμικς Detective Comics, στην οποία έμελλε να κάνει το ντεμπούτο του ως γκεστ σταρ ο χαρακτήρας του Μπάτμαν τον Μάιο του 1939. Είχε προηγηθεί σχεδόν έναν χρόνο πριν ο Σούπερμαν, που έκανε την παρθενική εμφάνισή του τον Ιούνιο 1938 μέσα από τις σελίδες του άλλου τίτλου της εταιρείας, στο πρώτο τεύχος του περιοδικού «Αction Comics». Το συγκεκριμένο τεύχος αποτελούσε εδώ και δεκαετίες ένα από τα «ιερά δισκοπότηρα» για τους συλλέκτες σπάνιων κόμικς αλλά και τους συλλέκτες επενδυτές γενικώς- στις 22 Φεβρουαρίου της περασμένης χρονιάς ένα αντίτυπο άλλαξε χέρια σε επίσημη δημοπρασία αντί ενός εκατομμυρίου δολαρίων (όπως στις περισσότερες τέτοιες συναλλαγές αντικειμένων εξαιρετικής σπανιότητας, τα ονόματα τόσο του αγοραστή όσο και του πωλητή κρατήθηκαν μυστικά).

Το λεύκωμα
Εχει την ευκαιρία να δει κανείς πολλές τέτοιες σπάνιες κυκλοφορίες κυρίως από την πρώιμη περίοδο της DC στο επιβλητικό λεύκωμα που κυκλοφόρησε η εταιρεία Τaschen στα τέλη του 2010 με τον τίτλο «75 χρόνια DC Comics: Η τέχνη της σύγχρονης μυθοπλασίας». Ο προσδιορισμός «επιβλητικό» είναι απολύτως κυριολεκτικός σε μια έκδοση που έχει διαστάσεις γύρω στα 30 Χ 40 εκατοστά, ζυγίζει 8 κιλά, αποτελείται από 720 σελίδες και περιλαμβάνει περισσότερες από 2.000 εικόνες. Παρά το θηριώδες μέγεθος, ο επιμελητής του λευκώματος Πολ Λέβιτζ- ο οποίος κατά καιρούς έχει περάσει από όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας στην DC, από συγγραφέας έως διευθυντής για να επιστρέψει μετά τη συνταξιοδότηση στην αρχική του ιδιότητα- παραδέχεται ότι «είναι αδύνατον σε μια έκδοση να μην αδικήσεις κάποιους από τους χαρακτήρες ή τους δημιουργούς ενός αφηγηματικού σύμπαντος, το οποίο υπερβαίνει το ένα εκατομμύριο έντυπων σελίδων, χιλιάδες ώρες κινουμένων σχεδίων στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, πολλές ταινίες και αναρίθμητες μονογραφίες...».

Το λεύκωμα είναι χωρισμένο χρονολογικά σε κεφάλαια που απεικονίζουν τα εξελικτικά στάδια της ιστορίας του σύμπαντος των υπερηρώων της DC, από τη «μεγάλη έκρηξη» των μέσων της δεκαετίας του ΄30 μέχρι τις μέρες μας. «Λίθινη» εποχή (η «προϊστορική» περίοδος έως περίπου το 1938 και την άφιξη του Σούπερμαν από τον πλανήτη Κρύπτον), «χρυσή» εποχή (1938- 1956), «ασημένια» εποχή (1956- 1970), εποχή του «χαλκού» (1970- 1984) και «σκοτεινή» εποχή (από τα μέσα της δεκαετίας του ΄80 έως την αυγή της νέας χιλιετίας). Αυτή η τελευταία περίοδος σηματοδοτεί την πιο επιτυχημένη ανανέωση της DC και συγχρόνως την «ενηλικίωση» τόσο της θεματολογίας όσο και της εικονογραφίας των ιστοριών, ειδικά με την άφιξη δημιουργών όπως ο Φρανκ Μίλερ και τη βρετανική εισβολή ταλέντων όπως ο Αλαν Μουρ, ο Νιλ Γκέιμαν και ο Γκραντ Μόρισον.

Το ντοκιμαντέρ
Σχεδόν παράλληλα με το λεύκωμα της Τaschen, στα τέλη της περυσινής επετειακής χρονιάς παρουσιάστηκε ένα ντοκιμαντέρ με τον τίτλο «Secret Οrigin: Τhe Story of DC Comics», μια ρετροσπεκτίβα διάρκειας ενενήντα λεπτών με αφηγητή τον σταρ του επερχόμενου μπλοκμπάστερ «Green Lantern», Ράιαν Ρέινολντς. Η ταινία περιλαμβάνει μπόλικο αρχειακό υλικό (ακόμα και σκηνές από δημόσιο κάψιμο περιοδικών από εξαγριωμένους γονείς τη δεκαετία του ΄50 όταν στη βιομηχανία των κόμικς έπεφτε ακόμα βαριά η σκιά του κώδικα λογοκρισίας) καθώς και πολλές συνεντεύξεις επιφανών δημιουργών και στελεχών της εταιρείας όπως ο Νιλ Γκέιμαν, ο Τζιμ Λι και ο Τζέραρντ Τζόουνς. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του τελευταίου που περιγράφει τα γραφεία της DC στο κέντρο του Μανχάταν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ΄70 ως «δημιουργικά κοινόβια γεμάτα χίπηδες που τα μαλλιά τους αποδείχθηκαν πολύ πιο μακριά από τις καριέρες τους». Πάντως, παρά τον μισό και πλέον αιώνα που έχει περάσει από το καθεστώς λογοκρισίας που καταπίεζε τις πιο σκοτεινές και τολμηρές εμπνεύσεις των δημιουργών, διάστημα κατά το οποίο κατοχυρώθηκαν τόσο τα ενήλικα/πολιτικοποιημένα underground κόμικς όσο και οι σοφιστικέ graphic νουβέλες υψηλού κύρους, τα εφηβικά κόμικς με υπερήρωες της DC και της Μarvel συνεχίζουν να προκαλούν, συχνά χωρίς αφορμή, τα αντιδραστικά ένστικτα των πιο ακραίων συντηρητικών κύκλων. Λίγες ημέρες μετά το μποϊκοτάζ που εξήγγειλε τον περασμένο μήνα το Συμβούλιο Συντηρητικών Πολιτών- που είναι ακροδεξιών - ρατσιστικών πεποιθήσεων- για την ταινία που γυρίζεται με κεντρικό ήρωα τον Θορ της Μάρβελ, επειδή έναν από τους σκανδιναβούς ημίθεους που τον πλαισιώνουν τον υποδύεται μαύρος ηθοποιός (ο Βρετανός Ιντρις Ελμπα), άλλοι συντηρητικοί φορείς διαμαρτυρήθηκαν έντονα για την παρουσία ενός μουσουλμάνου υπερήρωα στο πλευρό του Μπάτμαν. Πρόκειται για τον Νightrunner, γαλλοαλγερινό ήρωα ο οποίος έκανε την εμφάνισή του στα πρόσφατα τεύχη της έντυπης εκδοχής του Σκοτεινού Ιππότη, κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Πόλη του Φωτός...